Liegen duurt het langst

2. Typisch gevalletje Levihaat

Natuurlijk heb ik mijn moeder gelijk gezegd dat het onzin was. Vast gewoon een meisje met kort haar, dat moet wel.

Ik hoor Nicole naast me smakken op haar kauwgom. Het is altijd zo ongemakkelijk om alleen naast haar te staan. Ze is vrienden met Michaël en daardoor ook maar met de rest van de vriendengroep. Nouja, vrienden. Michaël had haar graag zijn vriendin genoemd, laten we het daar op houden.

'Dani!' hoor ik Zinzi roepen vanuit de gangen. Ze maakt een pirouette mijn kant op en eindigt met haar gezicht tegen de kluisjes aan. Lachend komt ze naast me staan.

'Hey, Zi.' Zinzi is altijd overdreven vrolijk in de ochtend. Het begon allemaal dat moment dat ze een relatie met Levi aanging. Gekke verliefde trol. Al ziet Levi er, eerlijk is eerlijk, niet slecht uit. Als hij nou borsten had en nouja, een meisje was, had ik het nog overwogen. Nee, die mening trek ik terug. Ik zeg in ieder geval nee tegen dat beeld dat ik kreeg van vrouwelijke Levi. Bah bah.

'Hoe was het feest?' hoor ik iemand achter me zeggen. Hij doet zijn getinte handen over mijn gezicht heen en zijn lach verraadt hem gelijk.

'Mickey!' lach ik terug met zijn bijnaam, de bijnaam die hij eigenlijk haat, maar in de loop van de jaren maar heeft geaccepteerd. Ik stoot Michaël zachtjes met mijn elleboog in zijn maag zodat hij loslaat. Het voelt echt alsof ik hem al eeuwen ken. Het geven van zijn bijnaam gaat dan ook tien jaar terug in de tijd.

'Ik weet zeker dat ik meer meisjes aan de haak heb geslagen dan jij.'

'O ja?' kaats ik uitdagend terug. Ik draai me vlug om en sla mijn armen over elkaar. 'Zeg je getal.'

'Drie.'

'Zes,' grijns ik. Even fronst Michaël tot ik keihard moet lachen. Hij rolt met zijn ogen en zucht. 'Ik dacht al, Daantje een player geworden.' Hij kijkt op als hij iemand aan ziet lopen. 'Over player gesproken,' mompelt hij. Ik hoef me niet om te draaien om te weten wie het is.

'Hé!' hoor ik Zinzi dan vrolijk zeggen als ze een arm om hem heen slaat. Langzaam en met mijn handen over mijn ogen draai ik me om.

'Is Heer Klefheid al naar huis?' Ik gluur stiekem door mijn vingers als ze niet gelijk antwoordt.

'Ik zou niet kijken als ik jou was, het is besmettelijk.'

Ik laat mijn handen zakken als Michaël hardop lacht om Nicoles woorden. Ik trek mijn wenkbrauwen op en geef hem de je-doet-wanhopig blik. Hij vindt Nicole al een tijdje leuk, maar dit zwakke gedrag kan zelfs Zinzi niet halen.

'Wat nou?' vormt hij geluidloos met zijn mond. Ik rol met mijn ogen. Kneus. Als hij nou iets minder wanhopig was, had hij misschien nog een kans gemaakt. Michaël is een aardig en zeker niet lelijke jongen, hij is alleen niet zo smooth als Levi. Ondertussen smakt Nicole verder alsof er niks is gebeurd. Ergens vind ik haar gewoon eng. Ik kan haar helemaal niet lezen. Michaël zegt dat ze aardig is, maar zijn mening is net zo objectief als die van Zinzi over Levi.

Verderop zie ik een meisje naast een jongen met overgewicht. Hij loopt gebogen alsof hij zichzelf wil verbergen in een soort bal.

'Kijk je nou naar die losers?' lacht Levi op een spottende manier. Zinzi glimlacht naar hem en lijkt de woorden niet echt in zich hebben genomen. Verliefde trol.

'Ja, dat zag je goed, Vos.'

'Niet zo bot, Daniëlle.' Hij spreekt mijn bijnaam extra langzaam uit en extra duidelijk, wetende hoe erg ik het haat. Ik heet niet eens Daniëlle, maar Dani. Heel anders. En houd die "maar Dani komt van Daniëlle" maar voor je.

'Ik kom je alleen waarschuwen dat die trut wel hetero is,' gaat hij verder. 'Sowieso doet zij het met obesitas.'

Waarom ben ik ook alweer vrienden met hem? Oja, omdat mijn twee beste vrienden zijn slechte kant niet inzien en ik ze maar moet zien te redden. Na vier jaar is het me alleen nog niet gelukt. Ze lijken juist hechter te worden nu ik ook "bevriend" met hem ben. Bah.

'Houd je bek, Vos. Hij heeft tenminste wél een leven.' De eerste keer laat de bel mijn laatste woord wegvallen en de tweede keer voel ik een zachte stoot tegen mijn schouder van Michaël.

'Wat zei je, Daniëlle.'

'Ik moet naar de les.'

Ik hoor nog een "ik dacht het al" voor ik Michaël beetgrijp en met me meesleur. 'Ik kan hem niet uitstaan,' zeg ik hem als we ver genoeg van Heer Klootzak zijn. 'Kunnen we hem niet als vriend ontslaan?'

Michaël gaat met een glimlach door mijn haren heen om heel mijn staart warrig te maken. 'Dat was onnodig en zeker geen antwoord op mijn vraag,' zeg ik geïrriteerd als ik mijn haar goed doe.

'Dat is mijn manier van zeggen dat hij echt oké is als je hem beter leert kennen.' Hij staat naast me stil als we onze wegen moeten splitsen.

'Ik ken hem al een paar maanden. Het hele "beter leren kennen" ben ik al wel voorbij,' zeg ik voor ik van hem wegloop. Levi Vos is een eikel, daar ga ik niet over in discussie. Wat ziet Zinzi toch in hem? 

Verbaasd sta ik bij mijn verlaten lokaal en gris ik vlug mijn telefoon uit mijn zak.

Natuurlijk.
Het eerste uur valt uit.