ARAFTA

Bölüm:4

Mültimediya:Batuhan Atalay

(Mültideki şarkıyı dinleyin bölümde işinize yarıyacak ;) şarkı; pera-na ala)

Batuhan'nın ağzından

Okuldan çıkar çıkmaz kendi yerime geldim. Tekefonumu kapatıp her zaman oturduğum ağacın dibine oturdum.

Gökyüzü yavaştan kararırken, düşündüm, babamla yaşadıklarım, beni zorla işlere iteklemesi ve en önemlisi,

Arya.

Onu şüpesiz özlemiştim hatta haddimden fazla özlemiştim fakat bu elimde değildi.

Kafamı ellerimin arasına alıp derin soluklar aldım. Kaç saatir burdayım hiç bir fikrim yok, eminimki annem, berk beni çok kez aramıştır.

Beni düşüncelerimden sıyıran duyduğum hışırtılar oldu.

Kafamı kaldırdığımda, denizin bile yanında güçsüz kalacağı gözlere baktım.

Burdaydı ama nasıl?

Gözlerimi kısıp ona baktım ve;

"Arya?"

Beni görür görmez yanıma yaklaştı,oturduğunda yüzünü bana çevirdi;

"Burda tek kalma diye geldim. İyi misin?"

Duyduğum soru karşısında afalladım.

İyi miydim?

Bilmiyorum.

Kafamı denize çevirip usulca salladım başımı.

"Burayı nasıl buldun Arya?"

Bu soruyu bekliyormuş gibi söze girdi,

"Kaç saatir burdaymışsın bende kontrole geldim"

Kimin haber verdiğini anladığımdan fazla üstelemedim.

Saçını düzeltmek için elini kaldırdığında bileğindeki eserime baktım. Ah kahretsiz bugün olanlar!

"Arya bak, ben bugü-"

Sözümü kesti ve;

"Şimdi bunları konuşmanın sırası değil şimdi sen anlatıyorsun ben dinliyorum sonra ben anlatıyorum sen dinliyorsun tamam mı"

Uzun cümlesini bitirir bitirmez Hadi der gibi baktığımda kafa salladım.

Ama kızım seni sana nasıl anlatacağım be güzelim. Ama bir yanım çok anlatmak içimdekileri birine dökmek isterken derin bir of çektim anlatacaktım fakat başka birini anlatır gibi kendisi olduğunu anlamadan yapacaktım bunu,

"Şimdi şöyle güzelim, çıkmazdayım,karar yetimi kaybettim.
Kalbimi kıran birisi var. Ama aynı zamanda kalbimin ta kendiside o.
Kendimi aynı yıldızların altında uyuduğumuz düşüncesiyle avutanda benim, onu üzmek isteyende çıkmazdayım yani. Bir yandan babam ısrarcı tavırları üstüme geliyor her şey . Olay bu işte "

Gözlerini kacaman açmış bana bakıyordu. Yapma bunu be o mavilerin çok derin boğulurum diyemedim.

Kafasını sallayıp söze girdi,

"Anladım, üzüldüm aynı zamanda. Birde onu çok mu seviyorsun?"

Son cümlesini utanarak sormuştu, halbuki kendisiydi o.

"Bilmiyorum ki bende ARAFTAyım bilmiyorum."

Anlayışla başını salladı,

"Evet Arya hanım, sıra sizde"