Het zwanenmeer (maar dan anders)

De slimste zus van de wereld

Isabel brengt ons met de taxi naar huis. We zitten in de keuken. Het is zo'n raar idee dat papa nu niet boven op zijn werkkamer zit, maar in het ziekenhuis ligt. 'Ga nou maar, Isabel. We redden ons heus wel.' 'Hebben jullie geen familie in de buurt wonen?' 'We hebben alleen een opa en oma, die wonen in Zuid-Frankrijk,' antwoord ik. 'En een tante in Amerika,' voegt Beer eraan toe. 'Kunnen jullie niet naar vrienden toe?' Ik schud mijn hooft. Ik durf niet te zeggen dat we geen echte vrienden hebben. 'En is er een huishoudster? Een au pair?' Weer schud ik van nee. 'Doet jullie vader alles alleen?' We kijken elkaar aan. Het gebeurt niet vaak dat we ons ook echt een drieling voelen. Nu wel. 'We zijn gewent om alles samen te doen, en dat gaat heel goed,' zeg ik en ik schuif met mijn voet een lege cornflakesdoos onder de tafel.'Maak je maar geen zorgen om ons. Ga nou maar, Het is al negen uur. Heb jij geen kinderen die op je zitten te wachten. Of een man?' Isabel schudt haar hoofd. 'Nee hoor. Maar zijn jullie niet bang, alleen in dit grote huis?' 'Welnee,' zeg ik stoer. 'We hebben een alarminstallatie,' Snel geef ik Pip een trap onder de tafel, voordat hij eruit flapt dat die al jaren stuk is. 'We hebben ook speciaal afgerichte waak-kikkers,' zegt Beer. Isabel glimlacht en staat op. 'En eten dan? Zal ik iets voor jullie koken?' 'We bestellen wel pizza,' zeg ik. Ze aarzelt. 'Weet je, ik kan er flinke problemen mee krijgen als ze ontdekken dat ik niet jullie echte moeder ben en dat jullie hier alleen zijn. Die eerste agent weet dat ik van de vuilnisophaaldienst ben.' 'Je krijgt er geen last mee,' zeg ik. 'We zijn geen kleuters meer, we zijn al bijna dertien.' 'Jeetje, dat is oud,' zegt Isabel met een grijns. 'Hebben jullie geld om boodschappen te doen?' 'Geld is geen probleem,' zegt ik en ik trek mijn PP uit mijn achterzak. 'Kijk maar. Echt, we redden ons wel.'

'Goed,' zegt Isabel, 'maar ik kom morgen even langs om te kijken. Dan is het vrijdag en heb ik vrij.' 

We zitten samen aan de tafel. Onze borden liggen vol pizzakorsten. Pip ziet er doodmoe uit. Ik heb het gevoel dat ik een week niet geslapen heb. Beer likt haar viijfde bakje chocomouse uit. 'Dit is voor het eerst dat we alleen thuis zijn,' zeg ik. 'Behalve de keer dat papa naar die filmpremiére in New York moest,' zegt Beer. 'Maar toen was die stomme au pair er. Hoe heette ze ook alweer?' 'Katrien Duck was dat,' zegt Pip. 'Ik weet nog dat ik toen met papa's oordoppen rondliep, omdat ze de hele tijd zo kwekte.' Beer staart voor zich uit. 'Ze is best aardig, vinden jullie niet?' 'Wie, Katrien?' 'Nee joh, Isabel. Ik heb "de blik" nog niet in haar ogen gezien. Ze doet heel normaal.' 'Ze weet het misschien goed te verbergen,' zeg ik. 'Vroeg of laat komt de aap toch wel uit de mouw.' 'Ik vind haar ook aardig,' zagt Pip. 'Ze lacht leuk.' Ik rol met mijn ogen. 'Jullie laten je veel te makelijk inpakken.' 'En jij bent te achterdochtig,' zegt Beer. 'Terecht,' zeg ik. 'Ik ga naar bed.' Beer springt opeens overeind en haar stoel valt om. 'Chips!' Ze slaat haar hand tegen haar hoofd. 'Ik heb mijn huiswerk frans niet gedaan. Ik heb morgen proefwerk Frans! Ik moet nog leren!'  'Dat lukt toch niet meer,' zeg ik. 'Ik type wel een briefje voor je. Dan kun je het later inhalen.' Beer kijkt opgelucht. 'Je bent een schat.' Dat heeft ze nog nooit gezegd. Ze is echt in de war. We sjokken achetr elkaar aan de trap op. Ik laat alle lichten aan. Als ik in Papa's kamer kom, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Het vuur in de haard is uit. Het voelt als een slecht voorteken. Ik ga op zijn stoel zitten en lees de gedichten die aan de muur hangen. Wie zou ze toch geschreven hebben? De computer staat nog aan en als ik op de enter-toets druk, verschijnt er een leeg wit vel.

Geachte mevrouw of meneer,

Ik heb een ongeluk gehad en lig in het zikenhuis met 10 kilo ijzer in mijn been en een hersenschudding. Daarom kom Beer (1Gm) haar huiswerk niet maken.

Met vriendelijke groet,

W. van Zwanenburg

Ik print hem uit en zet er mijn vaders handtekening onder. Daar ben ik goed in. Die tien kilo ijzer is misschien een beetje overdreven, maar ik ben te moe om het te veranderen. Het is al kwart ovr twaalf en ik kan mijn ogen niet meer openhouden. Als ik bij Beer op haar kamer kom om het briefje te geven, zie ik dat Pip bij haar in bed ligt. Dat is minstens een eeuw geleden. Vroeger deden we dat wel vaker en dan vertelde we elkaar verhalen totdat we in slaap vielen. Beer heeft een groot hemelbed. Normaal liggen er allemaal boeken in, maar die liggen nu op de grond, tussen de andere troep. 'Hier is je brief,' zeg ik gapend. 'Slaap lekker.' 'Slaap lekker, Sammie,' zeggen Beer en Pip tegelijk. Ik strompel naar mijn kamer. Annabel staat in het maanlicht. Ze heeft haar blonde pruik weer op en haar arm zit er weer aan. Er zit een geel briefje op haar neus geplakt

Ik trek mijn pyjama aan en sprint terug naar Beers kamer. 'Schuif eens op!' zeg ik en ik wurm me tussen hen in. Net voordat ik mijn ogen sluit, zie ik dat er op de gang, voor de ope deur langs , een kikker voorbij springt.