Hepimiz farklı olma çabasına girdiğimiz için ne yazık ki birbirimize daha çok benziyoruz! Farklı olduk sanıp birbirimiz oluyoruz. Kendimizden çıkıp başkası oluyoruz. Hesapsız sevmeyi bile unuttuk, çıkarsız aşkı unuttuk, giden zamana aldandık yaşıyoruz zannettik! Oysa çıkmazların içinde gereksiz tutkularımızla boşluğa tutsak olduk. Bizi sevenler bizi sevmiyor aslında, hangi role bürüdüysek kendimizi onu seviyorlar. Bizler gerçek benliğinizi bozmayıp doğal olarak kalabilseydik eğer; biz, biz olduğumuz için sevilecektik, doğal sevilecektik ve emin olun çok daha fazla çok daha güzel sevilecektik. Ve yine bizim sevdiklerimiz de doğal olmadıkları için biz de sevmenin hakkını veremiyoruz. Sevgiyi bazı yapmacık güzelliklere sığdırıyoruz. Oysaki sevmek ve aşk dünyaya dahi sığamayacak kadar büyükler. Demek ki henüz o yüce sevgiyi tadamadık yaşayamadık! Doğal olursak doğal birilerini bulursak hakiki sevmeyi yaşamış olacağız. Umarım hala doğal kalmayı başaranlar vardır. Yoksa aşk bile yalnızlığa mahkum olur!
