Liegen duurt het langst

19. Ik weet het, Dani

A/N Sorry Levi...

EERDER IN SAY CHEESE:

'Dani, doe de deur achter je dicht!' hoor ik Zinzi dan roepen.

Ik slik.
Dit is het dan.
Ik sluit de deur achter me dicht.

Aflevering 19: ik weet het, Dani

De houten stoelen zitten opmerkelijk vervelend. De gekleurde kussens die erop liggen zijn net te dun om geen last meer te hebben van de houten platen waar je op zit. Tegenover me zit Levi die met diepe ademhalingen naar een punt op de witte tafel kijkt. Hij krabt de verf los met zijn nagels en gebruikt zijn andere hand om zijn hoofd erop te leunen. Zijn blondbruine haren vallen half voor zijn ogen. Schuin naast hem tegen de muur staat een kerstboom, versierd met geverfde kerstballen. Het is net alsof de familie Van Velzen pasen en kerst één feest wilde maken. Ik weet nog dat Zinzi en ik samen een kerstbal hadden versierd. Het was de bedoeling om strakke witte lijnen op een blauwe bal te verven, maar uiteindelijk werden het vaag abstracte vlekken met glitters. Levi en zij hadden er heel veel gemaakt, zeker vijf tot tien. De laatste jaren voelde Levi zich er "te oud" voor, maar hij heeft altijd geholpen ze mee op te hangen.

De kerstboom is alleen opmerkelijk leeg dit jaar.

Ik staar kort naar het vierkanten schilderijtje dat met een wit frame tegen een vaas een leunt. Het is een kleine tekening van een meisje die in de lucht zweeft. Haar haren zijn rood geverfd en zwieren golvend door een lucht vol sterren. Het valt me gelijk op dat de illustratie af is. Weliswaar niet met de gebruikelijke details dat Zinzi's vader normaal in zijn tekeningen gebruikt, sterker nog, de verhouding van het meisje zijn niet helemaal realistisch, maar het heeft wel wat. Iets speels.

'Zinzi's vader maakt een keer iets af,' zeg ik meer om de nare stilte te verbreken dan om dit echt met Levi te delen.

'Nee, hoor,' antwoordt hij dan. We lijken allebei het echte onderwerp te willen vermijden. 'Nooit gedaan en zal hij waarschijnlijk nooit iets doen, behalve voor de prentenboeken.'

'Dit dan,' spreek ik hem tegen om ons uitstelgedrag verder te stimuleren. Al voordat ik het lijstje pak, onderbreekt Levi me.

'Dat is niet van hem.'

'Zinzi?' vraag ik dan verbaasd. Ik heb haar nooit echt zien tekenen. Ze heeft er simpelweg het geduld niet voor. In dat opzicht lijkt ze meer op haar moeder.

'Nee,' Levi zucht alsof hij het eigenlijk niet wil zeggen, 'van mij.' Ik kijk verbaasd naar hem op. 'Meneer van Velzen leert me af en toe iets kleins,' zegt hij er snel achteraan. Hij haalt zijn schouders erbij op alsof het niks is. 'Het was een experiment,' voegt hij eraan toe. 'Niks permanents.' Permanent. Het is geen vloek om te kunnen tekenen. Ik frons even. Levi geeft geen kik. Het lijkt hem echt nul procent te schelen.

Ik kijk weer naar de tekening van het meisje met de rode haren voor het echte meisje met rode haren de woonkamer binnen komt lopen. We kijken haar afwachtend aan als ze haar mond open doet. 'Ik ga guacamole maken,' zegt Zinzi dan. Ze snuift haar neus.

'Zinzi,' zucht Levi dan. 'Zinzi, praat met me.' Alleen is ze alweer de keuken in gelopen.

'Komt Micha?' vraag ik dan maar om die nare stilte te ontlopen.

'Geen idee, maar hij is sowieso "ziekjes" deze week,' zegt Levi op zo'n manier alsof hij er geen bal van gelooft. 'Maarja, vrienden kunnen liegen.'