VANQUISH |✪| avengers&hobbit crossover

22 - steve

W zielonych, okrągłych drzwiach norki Bilba nie ujrzeli twarzy gospodarza, który, jak sądzili, wpuści ich do środka.

Gandalf uśmiechnął się delikatnie, choć widać było wyraźny niepokój w jego szarych oczach. Steve i Natasha spojrzeli po sobie i nic nie mówiąc, weszli do domu pana Bagginsa. W środku unosił się miły zapach Starego Toby'ego i świeżego chleba, ale atmosfera była dość przygnębiająca.

Jakby dziwny chłód zagościł w domu niziołka z Shire.

Rudowłosa przyglądała się mapom i książkom, porozrzucanym po podłodze. Bałagan panujący w przedsionku wcale nie przeszkadzał Gandalfowi w poprowadzeniu ich dalej, przez korytarz w którym panował półmrok aż do małego salonu.

- ...aż zjawi się Król Gór. Zaszemrzą pieśń... zaszumi las i bór. A w górskich grotach...

Cichy szept Bilba wydobywał się spomiędzy jego sinych warg. Hobbit siedział na fotelu, wpatrując się w puste wnętrze swojego małego kominka. Jego palce pobielały, wbijając opuszki w drewniane oparcie.

Zresztą, on cały był biały.

- Bilbo? - Steve przyklęknął tuż obok, muskając dłoń Bagginsa.

Niziołek obudził się z transu z cichym westchnięciem i zamrugał.

Natasha przyglądała mu się uważnie, czując dziwne mrowienie w czubkach palców. Takie samo uczucie towarzyszyło jej podczas pobytu w Rivendell, lub w pierwszych chwilach podróży w towarzystwie Gandalfa.

Oznaczało ono obecność potężnej magii w pobliżu.

- Steve - Bilbo zmarszczył brwi na widok swojego przyjaciela. Podniósł wzrok i zamrugał ponownie, zauważając jeszcze dwie wysokie postacie, stojące w jego salonie.

- Ucałowana przez ogień...

Coś chwyciło mocno umysł rudowłosej agentki. Bardzo mocno. Ale ta nawet nie drgnęła, jak zahipnotyzowana wpatrując się w pociemniałe nagle oczy Bagginsa.

- Rozdarci na dwoje, wojownicy, złamani zdrajcy, czarne... wdowy.

I Bilbo osunął się zemdlony na oparcie fotela, wymęczony przepowiadaniem tego, co nadejdzie.

✪

Mała postać hobbita leżała nieruchomo na wygodnym posłaniu. Steve zaciskał nerwowo usta, kiedy spomiędzy sinych warg nieprzytomnego przyjaciela wydobywało się ciche westchnienie.

- Miałeś rację - łagodny głos Natashy sprawił, że żołnierz oderwał wzrok od Bilba. Ruda agentka postawiła przed nim parującą filiżankę i uniosła delikatnie kącik ust w uśmiechu. - Naprawdę ma dobrą herbatę.

Kapitan nie odpowiedział, delikatnie stukając palcami o blat stołu. Przez ten dziwny incydent z jeszcze dziwniejszymi słowami i ukrytymi metaforami Gandalf opuścił norkę w pośpiechu, nakazując dwójce przyjaciół opiekę nad biednym Bilbem. Szary czarodziej udał się po pomoc.

Jakieś sześć godzin temu.

- Tak mnie nazywała - Romanova szepnęła prawie niesłyszalnie, przerywając ciszę po raz kolejny. - Czarna wdowa.

Steve wyprostował się, wypuszczając głośno powietrze przez nos. Bardzo dobrze wiedział, o kogo jej chodziło. Ygrett.

- Wiesz, szukałam go wtedy. A wydawało mi się, że jestem bliżej, niż kiedykolwiek - kobieta zamrugała i odchrząknęła, kładąc dłonie na kolanach pod stołem.

No tak. Najwyraźniej wszyscy byli czymś pochłonięci w momencie, gdy niejaki doktor Stephen Strange postanowił ich sprowadzić do Nowego Jorku. Ciekawe, co stało się w ich świecie...

Jak ludzie poradzą sobie bez Avengersów?

Okrągła klamka w zielonych drzwiach przekręciła się ze zgrzytem. Delikatne głosy dwóch mężczyzn wypełniły cichą przestrzeń w korytarzu (cichą i pustą, bo Steve, tak przyzwyczajony do nienagannego porządku w hobbicim domku, postanowił pobawić się w sprzątaczkę. A Natasha mu pomogła).

Rudowłosa, która siedziała naprzeciwko korytarza, zmrużyła oczy. Kapitan zwrócony do przybyłych plecami rozpoznał tylko wyraz jej twarzy, oznaczający niebezpieczeństwo.

- Ach, witajcie.

Znał ten głos. Na wszystkich hobbitów tego Shire, znał go!

Złotowłosy wojownik odwrócił się powoli. Tuż przed nimi, ledwo mieszcząc się w niskim domku Bilba Bagginsa, stał Stephen Strange.