The Squad

7

Robin...

Het is vrijdagochtend en ik zit voor de tv mijn aardbeishake te drinken.  Ik heb lichtblauwe gescheurde skinny jeans met daar boven een grijze kroptop en een roze lang jasje erover heen. En witte hakken. Met mijn haar heb ik niks gedaan. Als accessoire heb ik een witte opvallende ketting en mijn zwarte Chanel tas.

De bel gaat. Irma de 'maid' is mijn zusje van 2,5 naar de creché aan het brengen. Ik zucht. Welke idoot belt er nou om 10 uur in de ochtend aan. Ik sta op en loop door de lange gang.

In de gang is er een grijze spiegelvloer. En er hangen 3 kroonluchters. We hebben zo'n witte houten deur dus je kan niet zien wie er voor staat.

O hell no! Het is Veronica. Hoe weet ze waar ik woon?! "Heey!" Ze kijkt me oprecht vrolijk aan. Ze doet altijd alsof we beste vriendinnen zijn. Het is nu een dag geleden dat koning en koninging Hoogland, LA zijn binnengetreden.  Kijk ik kan haar maar beter te vriend houden. Er is hier tenslotte maar plek voor één uber bitch en dat ben ik. Als ze denkt dat ze mijn plek kan in nemen. Of 'the squad uitelkaar te halen. You're dead.

"We wonen tegenover je! En ik dacht misschien wil je met ons mee rijden?"  Ze wijst naar buiten. Ik zet een stap naar buiten waar een auto staat te wachten waar ook Thomas inzit. Uuurg Thomas. Precies hetzelfde verhaal. Doen alsof je hem mag. 2e regel: Kennis is macht. Hoe meer je over iemand te weten kan komen... kan je beter diegene kapot kan maken.

We komen aan op school en lopen met z'n drieën het schoolplein op. Ik en Veronica hebben onze armen in elkaar en Thomas loopt ernaast steeds maar fuckboy een hand door zijn haar te halen en meisjes een knipoog te geven. Ik en Veronica lachen.

Bij de kluisjes komen Chelsea en Bo op me afgestormd en onder vragen me met 100 vragen. Ik stop de boeken in mijn hand die ik nodig heb en stel een andere vraag. Soms heb ik geen zin om vragen te beantwoorden. "Waar is Sam?"  Chelsea lacht. "Je kent haar toch?" "Ja, das waar" Als een halve squad lopen we het lokaal in.

De school is afgelopen. Is sta nog wat te praten op het plein als ik een jongen zie verschijnen aan de andere kant van het hek, met een buggy. "Meiden ik moet gaan.."

Omg hell no, dit gaan wij niet doen! Ik loop naar hem toe en neem de buggy van hem over. "Ik ga nog liever met die Thomas dan nog één keer met jou!" Sis ik naar hem. Hij lacht spottend. "Dit is zo typisch aan jou hé, je geeft altijd een ander de schuld!"
Onbedoeld komt er een hele lange wat uit. "Waaaaat...?!" Soms zeg ik dingen voor ik ze denk. "Hoezo is het nou ineenkeer mijn schuld dan?" Hij heeft zijn handen tegenelkaar aan onder zijn kin. "Jij.." Hij wijst met zijn vingers naar mij. "Jij..." Ik steek mijn vinger in de lucht als teken dat die zich stil moet houden. Ik pak mijn telefoon en stuur een appje naar Nate. We zijn al buren en vrienden sinds ons 3e.

-Mae

                           -Melle

"Kijk en dat is precies wat ik bedoel!" "Wat?" Hij wijst naar me telefoon. "Wat heeft mijn telefoon ermee te maken?" "Alles! Wat was er mis met je iPhone 6?!" Ik lach schaapachtig naar hem. "Wat denk je zelf?!" Hij zucht geïriteerd. "Jij bent echt zo ongelovelijk verwend kreng!" Ik ben een beetje klaar met dit gesprek en deze dag. "Wat kwam je hier doen?! En hoe moet ik haar weer mee naar huis nemen?! Ik heb toch geen zitje?!"

Het lijkt alsof die ineenkeer al zijn boosheid vergeten is. Hij lacht naar me. "Ik kan ook wel Mae's zitje zijn?" Ik lach spottend naar hem. Maar dan kijk ik naar zijn hoofd en zie dat die het meent. "O je bent serieus.." Ik schraap mijn keel.

We lopen naar mijn auto. Hij pakt Mae uit de buggy en gaat met haar voorin zitten. Ik klap de buggy in en ga achter het stuur zitten.
We zetten kinderliedjes op. We zingen met z'n allen mee. Nou ja Mae die brabbelt maar wat en ik lach meer dan dat ik zing. En Melle die doet precies hetzelfde. Elke keer als we mekaar aankijken voelt het weer als vroeger.

Het geheim dat wij delen, mag niemand weten!! Zelfs mijn beste vriendinnen weten het niet.