The World was Ours

ASEAN Tour

**Author's Note: Dear Awesome People, pasensya na po natagalan ang bakasyon ko sa probinsya. Don't worry tapos na po ang story sa utak ko kaya dirediretso na po ang flow ng kwentong ito heheh. Nakahanap na ako ng inspirasyon sa aking naging munting bakasyon. So sit tight.. eto na :)

*****

REWIND TO A WEEK EARLIER:

SKJ Manager: Why do you want to do this? It's going to make your schedule tighter! You don't have to go. We can take on another project instead.

SKJ: Aniyo, I want to go.

SKJ Manager: Is it because of that woman? Remember, Sungjae already let her go. He probably realized she wasn't worth it. When will you realize that too? She wasn't even your type until you signed your contract with YG!

SKJ: I don't know but I want to know her more. She's interesting enough for me to look for her.

SKJ Manager: Maybe because she is Filipino?

Hindi na umimik pa si Seo Kang Joon. Give up na rin ang Manager niya sa pagconvince sa kanya na huwag tumuloy sa tour.

*****

PRESENT TIME

Hanggang pag-uwi ko after buying my "general admission" ticket, dismayado pa rin ako sa nangyari. Akala ko pa naman pinaglalapit na kami ng tadhana. Palpak pala.

Haaay bakit pa nga ba ako umasa.

*NOM NOM NOM nom nom nom nom...

Sinagot ko ang tawag ni Liza.

"Bru, sure ka bang ayaw mo na pumunta sa fan meeting ni NJH?" bungad niya sa akin.

"Oo Bru. Enjoy ka lang dun," pag-assure ko sa kanya.

"Kasi bru nanghihinyang ako. Baka last chance mo na to sa buong buhay mo na makita si Nam Joo Hyuk. Bru! Gising. VIP ticket pa nga tong binili mo. Siguro nung binili mo to, gustong-gusto mo talaga siyang makita at na-excite ka ng bongga. Ang mahal kaya ng ticket mo,"

Aish! Kung alam lang ni Liza. Pinaalala niya na naman sa akin yung kamalasan ko nung araw na iyon. Hindi si Nam Joo Hyuk ang gusto kong makita kundi si Seo Kang Joon!!!

"Ah... he-he... Okay lang talaga Bru. Mag-enjoy ka nalang dun," pagtapos ko sa usapan.

"Sige Bru, iisip nalang ako ng ibang birthday gift for you."

Oo nga pala, magbibirthday nga pala ako the day after tomorrow. Muntik ko nang kalimutan. Naging busy din pala ako sa paghahanap ng trabaho. Hindi pa kasi nagparamdam ulit ang pinsan kong si Justin.

*NOM NOM NOM...

Omo! Ang galing talaga ng timing niya. Speaking of my devilish cousin

"Yojo, Yojo, Yojoy..." naging bati namin yun nung mga bata pa kami. Ngayon nalang ulit niya ginawa iyon. Pakiramdam ko tuloy may something.

"Yobo, Yobo, Yoboy..." sinakyan ko nalang ang trip niya.

"Did you make plans for tomorrow?" nasesense kong nakangiti siya sa kabilang linya.

Inisip ko muna. Wala naman akong plans for tomorrow.

"Mmm..." pagse-stall ko.

"Great! You're awesome cuzo. I love you! Don't worry about things to prepare. Everything here is all-expense-paid for you. Pinaalam ko na rin kay tito so you're all cleared to fly to Bora tomorrow. I sent the ticket and the details to tito's email. Siya na daw bahala. See yah!"

Omo! Omo! Omo! Hindi man lang ako nakapagsalita. Binabaan niya na ako ng phone. Bukas na ang alis ko pa-Bora. Akalain mo yun?

At least I don't have to worry about work anymore. Kailangan ko nalang maghanda for the event tonight.

Time to pick out a dress. Pinili ko yung hot red dress na niregalo sa akin ni T'yang last year. Takaw-tingin. Umaasa akong kahit sa malayo, posible akong makita ni Bangis.

And so the time came. Hindi na ako nagpahatid kay Daddy. He's too busy to babysit me and I think he's still disappointed with me for last month.

Daebak! Kahit dumating ako an hour before the event, marami na ring tao na nakapila sa labas ng concert hall.

May mga nagtilian sa kabilang side ng venue. I'm guessing may dumating nang mga celebrity. Parang giraffe na sa haba ang leeg ko kakasilip kaso makakapalag pa ba ang height ko sa mga kasabayan kong nakiki-usyoso?

They opened the concert hall thirty minutes before the show. Kakaiba ang pakiramdam ko pagpasok ko doon. It had a chilly and exciting ambience. Will I see him upclose tonight?

Binigyan kami ng instructions at glow-in-the-dark bracelets on our way in. Dahil sa General admission ako napunta, ang layo ko tuloy sa stage. Kaya nga ba gusto ko umupo sa VIP eh. Mahilig kasi magtayuan ang mga tao sa section na ito.

Aigoo! Si 'koya' sa harap ko nananadya ata. Kung saan ako uulo, dun din haharang ang ulo niya. Aish!

Nung narinig kong tinawag na ang pangalan no Seo Kang Joon sa stage, bumilis bigla ang tibok ng puso ko. Tiningnan ko siya sa big screen kasi nakaharang nga ang ulo ni 'koya'.

Nasa gitna siya ng stage, may hawak na microphone. Kakanta siya.

The music started playing. His cue came on pero hindi siya kumanta. Alam ko yung song 'Ikaw' ni Yeng Constantino. Tinitigan ko siya sa big screen. Malikot ang mga mata niya na parang may hinahanap sa audience. Nagsimula nang magusap-usap ang nasa audience. Nagtataka rin sila kung bakit hindi pa siya nagsimula magperform.

"안녕하새요/ Annyeong hasaeyo," bati niya.

"For those who do not know me, Choneun Seo Kang Joon imnida.

"For those who know me. Kamsahamnida. Kamsahamnida... for your support and love and trust," dalawang beses siyang nag-bow sa audience. Magtatagalog kaya siya?

"I hope you continue to support me in my future endeavors. Let me share to you a short story...

"Tonight is a special night for me. This is the second time I visit your beautiful country. Even my manager doesn't know this.

"I was just a tourist before. I wanted to study here so I visited one of the famous International Schools here. And there I met someone who made me say 'I want to come back here when I get the courage to ask her name'

"Now, I know her name. I'm back. But I don't know if she's here...

"My heart is pounding really hard right now," nagbiro pa siya at nilagay ang mic sa may dibdib niya para iparinig sa lahat ang tibok ng puso niya. Natawa naman ang audience.

"Min Rin-ah, where are you?! I don't know if you are here. If you watch this, even if it's just a replay on your television, I want you to know... I'll always be waiting. This song is for you," at parang on cue, umalingawngaw ang music ni Yeng sa concert hall. Nagtilian ang mga babaeng audience nang magsimulang kumanta si Seo Kang Joon.

Omo! Omo! Omo! Ang puso ko lumipad na ata! Hindi ko alam kung gaano katagal ko siyang tinitigan sa big screen habang kumakanta siya. Biglang nagfade out ang boses ng mga tao sa paligid ko. Naglinger nalang ang boses ni Bangis at yung sinabi niyang hihintayin niya ako. Parang bumaliktad ang lahat ng lamanloob ko sa kilig.

"Ako yun! Ako si Min Rin!" Kinalabit ko si 'Ateng' na ang lakas makatili sa tabi ko. Proud na proud ako sa sarili ko. Parang ang saya ng gabing ito.

"Asa ka beh. Aaaaaaaaaah Oppaaaaaaaa!" tugon sa akin ni Ateng sabay tili na naman hanggang sa matapos ang performance ni Seo Kang Joon sa Korean version ng Ikaw.