Marvel
Ik heb mezelf goed afgereageerd op de poppen, maar nog steeds voel ik me woedend. Ik lig op bed en denk na. Clove had er zo verlegen uitgezien toen ze me succes wenste. Er was een spoor van schaamte op haar gezicht te lezen, maar niet het soort dat ik verwacht had. Volgens mij snapte ze ook niet waarom ik boos was. Maar waarom zou ze dat niet snappen? Dat zou waarschijnlijk weer een truc zijn. Er wordt op mijn deur geklopt en ik hoor Gloss zeggen: ‘Marvel, de scores komen zo! Kom je?’ Ik zucht, sta op en loop naar de deur. Gloss ziet aan me dat ik ergens mee zit, maar hij vraagt gelukkig nergens naar. Misschien denkt hij dat ik aan mijn familie denk.
Tijdens het korte diner krijg ik geen hap door mijn keel. Ik moet alleen maar aan Clove denken. Aan de leuke tijd die we gehad hebben, ook al waren dat maar vier dagen. Binnen één dag was ze al speciaal voor me geworden en kon ik niet zonder haar. En nu.. nu heeft het me kapot gemaakt. Dit is precies de reden dat ik na Avery van niemand meer gehouden heb. Omdat houden van je kapot maakt. ‘De scores komen zo! Wat spannend!’ We lopen met z’n alle naar de woonkamer om naar de tv te kijken. Iedereen is er; Cashmere en Gloss, onze stylisten, onze voorbereidingsteams en zelfs Lativa. Eigenlijk kan het me niet meer schelen welk cijfer ik krijg, voor mijn gevoel is alles toch al verloren.
Caesar Flickerman komt in beeld en verteld iets over de Spelen van dit jaar. Dan zegt hij: ‘Laten we eens naar de scores gaan kijken!’ Mijn portret verschijnt in beeld. ‘Marvel! Met een score van.. negen!’ Een grote 9 verschijnt naast mijn portret, maar het kan me niet zoveel schelen. ‘Negen! Gefeliciteerd!’ Ik doe net alsof ik ook heel blij ben. Dan komt Glimmer in beeld, ze heeft ook een 9. Als Cato in beeld komt, voel ik weer die intense haat voor hem. Hij heeft ook een 9. En Clove.. Als ik haar portret zie, gaat er weer een schok door me heen. Wat is ze mooi.. Caesar laat me opschrikken door te zeggen dat ze ook een 9 heeft. ‘Jullie hebben allemaal een negen, geweldig!’ Voor de rest zijn er niet zulke goede scores, geloof ik, maar ineens begint iedereen te schreeuwen. ‘Een elf! Hoe kan dat nou voor District twáálf?!’ Ik kijk naar het scherm en zie dat Katniss een 11 gehaald heeft. Normaal gesproken zou ik me misschien opwinden over het feit dat iemand uit 12 een hoger cijfer heeft dan ons, maar nu kan het me niet schelen. Na de scores, ga ik meteen naar mijn kamer en laat ik me op bed vallen.
Ik voel dat ik naar haar toe wil, dat ik met haar wil praten. Haar lachende gezicht zien en haar vasthouden. Maar dat kan niet. Niet meer..
Clove’s P.O.V
We hebben allemaal een 9, dus sponsoren krijgen we vast genoeg. Maar iedereen maakt zich nu druk om het meisje uit 12, die een 11 als score had. Normaal gesproken zou ik boos op haar zijn; wij hadden de hoogste scores moeten hebben! Maar ik voel me zo ellendig dat ik me er niet druk om kan maken. Marvel is boos op me om iets dat Cato gezegd heeft. Het kán niet zo zijn dat Cato hem verteld heeft dat ik verliefd op hem ben. Daar wordt je niet zo boos om. Marvel in ieder geval niet, tenminste. Ik sta op en loop naar de gang. ‘Clove?!’ roept Enobaria. ‘Wat ga je doen?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik ga gewoon even rondlopen.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Dat kan echt niet, sorry.’ Ik zucht en loop naar mijn slaapkamer toe.
Er zit nog maar één ding op wat ik kan doen. Marvel zal me vast niet willen spreken, dus moet ik een brief schrijven. Maar daar ben ik zo slecht in.. Ik kan mijn gevoelens al niet eens verwoorden, laat staan opschrijven. Op de een of andere manier lijkt een brief ook zo emotieloos. Maar ik moet het proberen, als hij niet met me wil praten. Dus ik pak een kladblok van de tafel en begin te schrijven.
Toen ik weer probeerde om het appartement uit te sluipen, hield Enobaria me weer tegen. Ik zei dat het belangrijk was en dat ik écht iets moest doen. Waarschijnlijk zag ze mijn gezicht op breken staan en liet ze me daarom gaan. Maar nu ik voor het appartement van 1 sta, heb ik tweede gedachten. Ik twijfel of ik wel aan moet kloppen. Wat als Marvel zelf opendoet? Of Glimmer? Ik weet niet wat ik erger zou vinden. Glimmer zou me uitlachen, maar Marvel kan de deur voor mijn gezicht dichtgooien. Dat laatste zou me veel meer pijn doen. Toch verzamel ik de moed en klop ik aan de deur.
‘Clove?’ Gloss kijkt me verwarrend aan. ‘Eh, hoi..’ Ik haal de brief achter mijn rug vandaan. ‘Zou je.. zou je deze aan Marvel willen geven, alsjeblieft?’ Ik reik hem de brief aan en hij pakt hem aan. Dan zie ik hem naar mijn pols kijken, waar de armband nog steeds om zit. ‘Wil je anders even binnenkomen?’ vraag hij. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee.. hij wil me vast niet spreken. Wil je vragen of hij hem alsjeblieft wil lezen?’ Gloss knikt. ‘Bedankt.’ Met een leeg gevoel loop ik terug naar de lift.
