okyanus kırıntıları || bwoo

0.6

02.23 suları...

Kaç saat olmuştu kestiremiyordum. Soğuk hava defalarca olduğu gibi bedenimi delip geçmeye devam ettikçe elimde telefonla olduğum yeri terk etmiyordum. Edemiyordum belki de emin olamıyordum. Zihnim çok karışıktı. Darmadağın olan bir odayı toplamak istemezdi insan. Tam olarak o evredeydim.

Zihnimi toplayamıyordum. Bir çöplükten farkında yoktu. Sikeyim, böyle olmak zorunda değildi. Soğuktan kızaran ellerime baktım, denizin kokusu her daim bana eşlik ediyordu. Bacaklarımı bankın üzerinde kendime çekip kollarımı üzerine yasladım. Telefon hala elimde duruyordu.

O sırada bir mesaj geldi. Ve bir tane daha. Tuş kilidini açtığımda karşımda duran mesajı defalarca okudum.

Teşekkür ederim.

Teşekkür ederim anonim.

Anonim.

Birkaç saniye bir şey yazamadım. Parmaklarım küstahça klavyenin üzerinde gezinirken usulca mırıldanmaya devam ettim. Dilime takılan, ondan gelen en güzel şeyi defalarca mırıldanmaya devam ettim. Telefon kolumdan aşağıya sarkmaya devam ederken başım öne düştü. Gözlerimi sımsıkı kapattığımda aklıma gelen tek şey göz yaşlarıydı.

-------------

00.01 suları...

Telefonu komodinin üzerine bırakırken az önce yaşadığım yazışma gözlerimin önünden aktı. Bir anonimdi ve belki de sapık olduğu için beni takip etmişti. Beklerdim, yine de...

Ayaklarımı zar zor yataktan aşağıya sarkıttığımda pencerenin önüne gelmiştim bile. Yarın...başarabilecek miydim gerçekten? Başaracaktım, başarmak zorundaydım. Ben bunu hak ediyordum. Sandalyenin üzerinde duran elbiseye parmaklarım değdiğinde içim ürpermişti.

Parmaklarımdan tüm vücuduma yayılan tarifsiz bir duygu vardı. Bunu yapmak istiyordum. Bunu yapmalıydım. Ayık kalmak istiyorsam ruhumun benden istediği en önemli şeyi yapmalıydım.

Dilime dolanan o melodiyi mırıldanmaya devam ettim. Elbiseyi düzgünce olduğu yerde bırakırken yatağıma kıvrıldım ve devam ettim. Durmadan, göz kapaklarım ağırlaşana kadar mırıldandım. Yastığımı ıslatan göz yaşlarım beni iyileştirecekti. Bir süreliğine