The choise

*27*

POV Rayan

Ik zucht.

Ik kon niet meer nadat je me had vertelt dat het "gedaan" was tussen ons, tussen de squad is alles alleen maar erger geworden youtube daar had ik geen zin meer in ookal kreeg ik veel lieve berichten van kijkers ik kon alleen maar de haatberichten lezen en ik kon alleen maar denken dat ze gelijk hadden, steun van mijn familie kreeg ik niet ze hebben youtube altijd al een slecht idee gevonden en zeiden dat ik het zelf moest oplossen.

"maar je broer en je mama die wouden je toch helpen?" Ja dat weet ik wel, maar langs de andere kant wou ik er met niemand over praten niemand ging me toch begrijpen. Toen ik in het park liep kwam ik die sukkels van men vorige school tegen, ik liep daar gewoon en ineens kwamen ze op me afgestapt met veel geroep en stoerdoenerei je kent het wel en het was ik tegen 5 man, ze begonnen me te duwen en te slagen ze gingen zo hard te keer dat ik op de grond lag van de pijn en alsof het niet erger kon hadden ze mijn fiets ook nog eens verot geslaan. En toen moest school nog beginnen, ik had gevraagd om van klas te veranderen, jullie wouden geen contact meer dus ik wou het jullie niet moeilijk maken en bleef uit jullie buurt. Ik had pech want in men nieuwe klas zaten mensen die me meteen herkenden ze kwamen slijmen, ken je dat zo van die mensen die enkel je vriend willen zijn omdat jij een beetje fame hebt ja dat soort waren het dus.De andere plaagden me dan weer ze gaven me belachelijke bijnamen enzo.

En dan zag ik jou terug..alles kwam terug, ik kon het gewoon niet meer een week heb ik het nog kunnen volhouden maar dan kon ik gewoon niet meer, ik kon maar niet omgaan met het gemis....en heb ik die pillen gepakt.

Ik krijg tranen in mijn ogen omdat ik het verschrikkelijk vind wat ik heb gedaan,vooral omdat ik tegen men kijkers zeg dat het geen oplossing is.

Het is even stil, het lijkt wel alsof ze er geen woorden voor kan vinden. Uiteindelijk pakt ze men handen vast, haar handen zijn warm en zacht het geeft een goed gevoel.

"Ik beloof je dat ik vanaf nu bij je blijf."

en de squad?

"ze weten van niks en we houden dat zo tot je helemaal genezen bent en dan regel ik dat allemaal wel." zegt ze lief. We zitten naast elkaar op het ziekenhuisbed. Waarom ben je me eigenlijk komen opzoeken? "Ik kwam Sam tegen in de gang, hij vertelde me alles en toen moest ik gewoon naar hier komen."

Ik heb je gemist.

"Ik jou ook.. ongelooflijk hard."

           

Weet je nog, de dag dat je het kwam vertelen, dat het gedaan was.

"jah, dat weet ik nog" zegt ze met een verdrietige zucht erachter. Voor je weg ging zei je nog iets..weet je nog wat dat was? Ze draait zich zo zodat we ongeveer recht over elkaar zitten.

"ja dat weet ik ook nog;.... ik hou van je."

Dus ik wou vragen of dat nog steeds geldt, want..... ik hou ook van jou.

"toevallig geldt dat nog steeds ja."

Je kan niet geloven wat ik voel. We kijken elkaar verlangend in de ogen, we komen steeds dichter en dichter en dan eindelijk, eeeindelijk proef ik haar zachte lippen op de mijne, ik kan dit beschrijven als het ..ik weet het niet het beste gevoel in heel mijn leven? Ik ben nog nooit echt echt verliefd geweest op iemand, daarom is dit net zo speciaal.

Na een tijdje stoppen we, ze lacht zo lief en eeft me dan een knuffel.

Ze is nog de hele avond gebleven, Olivia had haar laptop mee en we kwamen op het idee om verder te kijken naar Stranger things omdat we nog veel afleveringen in te halen hadden.

Ondertussen is er ook een dokter langs gekomen "Alles ziet er goed uit morgen zou je al weer naar huis mogen, natuurlijk moet je nog wat revalideren maar we zien wel hoe dat loopt." had hij gezegd, ik ben wel echt blij dat ik zo snel naar huis mag.

"En wanneer zou je dan weer naar school willen komen?"

Ik heb best veel gemist dus wil ik zo snel mogelijk terug komen snapje ik wil men laatste jaar echt niet overdoen. "Uhum snap ik, moet ik vragen of je weer bij mij in de klas mag?" Ja dat zou echt geweldig zijn want eerlijk gezegd wil ik niet terug naar die kut klas.

"Maak je geen zorgen ik regel dat wel." De laatste aflevering is gedaan nu zitten we weer op 'schema' zegmaar.

"oh fuck is het al zo laat?!" Ik kijk op men gsm en zie dat het inderdaad al redelijk laat is het is half 12. "Ik moet echt naar huis, mama zal al kwaad zijn." snel zoekt ze al haar spullen bij elkaar en propt ze in haar tas, je mag ook hier blijven als je wil?

"oh, heel graag maar dan krijg ik vast maanden huisarrest en das niet de bedoeling." Nja das ook waar "Ik wou dat ik langer kon blijven maar morgen na school kom ik meteen en dan gaan we samen naar huis, goed?" jaa tuurlijk. "okeh dan ga ik maar." ze geeft me nog een snelle kus en roept ze nog "tot morgen."

Ik ben zo slecht in romantische stukken schrijven looool 💕💛💓💙