Ένα σώμα Μια φωνή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Fai's POV

Μόλις έφτασα Θεσσαλονίκη πήρα ένα ταξί και πήγα στο καινούριο μου σπίτι που ήταν κοντά στο Πανεπιστήμιο. Μπήκα μέσα , άφησα τη βαλίτσα μου στο σαλόνι και πήγα κατευθείαν στη κρεβατοκάμαρα. Εδώ και πολύ ώρα δεν ένιωθα καλά οπότε αποφάσισα να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Γρήγορα αποκοιμηθηκα αλλά δεν σταμάτησα να νιώθω κάτι που με βασάνιζε. Μέτα από 4 ώρες που σηκώθηκα πήγα στη τσάντα μου να πάρω το κινητό μου για να μιλήσω με την Ιωάννα. Μόλις το άνοιξα είδα ότι είχα 30 αναπάντητες. Ανησύχησα βλέποντας τόσες αναπάντητες και κάλεσα αμέσως την Ιωάννα.

Ι- Έλα Φαιακι μου...έφτασες καλά?

Φ- Ναι αγάπη μου ήμουν κουρασμένη και κοιμήθηκα.

Ι- Χαίρομαι...

Την άκουγα πολύ περίεργα σαν να έκλαιγε.

Φ- Ιωάννα μου είσαι καλά? Κλαις?

Ι- Φαίη μου πρέπει να σου πω κάτι. Θέλω να καθίσεις.

Φ- Τι έγινε Ιωάννα , με τρομάζεις.

Ι- ο Βαγγέλης...

Μόλις το είπε ξέσπασε σε κλάματα. Ούτε κατάλαβα ποτέ άρχισα και εγώ να δακρύζω. Ένιωθα τις ανασφάλειες μου να βγαίνουν και το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος.

Φ- ΤΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΩΑΝΝΑ, ΤΙ Ι ΒΑΓΓΕΛΗΣ?

Είχα αρχίσει να φωνάζω.

Ι- Είχε ένα πολύ άσχημο ατύχημα με το αμάξι και ακόμα οι γιατροί δεν ξέρουν τι έχει.

Μόλις το άκουσα μου έπεσε το κινητό από το χέρι, ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Ενα κομμάτι της καρδιάς μου πονούσε πολυ, ένιωθα ότι έχασα τη ζωή μου. Είναι μια από εκείνες τις στιγμές που πονάς περισσότερο και από τον ίδιο το χτυπημένο.

Ι- Φαίη είσαι καλά? Με ακούς?

Φ- ΕΡΧΟΜΑΙ!!!

Ήταν το μόνο που είπα. Δεν με ένοιαζε τίποτα πήρα απλά τη τσάντα μου και ξεκίνησα για το αεροδρόμιο. Πήρα το πρώτο αεροπλάνο που βρήκα. Είχα ανοιχτή την επιστροφή από σήμερα καθώς θα γυρνούσα για να πάρω μερικά ακόμα πράγματα οπότε τη χρησιμοποίησα αμεσως. Μετά από 3 ώρες ήμουν στο νοσοκομειο. Μόλις μπήκα έτρεξα στη ρεσεψιόν.

Φ- Καλησπέρα σας, ο κ. Κακουριωτης?

Ν(οσοκομα)- Κυρία μου ηρεμήστε. Θα περάσετε στο δεύτερο είναι στο χειρουργείο.

Φ- Ευχαριστώ .

Αμέσως έτρεξα στο δεύτερο όροφο και στην άκρη του διαδρόμου είδα την Ιωαννα, τη Μυρτω, τη κυρία Γεωργία και τον κύριο Χρήστο. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έπεσα στην αγκαλιά της Ιωάννας. Μέσα στα αναφιλητά μου τη ρωτούσα το γίνεται και άμα έχουμε κάποιο νεότερο αλλά δυστυχώς κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

Ι- Ηρέμησε κορίτσι μου όλα καλά θα πάνε. Θα βγούνε σε λίγο να μας πούνε τι γίνεται.

Φ- Γιατί? Γιατί έτρεχε?

Η Ιωάννα έσκυψε το κεφάλι της και και σταμάτησε να με κοιτάει στα μάτια.

Ι- Ερχόταν... Ερχόταν να σε βρει στο αεροδρόμιο.

Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται. Σε δευτερόλεπτα ήταν ο κ. Χρήστος πίσω μου και με κράτησε.

Χ- Έλα κορίτσι μου, κάθισε όλα καλά θα πάνε.

Με τη βοήθεια του κάθισα και η Μυρτώ μου έφερε αν ποτήρι νερό. Καθόμουν και κοιτούσα το κενό. Σκεφτόμουν και δεν μιλούσα σε κανέναν. << Εγώ φταίω >> είπα συνεχίζοντας να κοιτάω μπροστά.

Ι- Τι λες κορίτσι μου δεν φταις εσυ!

Φ- Εγώ φταίω, άμα εκείνο το πρωί δεν του είχα πει τίποτα τώρα όλα τα ήταν καλά.

Η Ιωάννα με πλησίασε και με πήρε αγκαλιά.

Ι- Κορίτσι μου μην φοβάσαι όλα καλά θα πάνε. Και μην κατηγορείς τον εαυτό σου , εσυ δεν φταις σε τίποτα.

Χωθηκα στην αγκαλιά της και συνέχισα να κλαίω. Ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και βγήκε ένας γιατρός.

Γι- Για τον κ. Κακουριωτη?

Πετάχτηκα αμέσως από τη θέση μου και φώναξα.

Φ- ΜΑΛΙΣΤΑ!

Γι- Λοιπόν... Έχω κάποια καλά και κάποια καλά νέα. Τι μόνο σίγουρο όμως είναι ότι για την ώρα δεν διατρέχει κάποιον κίνδυνο.

Κορίτσια μου μπορεί να είμαι Άμστερνταμ δεν σας άφησα όμως χωρίς κεφαλαιο.. Το παιδί για την ώρα είναι καλά θα δούμε όμως τι θα γίνει στη συνέχεια ❤
Σας αγαπώ εύχομαι να ξανά βάλω σύντομα!!