We kennen allemaal wel die klootzak die een selfie maakt als je om een foto vraagt. Om het af te maken, kom je er ook achteraf pas achter als je je mobiel terug krijgt. Voor Dani is juist precies die ene lelijke onderkinselfie misschien wel haar red...
LAATST IN SAY CHEESE: 'Sorry Jake, heel lief, maar..'
'Maar natuurlijk wil ik met je omgaan!' Ik pak haar gezicht vast en laat haar lippen tuiten als een vis. 'Heel graag zelfs!' roep ik uit met een hoog stemmetje dat die van Zinzi moet voorstellen. Ze moet lachen, dat met de getuite lippen echt belachelijk uit ziet. Een beetje dommig probeert ze zich uit mijn greep te halen en als dat niet lukt, moet ze alleen maar meer lachen. Ik laat haar dan eindelijk los zodat een stroom van pure eenhoorn dat op een regenboog rijdt gelach uit haar mond ontsnapt.
Ik krijg maar niet genoeg van haar discodip gegiechel.
Aflevering 6: undercover vork
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Pfffffffffff!' roep ik als ik de vork door de lucht laat zweven. Ik beeld me in dat het een raket is, een kwaadaardige raket natuurlijk, die een planeet wil vernietigen. Het heeft hoorns als de duivel en de spaak in het middel schiet lasers om alle porseleinen mannetjes te vermoorden. 'Pjoe! Pjoe!' doe ik de schietlasers na. De raket heeft wel een blauwe cape, want het ruimteschip doet alsof het een superheldenschip is. Daarom ook nog zo'n superheldenlogo, alleen dan een "made in China" namaak.
'Planeet Bord!' roept mijn zusje paniekerig en ik met een grote lach op haar smoel. 'Red je zelf!' Ik laat het nep-superheldenraket langs haar ogen vliegen. Rowan knijpt geschrokken haar blauwe ogen dicht en doet ze dan snel weer open om de rest van het verhaal niet te kunnen missen.
'Mayday mayday!' Ik praat tegen mijn vuist alsof het een microfoon is en ik van het supergeheim galactisch radiostation ben. 'Mayday mayday! Vorkgevaar!'
'O nee!' Vol inspanning staart Rowan naar het zilverwerk dat met een dramatische slow motion richting het bord vliegt. Er komen grote vonken van af als het de atmosfeer binnen dringt. De cape drapeert in de vlammen tot het vuur de blauwe stof helemaal opeet. Even glanst de vork in de reflectie van de zon.
Ik richt me kort op Rowan. Haar pony flappert even in de wind en ze doet even een paar verdwaalde plukken achter haar oor. We hebben inmiddels dezelfde haarlengte dat me ergens een beetje dwars zit. Rowan begint me "haar grote zus" te noemen dat een beetje ver gaat. Toch vind ik het ergens wel cool, halflang haar. Beetje als een soort Tarzan. Nu kan ik, als ik weer eens uit een boom val, op zijn minst zeggen dat ik Tarzan was. Tarzan die uit een boom valt, blijft meer awesome dan een gewone jongen die uit een boom valt.
'En nu?' vraagt Ro als ze merkt dat ik afgeleid raak. De vork zweeft afwachtend op zijn plaats. 'Komt er nog wat van?' vraagt hij me met verbrande cape.
'Maar wacht!' bedenk ik me ineens. 'De raket verlaat Planeet Bord!' Ik sta op van tafel en duw daarmee de tuinstoel naar achteren. 'Het vliegt weg!'
Rowan lacht met volle hart als ik de tuin doorren met mijn vork nog in mijn hand. 'Het neemt de verteller mee! Ik herhaal, het neemt de verteller mee!' Het gras kriebelt tegen mijn blote voeten en ik stop met rennen als mijn conditie me roept. 'Effe dimmen!' schreeuwt het. Hijgend loop ik terug richting de houten eettafel.
