Liegen duurt het langst

Extra's: Not so hetero meets very very gay

Opgedragen aan Alliancent de ultimate Arwen en Weston fan. Arston?

Titel: Not so hetero meets very very gay
Wanneer: twee maanden voor de eerste zoen tussen Arwen en Weston / twee jaar voordat Dani tegen Zinzi zegt dat ze Levi heeft gezoend
POV: Arwen

Ik ben geen poëtisch persoon.

Verveeld tik ik met mijn pen op het lege vel. Annelot heeft me gevraagd om iets romantisch te doen voor ons jubileum. We hebben een maand en blijkbaar is dat boeiend of zoiets. Boeiend genoeg om er een gedicht over te schrijven. Ik zucht en maak vage bewegingen met mijn onzichtbare lightsaber.

Het helpt niet.

Verveeld teken ik cirkels aan de zijkant van het papier. Nouja cirkels, ik teken eieren aan de zijkant van het papier. Het is in ieder geval niet meer wit.

'Begin gewoon met schrijven,' zei Annelot gister tegen me, 'dan komt de inspiratie vanzelf.' Nou niet dus. Behalve als ze met creativiteit het zien van tien lullen in mijn getekende cirkels is. Dan ja, heb ik aardig wat creativiteit gekregen.

'Rozen zijn rood,' mompel ik als ik de meest standaard zin ooit in mijn slordige handschrift op het blaadje kras, 'violen zijn blauw.' Ik bijt even op mijn lip. 'Ik weet dat ik van je houd?' Gelijk schud ik mijn hoofd voor ik de laatste zin erbij opschrijf. We hebben een maand. Ik ga niet gelijk zoetsappig "ik houd van je" zeggen en haar lekker zitten af te lebberen. Bah. Vervelend die kleffe stellen. Vooral zo'n homo laatst. Hij zat zijn vriendje haast droog te neuken. Belachelijk. Gelukkig ben ik 100% hetero.

'Arwen!'

Ik schrik op als Annelot met haar vrolijke lach en al voor me staat. Haar lichtpaarse haren zijn opgestoken in een hoge staart zodat je de helix in haar rechteroor kan zien.

'Aw!' roept ze dan uit met een pruillipje. 'Ben je met het gedichtje bezig? Hoe ver ben je al?'

Vlug draai ik mijn witte blaadje om en leg ik mijn arm erop. Net alsof ik ineens mijn hoofd op mijn hand moet steunen.

'Dit gedichtje?' Ik haal zogenaamd nonchalant mijn schouders op. 'Nouja, ik heb wel al een paar goede zinnen.' Aw shit, waarom zei ik goede zinnen?

'Echt!' Ze geeft me weer een van haar liefste glimlachen. Het laat me alleen nog meer schuldig voelen. 'Je bent echt het beste vriendje.' Ze bijt op haar lip. Ik kijk ongemakkelijk weg van haar dromerige ogen. Ze zijn altijd zo oprecht, zo puur, en juist daarom durf ik ze nu niet aan te kijken.

'Ow sorry, bijna vergeten!' Ze knikt richting de gymzalen. 'Ene Weston wilde je spreken. Hij wilde bijles,' ze fronst even, 'in voetbal.' Er verschijnt een kleine glimlach in haar volle lippen.

'Voetbal?' lach ik spottend. 'Bijles in voetbal?' Als ik Weston op dat moment niet naar Annelot zag toelopen, had ik het oprecht niet begrepen. Maar daar staat hij dan, blonde afro en al, gay wapperende handen erbij.

Hij wil sowieso voetballen om een jongen te versieren. Ugh.

'Annelot!' roept hij vrolijk ondanks dat ze letterlijk een paar meter voor hem staat. Een paar meter! Alsjeblieft zeg. Wat een overdreven gedoe allemaal. Ik mag hem nu al niet.

'Jij bent dus Weston,' snuif ik hem af. Annelot geeft me een waarschuwende blik, maar Weston lijkt zich er niet te veel van aan te trekken.

'The original Queen,' lacht hij met een triomfantelijk buiging. Ik rol met mijn ogen. Wat een drama allemaal. Kan die knul niet even wat dimmen.

'En je wil bijles in voetbal?' Ik haal een wenkbrauw op en stop mijn spullen in mijn grijze rugzak. In eerste instantie om te hinten dat ik echt niet op het hele Weston gedoe sta te wachten, maar ook omdat ik het slechte gedicht van Annelot wil verstoppen. Ik kan haar de cringe niet aandoen.

'Voetbal?' Weston kijkt naar Annelot met een afkeurende, suggererende blik. Ze gniffelt en mompelt een "ik zei toch dat hij erin zou trappen".

'Arwen,' hij richt zich met een serieuze blik naar mij alsof hij me probeert uit de dagen. 'Ik kan prima voetballen.'

Met rollende ogen sta ik op en sla ik mijn rugzak over mijn schouder. Ik kijk hem aan van zijn wit leren schoenen naar zijn kleurrijke, geruite blouse tot zijn opbloeiende witte afro. 'Ik denk het ook.' Ik zit al jaren op voetbal en ik kan met zekerheid zeggen dat iemand als hem niet kan voetballen.

'Je gelooft me niet, hè.'

'Shocker!' Ik klem mijn lippen op elkaar en voel kort het koude metaal van mijn piercing. 'Kom je, Lot?'

Ze fronst even en kijkt van mij naar Weston en weer terug. Haar paarse paardenstaart zwaait daarmee heen en weer.

'Arwen, je doet bot.'

Ik zucht dramatisch en laat mijn rugzak over mijn arm op de grond glijden. Annelot gaat dit stomme gedoe niet laten gaan. Ze noemt me af en toe ook gewoon een 'homofoob'. Ik plof terug neer op de stoel waar ik in eerste instantie al zat. Als ik een homofoob ben, dan zijn mijn ouders dat ook. En dat lijken prima mensen te zijn.

'Ik maakte een grapje over voetbal.' Ze port in mijn arm om een reactie uit me te krijgen, maar ik ben in negeermodus.

'Normaal is hij echt een schatje,' zegt ze dan een beetje beschaamd tegen Weston. Ze wiebelt op haar donkergroene all stars. 'Echt waar! Misschien als je hem gewoon vraagt voor Frans bijles en dit voetbal gedoe laat varen...'

Maar natuurlijk had Weston andere plannen. Hij slaat met de vlakke hand op tafel en laat me geschrokken overeind veren. Met een tevreden grijnst staart hij naar mijn geïrriteerde smoel.

'Laten we eens voetballen.' Hij slaat tevreden zijn armen over elkaar en kijkt me lichtelijk arrogant aan. 'Ik win,' hij knipoogt even naar Annelot die zuchtend haar hoofd schudt in een "je snapt niet dat hij een voetballer is" manier, 'en dan geef jij me bijles Frans.'

'Als ik win,' speel ik dan zijn spelletje mee, 'is deze hele gebeurtenis niet gebeurd en laat je me voorlopig met rust.'

Hij knikt.
Ik knik.
We schudden elkaar de hand, terwijl Annelot zuchtend toekijkt met een mompelende: 'Stom machogedrag.'

Ze kijkt kort op naar mij en ik geef haar een zelfverzekerde glimlach. Ik verlies niet van een homo. Wist ik veel dat twee maanden later Weston en ik precies op dat voetbalveldje onze eerste zoen hadden.