Miss Bad Guy

HT 53: Pauline

Ik liep in de school, op zoek naar Jane. Er waren een heleboel dingen die ik haar nog moest vertellen. Onder andere over Jace zijn bedreigingen, die hij uiteindelijk ook gedaan had.

Na heel de school af te vragen waar Jane was zette ik me versuft op een bankje. Waarom was ik ook alweer zo vroeg gekomen vanochtend? Om Jane te spreken, ja. Maar Jane was jammer genoeg nergens te bekennen. Ik vroeg me af wat er aan de hand was met haar. Werkelijk niemand wist waar ze was. Ik zat letterlijk met mijn vingers te draaien. Ik hoopte dat Jace net niet nu langs kwam, anders ging hij hem echt doodlachen. En dat kon ik begrijpen ook. Ik zag er verschrikkelijk belachelijk uit: het meisje dat alleen op een bankje zat terwijl ze met haar vingers aan het draaien was. Sexy. Ik besloot om maar te stoppen met mijn vingers te draaien. Net dan kwamen Pauline, Rebecca en god weet wie nog allemaal naar me toe gelopen. Jemig. Wie had er nu nog gedacht dat de reden waarom ik het uitmaakte met Jace nog op me zou afstappen.

'Heey Catheryn', zeiden ze allemaal in koor. En hoe precies wisten ze mijn naam? Ik wist die van hen in ieder geval toch niet. Maar ze zagen me er erg bekend uit. Precies de vriendinnen van Alice. Of zoals ik het nu bekeek precies de ex-vriendinnen van Alice.

'Uh hoi Pauline, Rebecca en...', ik aarzelde even. Zouden ze boos worden als ik hun naam niet wist? Ja, waarschijnlijk wel... Toch zat er geen andere oplossing op. 'En co', mompelde ik dan maar.

Ze moesten allen erg uitbundig lachen. Iets té uitbundig, vond ik toch. 'En co... Waar haalt ze het toch...', grijnsde Pauline. Even was ik vergeten dat ik kwaad zou moeten zijn op haar.

'Ik heb gehoord dat jij en Jace geen koppel meer zijn?', zei Pauline, en dan nog op een bezorgde toon. Dit meende ze niet. Dit meende ze gewoon echt niet. Ik dacht dat ze vriendelijk was? Was ze nu opeens de tweede Alice of zo? Nee… Nee, alsjeblieft nee. Het was al erg genoeg met één Alice op deze school.

Nog voor ik iets terug kon zeggen, praatte Pauline verder. ‘Maar  ja, niks aan te doen. Ik vond jullie toch niet zo goed bij elkaar passen.’ Al haar vriendinnen, behalve Rebecca, begonnen hard te lachen. Rebecca leek het eerder niet zo leuk te vinden. Toch nog één iemand aardig op deze stomme school! Nou ja, echt aardig kon je het niet noemen. Moest ze zo aardig zijn zou ze wel iets tegen haar bitchy-vriendinnen doen.

‘Jij bent dik, hij is mager. Jij bent slap, hij is gespierd. Jij bent slim, hij is… nou ja, laten we zeggen dat hij niet de meest slimste persoon ter wereld is.’

Wacht… WAT? Ze was echt een kopie van Alice! Met alles erop en eraan. Zelfs de vriendinnen/slaafjes waren inbegrepen.

‘Wat? Excuseer me?’, zei Pauline met een gepikeerd gezicht.

Shit. Had ik dat nu echt net luidop gezegd?

Alle vriendinnen van Pauline leken erg geschrokken.

‘Jane, je enige vriendin, is trouwens ziek!’, Pauline spuugde de woorden bijna uit, en liep dan met het hele groepje weg. Maar… Jane ziek, dat zou dus een hele dag alleen op bankjes zitten wachten betekenen…

Dan pas zag ik dat Rebecca nog bij mij stond. ‘Wat is er?’, vroeg ik aan haar met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Niks, gewoon. Ik vind ze nogal gemeen doen tegen je. Ik bedoel, je hebt toch niks verkeerds gedaan? Pauline is veranderd sinds ze iets met Ja… Oh!’ Rebecca sloeg haar hand voor haar mond. ‘Oeps…’

‘Geeft niks hoor. Ik wist het toch al. Ik heb ze betrapt op kussen in de fietsenstalling’, zei ik met een kleine grijns.

‘Echt? I… Is dat de reden dat het uit is tussen jullie?’ Ik knikte. ‘Oh…’, zei Rebecca verbaasd. Geweldig. Niemand wist dus de echte reden waarom ik en Jace geen relatie meer hadden.