Marvel
Glimmer en ik zijn in de trein gezet en we wachten totdat we vertrekken, maar dat gebeurt niet. ‘Waarom duurt het zo lang?’ vraagt Glimmer. Lativa zegt: ‘We wachten op jullie mentoren! Spannend, hè?’ Oh ja, dat is ook zo. Alle tributen worden gecoacht door mentoren, eerdere winnaars van de Hongerspelen. Op het moment dat ik me bedenk wie dat zullen zijn, verschijnen ze al in de coupé. Het zijn Cashmere en Gloss. Ze zijn erg speciaal, omdat ze broer en zus zijn en achter elkaar de Spelen gewonnen hebben. Glimmer stelt zich meteen voor, maar Cashmere en Gloss kijken beide naar mij met een speciale blik in hun ogen, alsof het een eer is om me te ontmoeten. ‘Wat erg voor je familie,’ zegt Gloss, maar ik wil er niet over praten, dus ik zeg alleen mijn naam. ‘Goed, we gaan nu rijden! Over een paar uurtjes zijn we al in het Capitool! De trein gaat heel snel, maar je voelt er echt niks van!’ Ze zegt nog allerlei dingen over de trein en het Capitool, maar ik luister niet. ‘Moeten we hier blijven?’ vraag ik midden door haar zegje heen. ‘Ehm, nee, maar we gaan wel gezamenlijk de herhaling bekijken!’ Mooi is dat, dan kan ik nu gewoon even naar mijn coupé.
Als ik op bed zit, haal ik opgelucht adem. Eindelijk ben ik even weg van alles en kan ik rustig nadenken. Wat is er gebeurt? Ik heb zojuist het leven van mijn broertje gered door me als vrijwilliger aan te bieden voor hem. Dat was ik al van plan geweest ook als hij niet uitgekozen werd, maar op de een of andere manier lijkt mijn daad nu nog acceptabel. Ik vraag me namelijk af of ik mijn moeder ooit nog in de ogen kon kijken tijdens het afscheid, als ik mezelf aangeboden had voor iemand anders, iemand die los staat van onze familie. Ik heb haar gekwetst, dat weet ik. Maar ik moest dit doen, het is mijn missie. En op de een of andere manier lijkt mijn missie nu nog belangrijker te zijn. Stiekem vraag ik me af of mijn broertje niet expres uitgekozen was, om het drama weer te herbeleven. Het komt namelijk niet vaak voor dat familie zo vaak uitgekozen wordt voor de Spelen.
Ik probeer mezelf de belangrijkste vraag te stellen: ben ik van plan om nog terug te gaan naar huis? Ik weet het antwoord daarop niet. Als ik niet terug zou gaan, wat zou betekenen dat ik dood zou gaan in de arena, dan zou mijn familie er kapot van zijn. Maar zijn ze dat nu niet al? Mijn moeder heeft moeten toekijken hoe twee van haar kinderen van haar afgenomen zijn. Mijn broertjes hebben moeten toekijken hoe hun broer en zus van hen afgenomen zijn. Ze zíjn er al kapot van, en dit is precies wat het Capitool wil. Wíj hebben moeten boeten omdat er jaren voor ons mensen zijn geweest die in opstand kwamen, mensen die nu al lang dood zijn. Goed, wat zou er gebeuren als ik wél terug zou komen? Mijn moeder en broertjes zouden daar erg blij mee zijn, maar zou het ze ook helen? En waar staat dat de familie van een winnaar immuniteit krijgt? Mijn broertjes zouden alsnog mee kunnen doen met de boete en misschien worden ze wel expres gekozen, want er is niks beters dan wat verse drama, toch? Moet ik mezelf daarvoor verlenen? Ik schrik op als er aan de deur geklopt wordt.
‘Ja?’ Gelukkig klinkt mijn stem vast. De deur gaat open en Gloss staat in de deuropening. ‘We gaan dineren en daarna begint de herhaling. Kom je ook?’ Hij stelt de vraag echt alsof ik een keuze heb. Ik knik en sta op. ‘Ja, ik kom.’ Ik neem mezelf voor om mijn familie vanaf nu uit mijn hoofd te bannen, omdat ik ze gewoon niet kan gebruiken om mezelf zo sterk mogelijk te laten lijken.
Ondanks dat er allemaal Capitool voedsel op mijn bord ligt, eet ik er niet veel van. Ik heb gewoon geen trek. Gelukkig hoef ik niet te praten, omdat Lativa het woord doet. Ze heeft het maar steeds over het Capitool en hoe geweldig het daar allemaal is. Vast, alles wat ze zegt klinkt geweldig, maar in werkelijkheid is iets nooit zo perfect als iedereen het doet lijken, toch? Ik lach op momenten dat de anderen dat ook doen en ik houd mijn mond als zij dat ook doen. Dan is het tijd voor de herhaling.
‘Oh, kom nou! Het begint bijna!’ Lativa rent op haar hoge hakken naar de bank toe en ploft neer. Ik ga in de hoek zitten en Gloss komt naast me zitten. President Snow komt in beeld om alle Districten aan te kondigen. Ik moet zeggen dat ik oprecht nieuwsgierig ben naar de anderen. Het begint bij ons, District 1. ‘Zien jullie dat? Dat ben ik!’ zegt Lativa. Ik onderdruk een zucht. Ja, dat ziet iedereen. Glimmer wordt omgeroepen en ze loopt het podium op. Ik kijk even naar haar en zie haar even arrogant kijken als eerst. Dan loopt Lativa naar de glazen bol voor de jongens en noemt ze de naam op van mijn broertje. En ook al had ik tegen mezelf gezegd om ze allemaal uit mijn hoofd te bannen, ik voel meteen weer een leeg gevoel vanbinnen, dat alleen maar groter wordt als ik aan het afscheid denk. Ik breng mezelf terug naar de realiteit als ik roep dat ik me aanbied als tribuut. Op het scherm zie ik dat pas dan tot me doordringt dat mijn broertje zojuist omgeroepen was. Als ik op het podium ben, zie ik geen spoortje verdriet of angst bij mezelf, mooi. In plaats daarvan zeg ik juist heel geheimzinnig dat we nog wel zullen zien of de kansen niet in het voordeel zijn in mijn familie.
Het beeld springt over naar District 2. ‘Goed opletten,’ hoor ik Gloss zeggen. ‘Met deze mensen zullen jullie een bondgenootschap vormen, want zij zijn vast ook goed getraind.’ Ik denk weer aan hoe 1 en 2 altijd de beroepstroepen hebben gevormd. Altijd, behalve twee jaar geleden. ‘Clove Sevina!’ wordt er omgeroepen. Een redelijk klein meisje met zwart haar loopt het podium op. Ze kijkt trots, net als Glimmer, maar haar arrogantie is stukke minder. De escorte roept haar naam nog een keer om en ik herken die blik op haar gezicht. Ze lacht met haar mee, terwijl ik duidelijk kan zien dat ze haar niet kan luchten. Ik grijns even. Ik heb totaal geen moeite om een bondgenootschap aan te gaan met haar. Ze lijkt me leuk. De escorte pakt een papiertje voor de jongens, en nog voordat de naam uitgesproken is roept iemand dat hij zich aanbiedt. Als hij op het podium staat, wordt het duidelijk dat hij Cato heet. De twee schudden elkaar de hand en dan is het beeld verdwenen.
‘Wat een lekker ding!’ roept Glimmer uit. Ik rol met mijn ogen. ‘Daar moet je mee oppassen,’ zegt Gloss lachend. ‘Lekker ding of niet, je zult hem toch moeten vermoorden als je wilt winnen.’ Glimmer haalt haar schouders op. ‘Maar er is niks mis met een beetje flirten, toch?’ Ik word misselijk. Ja, ga lekker flirten met iemand die je moet vermoorden. De rest van de Districten zijn niet erg boeiend, op 11 en 12 na. Er wordt een klein meisje uitgekozen bij 11, en hoewel ze totaal niet op Avery lijkt, doet ze me toch veel aan haar denken. De mannelijke tribuut is groot en ziet er sterk uit. ‘Vraag hem ook,’ zegt Cashmere. ‘Hij kan nog wel eens van pas komen.’ Ik kijk naar de vijandige uitdrukking van de jongen en bedenk me dat hij helemaal niet bij onze troep wilt. Het beeld gaat over naar 12 en er wordt een klein meisje omgeroepen, maar als ze het pad bereikt, schreeuwt iemand haar naam. ‘Prim!’ Ik herken de toon in de stem van het meisje. Het is dezelfde toon als waarmee ik Avery riep toen ik haar voor mijn ogen dood zag gaan op het scherm. De naam van het meisje is Katniss Everdeen. Moedig, erg moedig. Meestal biedt niemand zich aan in 12. De mannelijke tribuut heet Peeta Mellark.
‘Interessante mix,’ stelt Gloss vast. ‘Zeker,’ beaamt Glimmer grijnzend. Ik zucht. Ze kan ook alleen maar aan jongens denken, hè? ‘Was dit het?’ vraag ik. ‘Ja, dit was het,’ zegt Lativa. ‘Maar over een uur zijn we al in het Capitool!’ Over een uur al. ‘Zullen we een tactiek bespreking doen?’ stelt Gloss voor. ‘Goed,’ hoor ik mezelf zeggen. Nu we er toch bijna zijn, kan ik maar beter mijn best doen om mezelf voor te bereiden.
