BERDEL (Tamamlandı)

BÖLÜM 17

Zeynep Şadoğlu

Gözlerimi açtığımda beyaz bir tavan ile karşılaştım. Başımı sağa çevirdiğimde Mirza koltukta oturmuştu. Beni görünce hemen kalkıp yanıma geldi. Gözleri kızarmıştı. Elimi kaldırıp yüzüne dokundum. Sakalları avuç içimi gıdıklarken gülümsedim. O da gülümsedi. Gözleri kısılırken sağ gözünden bir damla yaş düştü.
Kaşlarım çatılırken oturur pozisyona geçtim. Mirza da yatağın kenarına oturunca bana sarıldı. Kollarımı boynuna doladım. Benim de gözlerim dolmuştu.
"Mirza?" diye sordum titreyen sesim ile. Kapı açılınca Mirza benden uzaklaşıp gözlerini sildi. Gelen yaşlı bir doktordu.
Gülümseyip elini Mirza'nın omzuna götürüp sıktı. Doktor bir bana bir Mirza'ya baktı sonra boğazını temizledi.
"Testlerin sonucu çıktı. Korkulacak  bir şey yok."
Mirza derin bir nefes aldı ve doktora "Peki sorun neymiş öğrenebildinizmi?"
diye sordu.
Doktor gülümseyip
"Kanser şüpheleri yersiz çıktı" dedi ve bana dönüp
"Tebrik ederim 6 haftalık hamilesiniz" dedi ve odadan çıktı.
Ben... hamileyim...
Elim karnıma giderken gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
Mirza'ya baktığımda öylece bana bakıyordu. Gözleri dolu doluydu. Gülümseyince hızla yanıma yaklaşıp beni kolları arasına aldı.

Gözyaşlarım akmaya devam ederken
"Mirza."
diye fısıldadım. Kollarını çözüp yüzümü avuçları arasına alıp alnını alnıma yasladı. Bir eli gözyaşlarımı silerken diğer eli de karnıma gitti.
"Zeynep." Gözlerimi açıp Mirza'ya baktım. Gözleri kapalıydı ama gözyaşları akıyordu. Elimi kaldırıp yanağına dokundum gözlerini açtı. Alnımı öpüp 
"Sizi seviyorum."
dedi gözyaşlarım hâlâ akarken
"Biz de seni seviyoruz."dedim.

*****

Arabayla bağ evine doğru ilerlerken Mirza telefonuyla  Berzan abi ile konuşuyordu
"Tamam abi yirmi dakikaya kadar geliyoruz. Yok birşey biz iyiyiz. " Dedi ve bana göz kırptı. Gülümsedim.

Hastaneden çıktığımızdan beri elim hep karnımdaydı. Tam da elimin altında ikimizden bir parça vardı.

Mirza telefonu kapatıp elimi tuttu.
O da çok korkmuştu çünkü doktor bu belirtileri  kanser belirtilerine benzetmiş. Ama kan testinde hamile olduğum çıkınca rahatladı.

Mirza arabayı durdurup bana döndü.

"Niye durduk?" Hiçbirşey demeden kemerini açıp kollarını belime sarıp beni kendine çekti. Ben de ona sarıldım.

"Doktor öyle deyince çok korktum Zeynep." Mirza'yı kendimden uzaklaştırıp yüzünü avuçlarımın arasına aldım. Gözleri buğuluydu. Benimde gözlerim dolarken
"Bak burdayım" dedim
Mirza gülümseyip alnımı öptü.
"Buradasınız " dedi ve kemerini takıp arabayı çalıştırdı. Eve gelene kadar bir an olsun elimi bırakmamıştı.

Araba durunca kemerlerimizi açıp dışarı çıktık.
Mirza yanıma gelince elimi tuttu ve bahçe kapısından içeri girdik. Ön tarafa gelince Mirhan abimlerin ve Berzan abimlerin mangalı yakmaya çalıştıklarını ve başaramadıklarını gördüm. Gülerek uğraşıyorlar ama yapamıyorlar. Mirza gülümseyip kulağıma eğildi ve
"İzle güzelim" dedi ve elimi bırakıp onlara doğru koştu.

"Aha da Mirza abim geldi. Abi ya bunlar bir türlü mangalı yakamadılar, sen bir el atsan?" Mirza Berfin'i kolları arasına aldı ve
"Tabi ki de yapamazlar onlar bir Mirza Şadoğlu mu ki?" dedi.

Abimler beni fark edince hızla yanıma geldiler. Önce Mirhan abim beni sardı,
"Çok korktum güzellik, sen öyle kollarıma yığılınca."

Mirza'ya baktığımda elini karnına koyup kaşlarını hayır anlamında kaldırdı. Yeni hamile olduğumu söylemememi istiyordu. Gözlerimi kapatıp açtım ve kollarımı abime doladım.
"İyiyim abi merak etmene gerek yok."
Yusuf abim Mirhan abimi çekip bana sarıldı. Ardından da Baran abim.
Abim.. çok değişikti ama en doğrusu buydu.
"Peki sorun neymiş?"
Mirza'ya baktığımda
"Tansiyonu düşmüş diye bayılmış." dedi beni kurtararak.