Liegen duurt het langst

1. Wacht, shit

Elke tiener in elk boek, elke film, lijkt naar een feest te gaan. Net alsof ze nooit last hebben van stomme leraren die stom veel huiswerk geven. Maar toch, ondanks dat ik erg bewust was van het feit dat ik dat huiswerk wél had, ging ik naar Westons feest. Ook gebruik ik mijn beste vriendin, die me praktisch gezien naar binnen sleurde, als smoesje. Hoe het feest uiteindelijk was? Ik heb absoluut geen flauw idee.

Shit. Ik heb geen flauw idee.

Geschrokken schiet ik overeind, maar het bonken van mijn hoofd weerhoudt me op te staan. Toch kom ik lichtelijk omhoog als ik even een lading kots over de vloer moet verspreiden. Lekker fris dit, stinkt mijn kamer ook nog. Er ligt een half lege wc-rol op mijn nachtkastje met propjes papier ernaast.
Heb ik gehuild, vraag ik mezelf af als ik een stuk wc-papier gebruik om mijn mond af te vegen. Ik leg mijn hoofd weer op mijn kussen en staar naar het plafond. In ieder geval lig ik wel in mijn eigen kamer, moet mij weer overkomen dat ik in een andere stad lig, maar ik kan me niet herinneren hoe ik hier thuis ben beland. Zinzi kan me niet thuis hebben gebracht, die was aan het begin van het feest al aangeschoten. Met de koppijn kom ik niet echt op namen van andere kandidaten.

'Kom op, Dani,' mompel ik geïrriteerd. Ik gaap als ik met mijn hand door mijn blonde haren gaat en strek mezelf even uit. Mijn stijve nek en slappe spieren laten me in een lachwekkende houding liggen. Ik sluit vermoeid mijn ogen, alleen ben ik weer zo moe dat ik niet kan slapen. Opnieuw draai ik me op mijn zij om mijn mobiel van het nachtkastje te halen. Ik heb maar een paar ongelezen berichten, echter kan ik diegene die ik heb gelezen ook niet herinneren. Gaat lekker dit allemaal. Ik had me nog voorgenomen geheel sober te blijven. Bij mijn eerste glas veranderde het al naar "licht drinken" en hier liggend is dat blijkbaar ook niet gelukt. Al mijn voornemens naar de klote.

'Dani? Ben je wakker?' roept mijn moeder van beneden.

Op mijn telefoon te zien is het twaalf uur. Nu ik er toch op zit, is het toch een soort automatisme om op whatsapp te kijken. Ik roep nog even terug naar mijn moeder voor ik de berichten lees. Eerst ga ik de ongelezen af, alleen begrijp ik er vrij weinig van, dus scroll ik verder naar boven. De grootste spam zit in de whatsappgroep met heel mijn vriendengroep. Zinzi, Nicole, Levi en Michaël zijn de enige waar ik echt veel me praat. De rest heeft niet echt een mening.

Ik skip het lezen van die groep en begin bij de privéberichten. Zinzi, mijn beste vriendin, heeft het meest achtergelaten. Niet erg bijzonder. Face to face praat ze misschien niet zo veel, maar op whatsapp is ze een geboren spammer.

[01:30] Zinzi💋: warr ben jij?
[01:35] Zinzi💋: Daniiiiii

Ik scroll verder naar beneden langs haar noodkreten en merk al vlug op dat dat eigenlijk de gehele inhoud is. Drie uur 's nachts is de drank waarschijnlijk iets te ver toe gaan slaan. Te veel gezwijmel over Levi, haar vriendje. Ook niets opmerkelijks. Weer van die random complimenten, waarschijnlijk was ze op dat moment bijna knock-out.

[03:44] Zinzi💋: iuk kvind je heeeeeeeeeEEEEE EEEEEEEL LIEEFFF
[03:45] Zinzi💋: Dani dani dakn i dani k dani dan k idan i

Vervolgens wat spraakberichten over diepzinnige mindfucks en toen niks meer. Wel denk ik kort na over de laatste. 'Wat nou als wij allemaal slechts hersenspinsel zijn van een schrijver, dat we slecht karakters in een boek zijn.' In plaats van "hersenspinsel" mompelt dronken Zinzi "hervenpinkel", maar het punt is duidelijk.

Ik luister de overige spraakberichten later wel, het zal vast geen belangrijke inhoud bevatten. Met rollende ogen sla ik de andere berichten over en kijk ik door snapchat om te kijken of ik daar iets herkenbaars terug kan vinden. Ik herinner me de meeste snaps die in mijn verhaal staan wel en die ik -blijkbaar- heb opgeslagen. De snaps die ik binnen krijg echter zijn een grote waas. Letterlijk en figuurlijk. Het is bijna een vorm van kunst, zo wazig heeft deze persoon al deze foto's gemaakt. Ik zie een paar klasgenoten zoenen, maar ken de meeste op de foto's niet. Plots zit ik rechtop als ik mezelf op de achtergrond zie. Geschrokken heb ik het weg geklikt, maar gelukkig kan ik hem herladen. Ik sla de foto op om een betere kijk erop te hebben. Ik kan mezelf toch echt herkennen daar op de achtergrond, mijn armen zijn om iemand heen geslagen. Wie, weet ik niet. We zien er alleen heel knus uit. En ze zit aan mijn kont. Ja, echt aan mijn kont.

Bij dit soort gevallen is er maar één persoon die mij echt hulp kan bieden: Zinzi. Helaas ligt ze waarschijnlijk nog ergens te slapen. Bij Levi gok ik zo. Ik wil niet eens weten wat meneer Vos met haar heeft gedaan gisteravond.

Hè bah, daardoor zag ik het voor me.

Klaarwakker scroll ik dit keer wel door alle berichten in de groepschat. Misschien hebben ze weer wat geroddeld over me. Als enige lesbienne in de vriendengroep, ben ik vaak het hoofdonderwerp. Voornamelijk als het over zoenen gaat. Ik heb het geluk dat het nooit de negatieve kant op gaat, maar ze vallen me wel vaak aan met vragen. 'Voelt het dan anders met meisjes zoenen dan met jongens?' of 'Hoe weet je dat dat meisje lesbisch is?' en de klassieke 'Is dat dan niet raar?'

Definieer raar. Is het 'raar' om een goed gevoel te krijgen bij de persoon die je leuk vindt? Dan ja, dan ben ik zeker raar, net zoals de rest van de wereld. Toch vind ik het niet erg dat ze met zulke opmerkingen komen. Liever in mijn gezicht dan achter mijn rug.

'Dani!'

Van beneden kon ik het geschreeuw nog aan, maar als mijn moeder boven komt lopen, voelt de pijn door haar geschreeuw gelijk aan de pijn van honderd spijkers door mijn hoofd. Mijn hoofd laat mijn naam door galmen en ik verstop het gefrustreerd onder mijn kussen.

'Dat krijg je nou als je te veel drinkt,' zegt ze als een typisch betweterige ouder. Ze zet een vies sapje naast mijn bed neer. Niemand weet wat in dat brouwseltje zit, maar het werkt zeker tegen een kater.

'Jaja,' ik neem het drankje van haar aan en moet gekke bekken trekken om het zuur te doorstaan, 'ik had niet zo veel moeten drinken.'

'Was het wel leuk?' Ze komt naast me zitten en glimlacht bezorgd naar me. 'Je kijkt zo moeilijk.'

'Ik heb knallende koppijn mam, daar kan ik niet bepaald om lachen.'

'Dat is het niet Daantje, je zit ergens mee.' Ik weet dat ze het probeert, maar ik vind het altijd iets te ongemakkelijk als ik met mijn moeder over leuke meisjes praat. Dat heb ik eigenlijk met de meeste meisjes. Bij Zinzi lukt het me nog wel, ze is niets voor niets mijn beste vriendin, maar met Michaël bijvoorbeeld lukt dat me stukken beter.

'Deze foto,' zeg ik dan verslagen. Moeders zijn niet bepaald weg te slaan.

Ze neemt de telefoon met een verbaasde blik van me over en zoemt in. 'Is dat een jongen?'