Eskiden rüyalara inanmazdım. Ama şuan tek rüyam sen oldun. Sadece sana inanıyorum. RÜYA...
"N-neden neden yaptın bunu?" dedim korkulu gözlerle.
"B-bak anlatacam ama sakin ol sevgilim."
"S-s-sakın bir daha bana sevgilim deme." kendimi daha fazla tut...
Bu ses tanıdıktı. Evet, bu Metin'in sesiydi. Kapıyı daha fazla yumruklamaya başlayınca kapıyı açmaya karar verdik. Ama kapıyı ben açacaktım. Çünkü Deniz henüz buna hazır değildi. Kapıyı açtığımda karşımda bir pişman perişan haldeki Metin vardı. "Ne bu halin?" dedim. "Deniz nerede?" Deniz kapının arkasında ağlıyordu. "Burda değil." dedim. "Rüya, bak benim Deniz'le konuşmam gerekiyor. O her şeyi yanlış anladı." Deniz kapının arkasından benim önüme geçip,"Neyi yanlış anlamışım?" dedi. "Dışarda konuşabilir miyiz?" Deniz bir bana bir de Metin'e baktı. Ona onaylayan bakışlar attığımda tamam deyip dışarı çıktılar. Metin hakkındaki düşüncelerim değişiyordu. Bugünkü hali falan, seviyordu Deniz'i. Sevmek diyince aklıma yine Emre geldi. Acaba ne yapıyordur? Biran önce bu yanlış anlaşılmayı düzeltmem gerekiyordu. Peki nasıl yapacaktım? Beni dinlemezdi. Aslında kardeşi Burcu iyi fikirdi. Hem kankam, hem de Emre'nin kardeşiydi. Onu aramaya karar verdim. Ama şimdi değil. Çünkü etütü vardı bu saatte. Ben bunları düşünürken Metin ve Deniz'in el ele içeri girdiklerini gördüm. Çok tatlıydılar. "Sonunda barıştınız." dedim. İkiside aynı anda "Evet" dediler. Sonra hep bir ağızdan gülmeye başladık. Metin'e "Emre'yle konuştun mu?" "Hayır, bir sorun mu var?" Oflayarak başımı salladım. Biran önce onun evine gitmeliyim, ama nerden bulacaktım evini? Metin'e sorsam, arkadaşını savunur; vermezdi adresi. Burcu da şimdi olmazdı. Ne yapacaktım ben? Onu öylesine çok özlemiştim ki. En iyisi eve gidip bir şeyler düşünmekti. Metin ve Deniz'e hoşçakal deyip evime gittim.
Onsuz geçen heran ölecekmiş, boğuluyormuşum gibi hissediyorum. Tekrar aramayı denedim. Çalıyordu. Açmıştı telefonunu. Biraz beklettikten sonra açtı. Soğuk bir sesle ; " Efendim." "Emre bak görüşmemiz gerekiyor. Her şeyi yanlış anladın. Sana her şeyi anlatacağım." Hızlı konuşuyordum. Çünkü heran telefonu yüzüme kapatabilirdi. "Konuşacak hiçbir şey yok." "Lütfen. Emre, bak beni dinle o adam....." "Sus Rüya. Seni dinlemek istemiyorum." deyip kapattı. Sözümü tamamlayamadan kesti. Neden beni dinlemiyordu? Beni hayatından çıkarmış mıydı? Bu kadar kolay mıydı? Hayır. Bu kadar kolay değildi. Görkem geldi aklıma. Belki Görkem Emre'nin evinin adresini biliyordur umuduyla Eda'yı aradım. "Kuzi?" "Eda Görkem nerede?" "Ne yapacaksın lan Görkem 'i?" "Ya lütfen kuzum. Benim Emre'nin adresini bulmam gerekiyor." "Ha öyle söylesene. Bende biran sevgilime göz koydun sandım." güldü. "Bende gülmeyi çok isterdim ama gülemiyorum." "Tamam tatlışım. Ben öğrenebilirsem mesaj atarım." "Thank you baby." deyip kapattım telefonu.
Aradan yarım saat geçmişti. Hala Eda mesaj atmamıştı. Acaba tekrar arasam mı? Diye düşünürken, telefonuma gelen bildirim sesiyle irkildim. Eda adresi göndermişti. Hemen hazırlanıp çıkmaya karar verdim. Üzerime beyazımsı uzun kol kazağımı, altıma ise kot mavi şortumu giydim. Yeşil kepimi takıp hafif bir makyaj sürerek evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asıl amaç Emre'nin gözünde güzel gözükmekti. Gerçi o beni her halimle severdi. Ben de onu.
Sonunda yetişmiştim. Zili çaldım. Karşımda perişan halde bir sığır duruyordu. Kıyamazdım ona. Bu perişanlığın yerini kızgınlık aldı. "Bu ne hal kızım? Sen beni deli etmeye mi çalışıyorsun?" "Ne varmış halimde?" "Bu şortu bir daha üzerinde görmeyeceğim." Beni kıskanıyordu. "Kıskandın mı sen?" "Ne alaka? Umrumda değilsin." Ona sarıldım. Ama o bana karşılık vermedi. "Emre'm" "Nereden buldun adresimi?" ondan ayrıldım. Bana öyle soğuk davranması kalbimi kırmıştı. Ama olsundu. Birazdan ona her şeyi anlatacaktım. O da beni affedecekti. (UMUYORUM) "Sana her şeyi anlatacağım." "Dinlemek istemiyorum." deyip içeri geçti. Bende peşinden gittim. O kadar kolay pesetmeyecektim. "Her şeyi yanlış anladın." Ayağa kalkıp "Rüya anlamıyorsun. Seni dinlemek ya da senle ilgili hiç bir şeyi merak etmiyorum." "Ama bak......." konuşmama izin vermedi. "Sus, Rüya. Yoksa kalbini kıracağım." Gözlerini devirip; " Seni sevmiyorum." dedi. "Ne?" Hayır Emre bunu bize yapamazdı. O beni seviyordu ben de onu.
Gözlerimden akan yaşları durduramıyordum artık. Emre vazgeçemezdi. İnanmıyorum. Hayır inanmıyorum. Bu olamaz. "Gözlerimin içine bakarak SENİ SEVMİYORUM de." "Rüya.." "Diyemiyorsun. Çünkü ben de seni seviyorum." yüzünü avucumun arasına alıp devam ettim. "Hemen bitiremezsin bizi. Lütfen, yapma bunu bize." Duraksadı. "Sen yaptın bunu bize." Bu sefer gözlerimin içine bakarak,"SENİ SEVMİYORUM." dedi. İşte o söz beni bitirmeye yetti. Hiçbir şey söylemeden o evden çıktım. Ağlıyordum. Kendimi yapayalnız, boğuluyormuş gibi hissediyordum. Yapamazdı bunu bize yapmamalıydı.
Eve gitmeye karar verdim. Eve girdiğimde ailem evdeydi. Çünkü bugün pazar günüydü. Annemlere gözükmeden odama çıkmayı başardım. Berbat bir haldeydim. Elimi aynaya vurmamla beraber elim kanlar içinde kalmıştı. Aynada paramparça oldu. Annemle babamın sesini duydum. Annem; "Kızım, iyi misin?" Toparlanıp, "İyiyim. Yanlışlıkla aynayı kırdım." "Nasıl başardın acaba? Rüya, kızım bak bir şey mi oldu?" "Yok anne. Ben toplarım burayı." Annem pesetmişti. "Tamam. Bir şey olursa söyle." Bir şey demedim. Elim sızlıyordu. Elimi biran önce sarmam gerekiyordu. Bir bez parçası bulup idareden elimi sardım. Hala aklım Emre'deydi. Tekrar ağlamaya başladım. Yatağıma yattım. Başımı yastığa gömüp hıçkırarak ağlamaya başladım. Neden ben onu bu kadar çok seviyordum. Neden? Neden hep hayatta ben üzülüyorum. Ama artık o eski ben değilim. Artık kimse bana istediği gibi yaklaşamayacaktı. EMRE YOKTU ARTIK.
*** Metin'den Daha fazla dayanamayacaktım. Deniz'siz hayat boktan ibaretti benim için. Önümdeki Bira şişesinide bitirdikten sonra Deniz'e gitmeye karar verdim.
Daha önceden biliyordum adresini. Birçok kes onun yanına gitmiştim.
İçeri girip girmeme konusunda kararsızdım. Ya beni istemezse. Ya beni dinlemezse. Yaşayamazdım onsuz. Kapıyı yumruklamaya başladım. Fazlasıyla sarhoş, yorgun ve perişan haldeydim. Kapıyı açmıyorlardı. Daha fazla yumrukladım. Elim kıpkırmızı olmuştu. Sonunda kapı açıldı. Karşımda Rüya duruyordu. "Ne bu halin?" dedi. Deniz'i görmek istiyordum. Fazla uzatmak istemedim. "Deniz nerede?" "Burda değil." dedi. "Rüya, bak benim Deniz'le konuşmam gerekiyor. O her şeyi yanlış anladı." Kapının arkasından çıkıp, "Neyi yanlış anlamışım?" dedi. İşte benim sevdiğim. O bana dayanamazdı. O da beni seviyordu. "Dışarda konuşabilir miyiz?" Bir Rüya'ya bir bana baktı. Sonra onaylayan bakışlar attıktan sonra dışarı çıktık. "Söyle." dedi. "Hani o gördüğün kız benim kuzenimdi." Çok şaşırmıştı. Bu her halinden anlaşılıyordu. "Nasıl? Ama o kız yarı çıplak haldeydi." "Kuzenim hayatı boyunca hep rahat biri olmuştur." sarıldı bana. "Sanırım sana bir özür borçluyum." Alnından öptüm. "Gerek yok. Biraz da benim aptallığın sanırım." ikimizde gülmeye başladık. Bana "Seni seviyorum" dedi. Ona daha fazla yaklaşıp dudaklarından öptüm. Usulca. Bana karşılık veriyordu. İşte evleneceğim kız dedim. Dudaklarından ayrılıp "Bende seni seviyorum. Gamzelim." Onun gamzelerinden öptüm.
"Rüya çatlamıştır şimdi meraktan." dedi. "Haklısın." deyip onayladım. Elini tutup içeri girdik. Rüya bizi görünce "Sonunda barıştınız." dedi. Deniz'le aynı anda evet dedik. Güldük. Rüya bana" Emre'yle konuştunuz mu?" dedi. Bir şey olmuş gibiydi. Ama onlar eninde sonunda barışırlardı. Oflayarak başını salladı. Biraz bekledikten sonra hoşçakal deyip gitti. Şimdi sevgilimle yanlız kalmıştık. Sırıtıyordum. Gerçi ben ne zaman Deniz'i görsem sırıtıyorum. Gülerek, "Sırıtma!" dedi. "Nedenmiş o?" Utanarak ve kızararak" Çok tatlı oluyorsun." dedi. "Domatese döndün." dedim. "Of Metin ya." "Çok güzelsin." dedim. Başını öne eğdi. Sarıldık birbirimize. Sonra aklıma gelen şeyle; "Ha bu arada o eteklerin ve elbiselerinle vedalaş." dedim. "Anlamadım?" "Diyorum ki. Sevgilinim ya hani senin. O kısa elbise ve etekleri giymeni istemiyorum." "Peki." dedi. Bir kız nasıl hem bu kadar anlayışlı, hem bu kadar güzel olabiliyordu ki.
