Selam arkadaşlar. Bu benim ilk hikayem olacak wattpad'deki. Umarım beğenilir :)
Saatlerdir aynı odada, aynı koltukta, aynı pozisyonda oturuyordum. Sadece boşluğa bakıp düşünüyordum. İnsan hiç tahmin etmediği bir hayatı yaşıyor. Çoğu zaman beklenmedik olaylar gelişiyor. "Her insan hakettiğini yaşar" derler. Peki ben gerçekten bu hayatı hakediyor muyum? Mutsuz olan hep mutsuz. Ağlayan, üzülen hep aynı. Bu da dünyanın bize karşı olan adaletsizliği. Annem mutfaktan bağırdı "Hadi Burcu, seni bekliyorum!" diye. Dalmış olduğum düşüncelerden kendimi çekip kurtardım. Annemle yaşıyordum. Babamla boşanıp beni ondan olabildiğince uzaklaştırmış, unutturmuştu. Aldatılan her kadının takındığı bir savunmadır belkide bu. Mutfağa gittim, kahvaltı hazırdı. Hiçbir şey demeden yemeye koyuldum ve hiçbir şey demeden kalktım. "Dur bakalım küçük hanım" dedi annem. Ona baktım. "Ben bunları toplayana kadar sen de gidip alışveriş yapacaksın liste hazır" dedi. Elime bir kağıt tutuşturdu. Botlarımı ve deri ceketimi alıp asansöre ilerledim. Ama asansör meşguldü. "Lanet olsun" diye mırıldanıp merdivenlerden inmeye başladım. Yeni bir aile taşınıyordu. Ne mükemmel (!)
Eve dönerken benim yaşlarımda, uzun boylu, ela gözlü ve kumral bir çocuk elinde çantayla asansöre biniyordu. Beni görünce kapıyı tuttu, beraber bindik. Çocuğu süzmeye başladım. Mükemmel ve kaslı bir vücudu vardı.Gözleri kahverengi ve yeşilin inanılmaz tonlarındaydı. "Burada mı oturuyorsun?" diye sordu. Dudağımı ısırdım ve dudaklarının hareketini izledim. İnanılmaz derecede tanıdık geliyordu. Cevap verebilmek aklıma gelmemişti. Kafamı salladım ve başımı eğdim. "Ben üçüncü katta oturuyorum. Yeni taşındık ." dedi. Gözlerine baktım ve kafamı çevirdim. Üçüncü kata geldik."Görüşürüz" dedi ve indi. Sanki asansör birden sıcak olmuştu. Ya da uzun bir süre burada kalmışım gibi hissettim. Aynaya dönüp kendimi inceledim.. Yeşilin en koyu tonlarında bir çift göz, dalgalı kestane rengi saçlar, düzgün bir vücut... Üzerimde siyah deri ceket ve dar kot. Fena değildim.
Eve girdim ve karamelli mısır gevreği yemeye koyuldum. Neden bu çocuk bana tanıdık geliyordu? Hayır, düşünmek istemedim. Zihnimi boşalttım ve pencereye çıktım. Alt çapraz balkonda bir çocuk ve bir adam vardı. Kafamı çevirdim ve kitap okumaya başladım. Belki de bu kadar düşünmemeliydim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYBEDECEK HİÇBİR ŞEYİN YOK
Novela Juvenil"Biz yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar Ve yine biz yan yana yürümeyelim diye dardı kafaları insanların Sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik Sarılmak yakar diyip aşkı hep uzaktan sevdik." Kim bilebilirdi ki...
