Miss Bad Guy

HT 42: Heartbreaker

Mijn hart brak in duizend stukjes. Jane had gelijk. Met tranen in mijn ogen stelde ik me recht, om weg te gaan. Om weg te gaan van Jace. Jane trok aan mijn arm. Ik probeerde mijn tranen in te houden terwijl ik naar haar keek.

‘Je gaat hem op z’n minst toch een slag in z’n gezicht geven?’, vroeg ze. Ik negeerde het. Ik had helemaal geen zin om op een gewelddadige manier ruzie te maken. Trouwens kon ik helemaal niet hard slaan.

Ik stond nu al aan de poort. Ik kon hier bijna weg… Dan zou ik eindelijk mijn tranen kunnen laten stromen. Jane trok alweer aan mijn arm.

‘Wat ga je doen?’, vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Met een pot ijs me zetten huilen in de zetel’, antwoordde ik kortaf. Ik liep verder. Ik had Jane haar troostende, hese stem nu even niet nodig.

Ik voelde een klopje op m’n schouder. Ging ze me nu echt niet met rust laten? Kwaad draaide ik me om.

‘Laat me gewoon, Jane! Laat me even allee- Ohw…’, zei ik, toen ik zag dat het niet Jane was, maar Carl. Hij begon meteen te praten.

‘Is Adam echt jouw neef?’, vroeg hij met open mond. Ik zuchtte. Niet nu…

Ik knikte, en liep toen verder.

‘Woohoow! Dat had ik echt niet verwacht! Jullie lijken geen haar op elkaar! Oh ja, behalve dat met de drugs, dan’, grijnsde hij.

‘Oh, dus je hebt een slaapfeestje met je BFF gehouden? Wat ben ik blij voor je, Carl’, zei ik in een poging hem af te schudden. Maar dat lukte nog niet zo snel. Carl moest zacht lachen. Ik probeerde hem te negeren, terwijl ik verder liep.

‘Waarom loop je uit de school?’, vroeg hij plots.

‘Gaat dat je ook maar iets aan?’

Carl knikte nieuwsgierig.

‘Ik ben misselijk. Nu goed? Laat me nu alsjeblieft met rust, tenzij je wilt dat ik over je kots.’

‘Oh, ja… Ik ben al weg. Doei!’, antwoordde hij snel, en in een mum van tijd was hij weg. Ik slaakte een tevreden zucht. Het over-jou-kotsen trucje werkte altijd.

Maar dat verbeterde helaas mijn situatie met Jace niet.

Ik zette – zeg maar gooide – mijn fiets tegen de muur van mijn huis, wandelde naar binnen en zette me meteen in de zetel. Daar trok ik mijn knieën op, en begon ik te snikken. Tranen stroomden snel over mijn wangen. Er was maar één iets dat me nu kon helpen: wiet. Snel stak ik een joint op.

De tattoo was nep. Zijn gevoelens voor mij waren nep. Al onze kussen waren nep. Al onze leuke momenten samen: nep. Jane had gelijk: hij zocht gewoon een verlegen, stil meisje om dan in een verslaafde om te toveren. Ik was gebruikt, door degene waar ik verliefd op was. Maar waarom zou hij zomaar iemand verslaafd willen maken?

Misschien omdat een vriend van hem dan betere zaken zou doen… Nee, ik ging al bij m’n neef om drugs te kopen. En hoe slecht ik hem ook kende: hij zou nooit een meisje expres verslaafd maken, of laten maken. Die optie viel al weg.

Plots herinnerde ik me iets: Jace had me verteld over een weddenschap met Carl, om me zo snel mogelijk drugs te laten nemen. De winnaar zou een jaar lang wiet krijgen van de verliezer. Jace vertelde me toen ook dat hij onmiddellijk de deal brak, toen hij verliefd op me werd. Maar aangezien dat waarschijnlijk ook een leugen was, deed hij het waarschijnlijk voor de weddenschap. Maar dat kon ook niet: Carl had hoe dan ook al gewonnen, omdat hij me drugs liet nemen op dat feestje. Eén van de momenten in mijn leven die ik liever vergeten zou zijn.

Waarschijnlijk deed hij het gewoon voor de lol. Misschien vond hij het wel grappig. Daarbij liet ik het voor wat het was.

Die keer dat Jace de opdrachten kreeg van Engels van Pauline, hadden ze toen misschien al een relatie? Dat zou betekenen dat hij drie meisjes tegelijkertijd bedroog: Alice, Pauline en mij. En het zou ook betekenen dat hij me al bedroog vanaf het begin van onze relatie.

Met een zakdoek veegde ik mijn tranen af. Ik mocht niet huilen voor zo’n rotzak. Ik mocht niet huilen voor iemand die al van het begin helemaal niks om me gaf.

Maar toch deed ik het.