Liegen duurt het langst

26. Respecteer Koning Klootzak

DE VORIGE KEER BIJ SAY CHEESE:
Levi haalt arrogant zijn wenkbrauwen op naar Michaël en kijkt dan naar mij. 'Ik hoefde Zinzi niet meer. Ik en Dani hebben gezoend. Het is uit.'

Aflevering 26: respecteer Koning Klootzak

Ik wist het gewoon. Ik wist het vanaf het eerste moment dat ik Levi had gezien. Het was een eikel. Een waardige Heer Klootzak. Wat zeg ik nou? Eerder Koning Klootzak.

Ik kauw agressief mijn lolly van mijn stokje af en zie in mijn ooghoek hoe Mickey zich aan het geluid ergert. Hij focust zich te veel op de donkere wegen om zich er iets van te zeggen. De wielen van de auto doorboren de plassen van de weg.

Nicole is met Levi mee gereden. Verrader die ze is. Hoe kan ze? Hoe kan ze zijn kant kiezen? Ze kiest naar mijn mening veel te vaak Levi's kant. Ik weet natuurlijk wel dat ze beste vrienden zijn, maar alsnog, het is Levi! Waarschijnlijk koos ze ook voor hem toen Koning Klootzak Zinzi had ontmaagd. Nee, hoogstwaarschijnlijk was het gewoon haar idee. Ik haat haar. Ik haat Levi. Ik fucking haat Levi. En overigens haat ik Micha op dit moment ook die mij een speech ging geven over dat Levi het zo niet bedoelt. Wat wil hij daar überhaupt mee zeggen? Niet zo bedoelt... Ik hoorde zijn woorden luid en duidelijk.

'Dani,' had Mickey dan ook gezegd op zijn speech toon. Zijn "maar alles komt goed" toon. Het is de eerste keer dat ik zijn stem niet vertrouw.

'Houd je bek,' reageerde ik dan ook. En daarmee hoopte ik hem de mond hebben gesnoerd. Met resultaat. Twee uur zitten we al zwijgzaam naast elkaar.

Ik staar naar hoe de maan de nat geregende wegen beglinstert. Naarmate we weer terug in ons vertrouwde Nederland zijn gekomen, zie ik ook weer de goeie oude Nederlandse nummerborden. Maar goed ook. Ik haat deze roadtrip. Ik wil niks buitenlands meer. Ik wil niks nieuws meer. Alles dat ik nodig heb is een warme deken en een goed hoekje waar ik een potje kan staan janken. Klote situatie is dit. Kut kut kut situatie.

Ik sla gefrustreerd tegen de deur aan. 'Stom idee van mij deze roadtrip. Het is allemaal mijn schuld,' mompel ik gefrustreerd met mijn kaken strak op elkaar. Geschrokken laat ik mijn mond slap open vallen. Het is inderdaad gewoon mijn schuld. Als ik niks had gezegd dan lag niet iedereen in puin. Dan was Levi te verliefd om terug te keren naar voor-evolutie Koning Klootzak. Dan was de vriendschap tussen mij en Zinzi er nog. En belangrijker, Zinzi zelf was niet zo gebroken. Je had aan de ene kant mij die tot het laatste moment wachtte voor ze het vertelde en dan Levi die constant beweert dat het niet waar is. Ik heb het ook echt op een rotpunt vertelt. Moet je voorstellen, dan ben je net ontmaagd door je vriendje, blijkt hij vreemd te zijn gegaan. Haar wereld moet zijn ingestort. Kut kut kut, waarom had ik het niet eerder kunnen zeggen?

'Dani.' Ik kijk opzij en zie hoe het rode stoplicht Micha een vage gloed geeft aan de zijkant van zijn gezicht. 'Ik ken die expressie. Ga jezelf niet de schuld geven van de situatie.'

Ik kijk koppig van hem af naar het groene stoplicht.

'Dani.'

'Het is groen.'

Hij kijkt verbaasd op en begint te rijden. 'Ik meen het, weet je...' Hij is kort afgeleid van een paar slingerende fietsers op het fietspad, maar gaat dan verder met het vervelende praatje. Ik luister niet echt meer. Het is weer hetzelfde "Zinzi heeft tijd nodig om het te verwerken, maar jullie worden echt wel vrienden" en "Het is niet helemaal jouw schuld. Jij had niet kunnen weten dat alles zo uit zou lopen." En dan begrijp ik ineens zijn laatste woorden.

'Je hebt gelijk,' zeg ik dan, 'het is niet mijn schuld, maar die fucking Vos heeft alles gedaan. Hij had niet vreemd moeten gaan.' Alles is zijn schuld. Altijd al geweest.

Terwijl ik verwacht dat Mickey instemmend zou knikken, zucht hij alleen maar. 'Dat bedoelde ik niet. Het is gewoon... de situatie...' Hij schudt verward zijn hoofd. Een verdwaald chipje dwarrelt daarmee zijn haren uit. 'Er klopt gewoon iets niet. Levi houdt van Zinzi, dat weet ik zeker.'

'Net als jij en Nicole zeker? Echte liefde.' Ik rol met mijn ogen. Hij ook al. Ik ergerde me al aan Nicole, moet mijn beste vriend ook even vervelend doen. Ik sla mijn armen over elkaar en staar weer naar buiten. We zijn al dicht bij huis.

Michaël zucht hoorbaar. 'Nee Nicole was een crush, zij niet...' Hij slikt even, staart naar mij en kijkt weer de weg op. 'Levi heeft soms van die momenten van onnodig macho gedrag.' Hij rijdt langzaam door de stille straten van onze woonwijk en negeert verder mijn opmerking over Nicole. Die twee werd toch niet echt wat. Nicole vond iemand anders leuk.

'Soms?' mompel ik minachtend door zijn woorden heen. 'Soms heeft Levi macho gedrag?' De meeste lichten staan nog aan. Zo laat is het dan ook nog niet. Rond etenstijd.

'Ja soms!' Agressief remt hij op de rem als we voor zijn huis staan. 'Shit Dani.'

Ik knik naar de overkant van de straat. 'Kan je me niet even thuis afzetten.' Wat zijn die paar meter nou. Het miezert en ik ben van suiker gemaakt.

Gefrustreerd geeft Michaël mij een duwtje en zet hij de auto stil. 'Je loopt maar.' Hij knikt richting mijn huis en kijkt mij niet aan.

'Kom op, Mickey, alsjeblieft.' Ik strek de "ie" extra lang uit en trek aan zijn mouw. Meestal doet dat de truc wel, maar hij lijkt vandaag net wat te geïrriteerd. 'Mickey? Het is mijn vaders auto...'

'Fuck!' Hij stompt met zijn vuist op het stuur. 'Echt waar probeer je op zijn minst één keer in andere mensen te plaatsen.'

Ter overgave doe ik mijn armen omhoog. Man hij is prikkelbaar vandaag. Nooit gedacht het te zeggen, maar Nicole heeft zich het normaalst gedragen vandaag. 'De auto kan best een nachtje hier blijven staan...'

'Weet je dat je mensen soms echt onterecht oordeelt. Op dit moment was Levi misschien een eikel, maar dat maakt hem niet een klootzak for life.' Hij klikt zijn riem los om zich beter naar mij te keren. 'Ken je hem eigenlijk wel?' Daarna stapt hij de auto uit om naar zijn voordeur te lopen. Nog in shock van zijn laatste woorden klik ik onhandig mijn riem los en strompel ik de auto uit.

'Wacht, Mickey, wacht!' Ik pak zijn onderarm vast. 'Waar heb je het allemaal over? Weet je iets?' Hij trekt met gemak zijn arm los uit mijn greep. 'Mickey!'

'Ik weet niks oké!' geeft hij zich dan over. 'Maar ik denk tegelijkertijd dat niemand hem echt kent. Wij tweeën,' hij wijst van mij naar zichzelf, 'kennen alleen de school-Levi. Zinzi ziet alleen maar de beste versie van hem.' Hij fronst even. 'Nicole!' roept hij dan uit als hij namen wegstreep uit het lijstje van ons vriendengroep. 'Die twee zijn erg close.' Hij steekt al mompelend zijn sleutel in het slot en draait de grijze voordeur open.

Ik schud verward mijn hoofd. 'Wat wil je hier nou mee zeggen?'

'Dat je nooit het hele plaatje wil zien, Dani. Je gelooft alleen jouw versie. Nooit kan je andere verhalen inzien of überhaupt beseffen dat er andere meningen zijn!' Hij stapt zijn huis binnen en draait zich nog voor een laatste keer om.

'Ik weet zeker dat Levi jou niet heeft gezoend, omdat...' Hij slikt even en kan me voor een paar tellen alleen maar aanstaren. Volgens mij zelfs naar mijn persoonlijke Sacha en Sjors, maar dat kan ik me ook inbeelden. '...omdat ik hem ken oké? Hij zou niet zomaar Zinzi opgeven. En...' Zijn hand draait cirkels rond de deurklink. Hij schraapt twijfelend langs de witte verf van de deur en laat zijn nagels tikken op het raampje.

'En?' vraag ik verward. 'Wat is er Mickey?' Ik zet een stap dichterbij, maar hij duwt me terug, weg van zijn huis.

'Dani Smith,' hij gaat met zijn hand door zijn krullen en bijt op zijn onderlip, 'ik was de jongen die je had gezoend op dat feest.'

Dan klapt hij de deur voor mijn neus dicht.