Liegen duurt het langst

18. Verwelkomd door vergiftigde koekjes van eigen deeg

A/N Ik ben terug!! Dit was echt een moeilijk hoofdstuk om te schrijven, omdat ik maar bleef twijfelen hoe en wat.

En, omdat ik jullie lieve stemmers niet genoeg kan bedanken draag ik dit hoofdstuk op aan @V_izzy als beloning dat ze het tot nu toe heeft volgehouden ;)
—-
EERDER IN SAY CHEESE:
Als ik opkijk, heeft Levi zijn blauwe fiets al opgepakt. 'Ik weet dat je me haat, Dani,' zegt hij net voor hij op het zadel zit. 'En door deze vieze stunt die je hebt uitgehaald,' hij kijkt me verafschuwd aan, maar zijn stem is rustig, 'haat ik jou bij deze ook.'

Aflevering 18: verwelkomd door koekjes van eigen deeg

Je hebt de tijden van school waarbij je gefrustreerd om half 7 's ochtends de deken van je af moet slaan. Je hebt de ochtenttijden van de vakantie, waarbij je om half elf wakker bent en dan maar een brunch neemt. En dan heb je het patroon waar ik in zit. Dat je in de avond klaar wakker ligt van alle wanhoop en chaos en nog meer wanhoop en wanhoop... Ik kan niet eens meer fatsoenlijk zinnen vormen. Ik kan niet eens meer denken. Ik weet niks meer. Ik weet niet eens meer of ik dingen wil weten, want straks kom ik op nog meer chaos uit. En wanhoop. En chaos.

Ik sla gefrustreerd de deken van me af om me vervolgens weer goed in te stoppen. Waar the fuck ben ik mee bezig. Met een vermoeide kreun nestel ik mijn gezicht in mijn kussen. Waarom loopt alles nou zo? Aan het begin van dit schooljaar dacht ik echt dat dit mijn jaar ging worden. Dit jaar zouden Michaël en ik officieel tien jaar bevriend zijn geweest. Tien jaar. Dat is immens lang.

Ik draai me om en sla de dekens over me heen. Het is donker hieronder. Niet zo'n grappig donker als ik me nestel in Michaëls bed bij een van onze late ik-klim-even-je-balkon-op gesprekken waarbij het licht van de kamer doorheen schijnt. Het is naar donker. Echt donker. En het spookt er met nare gedachtes. Dit is gewoon officieel de ergste nacht ooit. Ik kan Levi's gezicht maar niet uit mijn hoofd houden. Hij huilde. Hij huilde voor mijn ogen. Zoiets kan ik niet zomaar vergeten. Ik heb Levi veel dingen zien doen. Van dansen op tafel, gooien met huiswerk en duiken in een meer. Al die vage dingen werden alleen met een geamuseerde grijns gedaan. Of een lach. Soms een glimlach. Huilen past sowieso niet in het rijtje.

Aan de andere kant, ik draai mezelf om alsof ik mijn weerleggingen zo duidelijker kan maken, heb ik hem nooit vertrouwt. Wie zegt dat hij echt de waarheid spreekt? Nicole huilt zo vaak in de les over dingen als "ik kan deze ongesteldheid niet meer aan" zodat mannelijke leraren haar bij gym naar huis sturen. Misschien is dit wel zo'n trucje van Levi. Dat hij, nu hij Zinzi echt kwijt is, pas echt beseft wat hij gedaan heeft en me op deze manier smeekt het goed te praten. Hij probeert me met het gejank over te halen om voor hem te liegen, maar zo makkelijk gaat dat niet. Ik weet wat ik zie op de foto. Ik weet wat Jake tegen me heeft gezegd. De halve school zegt dat ik met een jongen heb gezoend. Het is dan toch duidelijk? Het moet wel echt zijn.

Ik zucht en ga op mijn rug liggen met mijn ogen op het plafond gericht. Het zou allemaal zoveel makkelijker zijn als ik me de avond kon herinneren, maar ik kan me alleen vage stukken herinneren. Ik kotste. Ew, ja, daar heb ik nog scherpe beelden van in mijn gedachtes. Ik weet nog dat Zinzi en ik selfies hadden gemaakt, maar dat was zelfs nog in de auto er naartoe.

Ik weet niks meer en tegelijk zit er te veel in mijn hoofd.

Ondertussen heb ik na de vakantie een toetsweek om me zorgen te maken. Fijn. Die stress kan er ook nog wel bij. Kut kut kut. Ja, echt mijn jaar dit. Ik weet nog in de eerste, toen Levi niemand was en Zinzi nog in bomen klom, waren al deze problemen er niet. Sterker nog, ik en Mickey maakten die mensen belachelijk.