Henüz unutamadım en ufak zerreni bile. İlk gördüğümde üzerindeki hafif dökümlü montunu, içindeki beyaz gömleği, altındaki siyah pantolonu... Saçların toplu yüzün allıydı, boynunu büküp dik dik bakışın vardı. Karşımda ben geldim dercesine duruşun vardı. Hoş geldin dedim sana, tanıştık işte sonrasında. Ne de güzel ne de sıcak bir tavrın vardı. Sanki seni yıllarca içimde yaşatmışım gibi his verdin bana. Aklıma girmiştin bile, hep seni düşünür oldum. Kalbimin kapılarını zorluyordun, ben olmaz açamam dedikçe bir ses aç diye bağırıyordu! Ne oldu nasıl oldu anlamadım, ruhumda seni bulmaya seni sevmeye başladım, seninle can olmaya aşk dolmaya razı oldum. O andan itibaren çıkmadın aklımdan çıkartmadım! Zamanı var onun da, akan sular misali akıp gideceksin ömrümden aklımdan. Bende ki seni sana benzeteceğim işte. Senin gibi geçip gidecek o da...
Başaracağım bunu, kalbim sevdi ama unutmayı bilmiyor! O nedenle canımla ruhumla özümle unutacağım seni. Bütün yaşadıklarımız boş bir çerçeve gibi kalacak içimde. Ne güldürebileceksin ne öldürebilecek. Seni seviyorum der gibi seni unutuyorum dedim bir kere! Ve unutuyorum seni, yakında unutmuş olacağım o zaman benimle evlenir misin dercesine unuttum seni diyeceğim...
