The Squad

20

Sam...

Lachend kijkt hij me aan. Hij verteld me voor de duizendste keer dat hij van me houd. Jay. Mijn vriendje. Tuurlijk had ik al wel eens gezoend met een jongen, en ik was ook al geen maagd meer. Maar jay was mijn aller eerste echte vriendje. Hij was de jongen die zelfs al bij mij thuis was geweest. Hij wist als enige mijn geheim.

Met onze handen in elkaar gevouwen lopen we het schoolplein op. Gisteren waren het Bo en Thomas die Door iedereen werden aangestaard. Nu ben ik het. Gister was Bo het gelukkigste meisje van de school. Nu ben ik het. Gister werd Bo aangevallen Door mira. En nu, ben ik het. Ze gaat voor me staan en ze begint te praten. Ik hoor haar niet want mijn hoofd zit zover in de wolken. Ze lijkt een soort waas. Een vage vlek. Niet meer dan een onzichtbaar persoon. We lopen verder en de rest van de eerste paar uur, tot aan de pauze. bestaat er niemand meer voor mij dan Jay. Voor het eerst ben ik echt verliefd.

Sam? Sam? Sam! Word er opeens in mijn oor geschreeuwd. Het is robin. ' ow sorry Rob, k zag je niet' zeg ik dromerig. ' dat had ik door' zegt robin. 'Je zit helemaal met je hoofd in de wolken he?' Grijnst ze. Ik kijk haar aan en lach. 'Sorry' zeg ik. 'Maakt niet uit joh, heb ik ook weleens' lacht ze terug. Ik vraag aan haar of ze zin heeft om wat te doen vanmiddag. 'Moet je niet met Jay mee?' Vraagt ze aarzelend. 'Neeman, ik hoef niet zo'n kleffe relatie. En bovendien, wij hebben al zolang niet iets met zn 2en gedaan!' Robin lacht en zegt:'is goed. 3 uur bij de kluisjes? 'Ja is goed.' Zeg ik. 'maar ro?' Vraag ik aarzelend. Wel met zn 2en he? Weer lacht robin en ze zegt:'ja wij 2en. Ik moet je trouwens iets vertellen over melle, maar dat komt straks wel.' Ik loop weg als de bel gaat en zucht opgelucht. Veronica gaat niet mee.