Miłość nie uchroni cię przed przeznaczeniem.
Opowiadanie, do pewnego momentu, pozornie schematyczne, lecz podobnie, jak samo przeznaczenie, nieprzewidywalne.
Niewinnie rozpoczynająca się historia o dziewczynie, która wkracza w prawdziwie dorosłe życ...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy doszłam do samochodu, byłam szczęśliwa i cholernie zła jednocześnie. Czy to możliwe, że zawładnęły mną dwa, tak skrajne uczucia jednocześnie? Możliwe. A to, które w danej chwili odczuwałam wyraźniej, zależało od kierunku, w którym udały się moje myśli. I to drugie uczucie, złość, aktualnie górowało zdecydowanie, jego nawrót wywołał już sam widok samochodu i świadomość, że w środku czekał obiekt mojej furii.
Wsiadłam i zamknęłam drzwi, mocniej niż powinnam. Spojrzałam na Nicka wzrokiem ciskającym pioruny. Siedział uśmiechnięty i zadowolony z siebie, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. Ogarnęła mnie chęć położenia rąk na jego głowie i obracania powoli do momentu, aż chrupnie.
— Jak poszła rozmowa? — spytał szczęśliwy jak gdyby nigdy nic, nieświadomy stanu moich nerwów. — Udało się?
— Przecież wiesz — wyrzuciłam pocisk słowny w jego kierunku. Gdyby słowa były przedmiotami, to mogłabym zrobić mu krzywdę. — Wiedziałeś od początku, jak to się skończy. Czemu nic mi nie powiedziałeś?
— Ale o czym? — udawał zaskoczonego.
Albo wydawało mu się, że nie wiem, o czym mówię, albo myślał, że jestem głupia. A może miał nadzieję, że ojciec nie był ze mną na tyle szczery, aby poinformować mnie o zabiegach i ingerencji syna.
— Proszę cię, nie wyprowadzaj mnie z równowagi. Jestem już bardzo blisko granicy, a to może być dla ciebie niebezpieczne — mówiłam szybko, jak zawsze, kiedy ogarniała mnie złość.
— Amanda, przestań wyolbrzymiać! — delikatnie uniósł głos. Przestał się uśmiechać i zwrócił w moją stronę całym ciałem. — Oboje dobrze wiemy, że się do tego nadajesz i dasz sobie radę. To była tylko formalność. Nie mogłem przepuścić okazji.
Przez chwilę zastanawiałam się nad jego słowami. Wiedziałam, że sobie poradzę i chciałam tam pracować. O co się więc wściekałam? Choć silne emocje nadal we mnie buzowały, to powoli przestawałam dostrzegać logikę w swoim zachowaniu. Przecież dostałam to, po co tu przyjechałam.
Tylko moja duma cierpiała. Nie tak wyobrażałam sobie start w nowej pracy. Będę musiała się wykazać, udowodnić, że zasłużyłam na takie zaufanie. A co, jeśli do innych pracowników dotarłoby, w jaki sposób zostałam zatrudniona? Przecież Nick nie zamierzał ukrywać naszej przyjaźni. Mogłam zostać skreślona na starcie.
— Zapnij pas — nakazał.
Usłyszałam stanowczy komunikat i wykonałam polecenie bezzwłocznie.
— Dziękuję... Mimo wszystko — powiedziałam już spokojniej, starając się opanować. — Cieszę się z tej pracy, ale uraziłeś moją dumę.
— Przepraszam — nadal był poważny. Nie spuszczał wzroku z drogi. — Nie taki był mój cel. Po prostu wiem, że będziesz w tym dobra.
Brzmiał bardzo tajemniczo, co mnie zainteresowało. Nie do końca mogłam zrozumieć, po co to robił? Skąd u niego taka pewność co do moich umiejętności? Ta sytuacja przestała być dla mnie nerwowa, choć nadal moje nerwy nie zostały ostatecznie uspokojone, teraz wydawała mi się dość tajemnicza.
