Eğer birileri bu satırları okursa bana acımasın şükretsin haline.
Hayatımın en büyük darbesini 15 yaşımda yedim ben. Kimse göründüğü kadar masum değilmiş meğer bu zor günlerimde yanımda olan dostlarım ve ailem vardı. Ailemden başkası bilmese de dostlarım hep yanımda oldular güldüm,ağladım,darda kaldım yanımda hep belirli kişiler vardı en büyük desteğim ablam ve abim oldu bir anne baba şefkati gösterdiler bana Allah onları başımdan eksik etmesin. Birbirine bağlı kardeşlerdik biz annem bizi öyle yetiştirmişti çünkü.
Küçük bir çocuk kimin ne olduğunu ondan ne gibi zararlar gelebileceğini kestiremez bende öyleydim, küçüktüm bilemedim asıl dostun babam değil ANNEM olduğunu. 15 yaşımın katili olan adam benim babam. Baba demeye bile tiksindiğim insan yakışmıyor ona bu kelime. Anneme yaptığı ihanetle gördüm ben onun gerçek yüzünü. Nasılda soğuttu kendinden ona o kadar bağlıyken yazıklar olsun sana son sözüm bu.
O günden sonra kimsenin yüzüne bakamadım onun yerine ben utandım insanlardan hiç unutmam ihanetinin tarihini o günden sonra karşıma çıkan kimseye güvenmedim ben. Eve geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan kızarmıştı ben gelince kendini toparlamaya çalıştı ama ben anladım bişeyler oluyordu yanına oturdum ve ne oldu anneciğim neyin var diye sordum bana bişey olmadığını söyledi üstüne gelince şerefsiz babana sor ne olduğunu dedi başımdan aşağı kaynar sular aktı nasıl yani tüm şüphelerim doğru muydu yoksa babam hayır hayır olamaz böyle bişey. Aklımdaki bütün soru işaretlerini def etmek için anneme son bi defa daha sordum ağlamaya devam etti akşama kadar söylemedi akşam geldiğinde babama sordum o da cevap vermedi sonra annemle kavga ettiler evden çıkıp gitti son bi defa annemin yanına geldim ve sordum anne ne oldu diye söylemedi ah be annem ben her şeyin farkındayım zaten sadece senin ağzından duymak istedim soramadım diyemedim anne o adam seni aldattı mi diyemedim dilim gitmedi keşke hep ufakken tanıdığım o iyi masum adam olarak kalsaydın o an keşke ölseydi de onu iyi hatırlasaydım dedim içimden. Bi sonraki gün okulda bakamadım kimsenin yüzüne okul çıkışı sahile gidip kulaklığımı takıp saatlerce ağladım. Annemin en büyük desteği bendim artık. Abim bu aileyi ayakta tutanın ben olduğunu söyledi yapıcı olmalıymışım ben güçlü tutabilirmişim bu aileyi ne büyük bi sorumluluk bu böyle ben olmasam annem bu adama katlanmak zorunda kalmicaktı diye düşündüm ama vardım ve annem benim için katlanıyorsa bende annem için güçlü olmalıydım ama beceremedim. Bütün damarlarım geriliyordu, nefesim daralıyordu, canım yanıyordu ben böyleysem kim bilir annem nasıldı. Şuan yazarken bile ağlıyorum benim babam ben 15 yaşındayken öldü diyorum onu hep iyi hatırlamak için şuan yaşayan adam benim babam olamazdı çünkü benim babam bana hiç el kaldırmamıştı. Bu adam da kimdi tanıyamıyorum onu, benim babam canımın yanmasını istemezdi o yüzden öldü diyorum. İyi değilim artık daha sonra tedavi görmeye başladım bir sürü haplar, acile gidip kanıma karışan diazemler ben bu değildim güçlüydüm hani ben ne ara böyle dayanıksız oldum şu 1 senedir kanıma karışan antidepresanların haddi hesabı yok düzelemıyorum beynim sıkışıyor ve kimse beni anlamıyor anlatamıyorum kimseye.
Daha sonra babam kalp krizi geçirdi ameliyat falan biliyorduk ihanetinin bedeliydi bu ama üzülmedim dersem yalan olur annem de üzüldü baba sonuçta ne olursa olsun akıllandı pişman oldu ama onu hayatım boyunca affetmicem
SENİ ASLA AFFETMİCEM ALLAHA HAVALE EDİYORUM
