Miss Bad Guy

HT 65: Marc

Ik stelde me recht, zodat ik net voor Jane stond. Nee. Dit meende ze gewoon niet. Hoe kon ze me dit aandoen?

‘En waarom?’, schreeuwde ik met tranen in mijn ogen. Misschien was ik aan het overdrijven, maar dat kon me even helemaal niks schelen.

‘Waarom, Jane! Waarom?!’, riep ik nu nog luider, omdat ze geen antwoord gaf. Jane slikte en keek me dan eindelijk aan.

‘Omdat…’ Ze zuchtte, en vervolgde dan haar zin. ‘Omdat ik dacht dat Jace dan geen andere mensen meer kon kwetsen. Het was pas achteraf dat ik te weten kwam dat jij in dezelfde afkickkliniek zou zitten!’

Ik rolde met mijn ogen. ‘Ja, tuurlijk.’

Ik stond net op het punt om weg te lopen, toen ik me realiseerde dat zij degene was die in mijn kamer zat en dat ik in een afkickkliniek zat, en dus niet weg kon. Fantastisch.

‘Je moet me echt geloven, Cath!’ Ze keek me smekend aan. Met een zucht liet ik me op mijn bed vallen.

‘Ik weet het gewoon niet meer, Jane. Het voelt aan alsof ik niemand meer kan vertrouwen. Ik wil hier weg. Het voelt hier echt aan als een hel.’

‘Ik geloof je’, zei Jane medelevend, terwijl ze haar hand op mijn rug legde. Bijna onmiddellijk bewoog ik me, zodat haar hand weer weg ging.

‘Wat doet Marc hier dan?’, vroeg ik plots.

Jane keek me met een verwarde blik aan. ‘Marc?’

‘Ja, Marc ja.’ Ik dacht al dat ze niet ging weten wie het was. Dat moest ik zelf dus maar gaan uitzoeken.

‘Marc?’, herhaalde ze.

‘Ja, Marc. Maar laat het maar. Je kent hem waarschijnlijk toch nie-‘

‘Marc?’, onderbrak ze me. Ik zuchtte.

‘Hou er nu eens mee op, wil je? Ik weet al lang dat je hem niet kent, het is al goed.’

‘Nee, ik ken hem wel!’

Ze kende Marc? Wat? Jane begon echt steeds raarder uit de hoek te komen…

‘En hoe, in hemelsnaam, ken je hem?’

Jane grijnsde. Dan gaf ze antwoord op mijn vraag. ‘Het is niet zo speciaal, hoor. Ik heb met hem samen op een kamp gezeten. Ik had echt niet van hem verwacht dat hij ooit aan drugs zou beginnen!’

‘Dat had ik ook niet verwacht van hem…’, mompelde ik terug.

Jane keek op haar horloge, en keek me dan triest aan. ‘Ik moet naar huis.’

‘Oh.’ Ik weet het. Het was een ontzettend stom antwoord, maar ik had geen idee wat ik anders moest zeggen.

‘Het was leuk om met je te praten!’, zei ze, terwijl ze al aan de deur stond.

‘Ja, het was ook leuk om met jou te praten’, loog ik. Ik was kwaad op Jane, ze had het alleen nog niet door. Ze was misschien wel eerlijk over het feit dat ze niet wist dat ik en Jace in dezelfde afkickkliniek terecht gingen komen, maar als ze even logisch nadacht wist ze wel dat dat het geval zou zijn. Er waren niet echt veel afkickklinieken hier.