Chealsea, Robin, Bo en Sam zijn de 4 populairste meiden van school. Iedereen noemt hun the Squad. Ze weten altijd direct alles over iedereen. Populiar zijn heeft zo zijn voordelen. Maar als je ook maar 1 verkeerde stap zet ziet iedereen het en ben j...
Als de bel eindelijk gaat loop ik naar mijn kluisje samen met Bo. Bo en ik hebben het uitgepraat, al snap ik nog steeds niet helemaal waarom ze Veronica geloofden, die slet die hier net een week op school zit. Boven mij haar beste vriendin al zo'n vier jaar. Ik zie dat Sander bij mijn kluisje staat. Hij vraagt of ik zin heb om iets samen te doen vandaag. Ik kan helaas niet, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ga ben Bo naar mijn huis om uit te zoeken wat Veronica tegen mij heeft. Ik bedoel ik heb dat kind nooit iets aangedaan en toch haat zij mij vreselijk erg, ik kan er niet bij. Oké je hoeft niet iedereen te mogen, dat snap ik ook echt wel. Maar dit is absurt.
Bo heeft tegen mij gezegd dat we wel moeten uitkijken, Veronica mag ons niet samen zien anders gaat ons plan naar de maan. Als we bij mij thuis zijn belt Bo Veronica en stelt ze gaar vragen over mij. Bijvoorbeeld, weet je zeker dat Chelsea en Sander al zo lang iets hebben of wat heeft ze eigenlijk gedaan dat je haar zo haat. Oh ik heb zo'n zin om dat kreng neer te halen.
Als Bo Veronica ziet sta ik nog met Sander te praten. Bo slaat me op mijn schouder. "Auw, waar was dat nou goed voor." Bo wijst naar de hoofd ingang/uitgang van de school, Veronica loopt naar buiten. "Kunnen we nu gaan?" Vraag ik. "Nee nog heel even." Sander vraagt wat we eigenlijk gaan doen. Ik probeer het hem uit te leggen maar Bo trekt me weg. "Kom." zegt ze. Ik zwaai snel naar Sander, en we lopen samen de school uit.
Als we bij mijn oh zo prachtige witte Vespa zijn, oh ik ben zo blij met dat ding, zet ik mijn tas op het zitvlak. Ik rommel er wat door heen. "Ik kan mijn sleutel niet vinden." Na nog wat langer zoeken heb ik hem eindelijk gevonden. Ik zet mijn helm op en geef de andere aan Bo.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Als we al even onderweg zijn komen we bij een stoplicht, een hele rij auto's staat voor ons, twee woorden negen letter. Als ik zie dat het licht dan eindelijk op groen springt rijd de rij met auto's nog steeds niet door. "Groener word het niet!" Schreeuw ik, we staan hier nu al zo lang en ik heb echt geen geduld meer. "Agressief." Zegt Bo lachend. "Ja volgens mij is die persoon in die voorste auto echt kleuren blind." Bo moet nog harder lachen. "Heb geduld Chels heb geduld." Geduld, vraagt ze me dat nou serieus. "Ik heb geen geduld en dat weet je zelf heel goed.
Dan begint de rij eindelijk te bewegen. "Hè hè." Zeg ik verveeld. En net als ik voorbij het stoplicht kan rijden springt hij weer op rood. "Argh." "Zoiets heet karma."
De zon schijnt vel in mijn ogen dus ik kan niet goed zien of het stoplicht van kleur veranderd. Ik ben heel gefocust op het stoplicht als ik zie dat hij op groen springt. Ik ben klaar over die verdomde streep te rijden. Ik geef gas, als ik op het midden van de weg ben zie ik een groot ding op ons af komen. Ik hoor de remmen van een auto en voel een stekende pijn in mijn zij. We worden op de grond gesmeten. Ik zie Bo liggen, ze heeft haar ogen gesloten en een loopt bloed langs haar voor hoofd. Ik hoor veel gedempt geluid stemmen auto's, maar ik kan niet precies horen wat de stemmen zeggen, en kan de dingen niet meer helder zien. Dan hoor ik iemand Bo haar naam schreeuwen. Toen werd alles zwart.
