De Efteling Leeft ~ voltooid ~

Dede

Dus er is een of ander ritueel. En er wordt iets met ons gedaan. En we blijven hier voor altijd. Ik laat het even inzinken. Mijn hand wordt gepakt en ik word weggetrokken. 'En ik dacht dat Elven aardig waren' zegt Zeya geïrriteerd.

'We moeten hier weg!' Nerani staat op en begint te ijsberen. (ijs te beren..?) 'Kunnen we niet gewoon weglopen? Die slang is vast al teruggekropen naar Nalivia.' zegt Jenna. 'Hoe wil je dat doen dan? De rails zijn minstens tien meter boven ons!' Hannah maakt een punt. Ik kijk naar boven en probeer me voor te stellen hoe we daarheen kunnen gaan.

'Is er niet altijd een ladder? Voor problemen met de robots of zo?' vraagt Zeya. 'Denk je dat als er geeneens een uitgang meer is, dan wel een ladder?' vraag ik. 'Nee, die is er niet.' Licana staat achter ons. 'Sorry dat ik opeens weg moest, jullie hebben zo te zien al wat rondgespookt?' Aan haar lieve toon te horen weet ze niet dat we haar plan al kennen. 'Ja, omg, deze plek is zo mooi! Waar moest je eigenlijk heen?' Ik ben onder de indruk van het acteerwerk van Zeya. 'Een vergadering. Meiden, het lijkt me veiliger als jullie hier vannacht blijven slapen.' We knikken allemaal gehoorzaam en onschuldig. Licana loopt weg.

'We kunnen ons verstoppen tot morgen ochtend. Overdag is er waarschijnlijk al een ladder aangezien dan het park weer niet leeft.' stel ik voor. 'Ik heb het vreemde idee dat ze ons vast gaan binden als we rustig gaan slapen.'

Als Licana later terugkomt met wat drinken nemen we het aan, maar gooien het stiekem weg. Want 'er zou slaapmiddel in kunnen zitten' (words by Alice) Als ze weer weg is gaan we op zoek naar een verstopplek. We vinden een grote boom met veel zijtakken. Jenna loopt op de boom af en pakt de laagste. 'Ehm...' stamelt ze ongemakkelijk. Jenna is erg... Kort, dus ze kan er niet zo goed inklimmen. Alice geeft haar een voetje en we klimmen een voor een de boom in. Als we bovenin zitten zegt Hannah: 'Laten we proberen om naar een andere boom over te klimmen, deze plek is anders misschien iets te logisch als ze ons gaan zoeken.' Dus met wat teamwork en bijna-dood-situaties zitten we veilig twee bomen verder.

We besluiten om om de beurt, per twee mensen, de wacht te houden. 'Slaap lekker' zeg ik tegen de rest, want ik en Zeya houden als eerst de wacht. 'Trusten' hoor ik terug.