Miss Bad Guy

HT 17: Nep-ziek

Ik zette me rechtop in mijn bed door mijn wekker die afging. Eigenlijk had ik helemaal niet geslapen vannacht. Ik had zitten aftellen op de klok tot de wekker ging gaan. Ik legde me in mijn pyjama op de zetel. Het was ondertussen al donderdag. Ik was al drie dagen nep-ziek. Ik stak mijn vingers in mijn mond om over te geven, deed de koortsmeter in koffie en lag onder dikke dekens. Allemaal trucjes die ik op de computer vond. Dus dachten mijn ouders dat ik ook echt ziek was. De enige reden waarom ik deed alsof ik ziek was, was omdat ik helemaal geen zin had in school. Geen zin in de honderden keren ‘het spijt me’ van Jace (hij had me wel al duizend sms’jes gestuurd en me een paar keer proberen bellen, maar ik nam telkens niet op), de miljoenen keren ‘ik had het je toch verteld’, van Jane en de gemene grijns van Alice en Carl.

‘Oh schat, ben je nog steeds ziek?’, vroeg mijn moeder met een medelijdende blik.

‘Ja’, antwoordde ik een beetje hees.

‘Schat, het spijt me maar ik moet nu echt naar mijn werk. Je redt het wel? Ik heb een emmer naast de zetel gezet, voor moest je moeten overgeven. Op de keukentafel liggen een paar pilletjes. Neem er twee in ’s middags, en twee om zeven uur ’s avonds, oké?’, zei mijn moeder, nadat ze nog een tijdje bij mij had gezeten.

‘Ja’, antwoordde ik met mijn ogen gesloten.

Ik hoorde de deur open en weer dicht gaan. Mijn moeder was weg. Van zodra ik kon gooide ik de dekens van mijn lijf. Ik liep naar de keukentafel en deed de pilletjes terug in het doosje. Dan stak ik mijn vingers in mijn mond, en gaf ik over in de emmer. Zo, en nu was ik vrij voor de rest van de dag. Wat zou ik gaan doen? De hele tijd thuis zitten was ook maar saai. Maar ik kon moeilijk naar buiten gaan. Stel dat iemand me zou zien? Dan zou ik een erge straf krijgen, en daar had ik nu niet bepaald zin in. Ik dacht een tijdje na, terwijl ik met mijn armbandjes rond mijn pols speelde, en wist dan wat ik moest doen. Een liedje schrijven. Vroeger had ik nog piano gedaan, maar dat was niet echt iets voor mij. Ik besloot de gitaar die achter de kast stond maar eens te proberen. Ik deed het zoals de popsterren in de meeste videoclips het doen: mijn voet laten rusten op mijn andere been, dan de gitaar daarop laten leunen en dan met mijn vingertoppen over de snaren gaan. Ik dacht dat er een geweldig geluid uit ging komen, maar dat was niet het geval. Het geluid dat uit de gitaar kwam was kattenvals. Ik stak het maar op de gitaar zelf, die duidelijk nog eens zou moeten gestemd worden. Dan besloot ik maar nog eens piano te spelen. Mijn ouders vonden altijd al dat ik er mooi op kon spelen, maar ik deed het gewoon niet graag. En notenleer was al zeker niet mijn sterkste kant. Ik probeerde de noten te zoeken die ik in mijn hoofd had, en verzon een tekst, die helemaal bij m’n gevoelens paste.

‘I do not feel like myself.

I'm feeling stuck in my shell.

What should I have to do now?

I feel like such a big mistake.

By all the choices that I make.

Why am I just so stupid?

I'm crazy about you.

Yeah, crazy about you.

You haunt my mind

But you're not the kind

Of boys, I like ...

Actually you've broken my heart

But it feels like you are a part of me ...

Yeah, I'm crazy about you.

Indeed, crazy about you.

You haunt my mind

But you're not the kind

Of boys, I like ...

But still ...

I do not feel like myself.

I'm feeling stuck in my shell.

what should I have to do now?

I feel like such a big mistake.

by all the choices that I make.

why am I just so stupid?'