Liegen duurt het langst

14. Tongworstelen ronde twee

Shit. Meer zit of gaat er niet door mijn hoofd. Gewoon shit. Pure shit. Shit over shit. Shit cocktail dat wordt gedronken door shit. Beter kan de wijze Michaël dit allemaal wegwerken en met een of andere logische verklaring komen. Er moet logica zijn. Ergens. Ik blijf ongelooflijk dankbaar zijn dat Mickey maar een paar huizen van de mijne vandaan woont.

Ik zoek een steen. Een mooie, ronde, grote steen. Oké schrap de grootte, ik ben geen vandalist. Niet voor Mickeys huis in ieder geval, Levi's gezicht is een ander geval. Voor nu maar gewoon een kiezelsteen. Waarom heeft Michaël alleen maar gras in zijn voortuin? Ik hurk en haal een handje gras uit de grond, wat aarde komt tussen mijn nagels te zitten. Waarom ik gras pak? Geen idee. Ik kan moeilijk een hoopje gras gooien. Boven het balkon gaat dan plots het lampje aan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en herken het silhouet dat nonchalant tegen de deur aan leunt.

'Wie is die zwerver die in mijn tuin staat te snuffelen?' hoor ik dan een bekende stem zeggen. Het heeft zo laat in de avond wel een randje gekregen. Ik zie hem strekken en gapen en vervolgens vermoeid in zijn ogen wrijft.

'Een zwerver die een steen zoekt, maar...' Ik gooi het stukje gras zijn richting in. Het komt tegen de onderkant van zijn witte balkon aan en laat een bruine vlek achter. Met een klap alsof het een natte doek is, valt het op de grond.

'Maar dan een gestoorde zwerver blijkt te zijn?' maakt hij lachend voor me af. Ik veeg mijn handen af aan mijn spijkerbroek en klim naar boven. Bij het laatste stukje helpt Michaël me omhoog.

'Dus waarom kom je me nu om,' hij kijkt op zijn telefoon, het kunstmatige licht geeft zijn gezicht mysterieuze schaduwen, 'half twee 's avonds wekken?'

Met onhandige bewegingen trek ik mijn schoen uit. Het schiet weg naar de andere kant van het balkon. Ik ga zitten om de andere uit te doen. Michaël kijkt me hoofdschuddend aan en mompelt een "kneus". Te zacht om het echt naar mij te richten, maar te luid om het niet te hebben gehoord.

'Kneus jezelf,' mompel ik terug op dezelfde manier. Ik doe de deur achter me dicht als ik binnen ben, gooi mijn jas gefrustreerd in een hoekje en loop in een soort automatisme richting het bed.

'Hey!' Mickey kijkt naar mijn modderige handen en dan naar zijn bed. Gehoorzaam blijf ik staan in zijn kamer, maar stilstaan lukt me niet. Als ik niet mag woelen in zijn bed, dan maar ijsberen door zijn kamer. Hij maakt het me wel moeilijk met alle zooi die er ligt.

'Ik heb een probleem.'

'Dat wisten we toch al?' Michaël ploft in zijn bureaustoel en draait al gapend een rondje. Ik pak de stoel vast zodat hij me weer kan aankijken.

'Luister naar me, Mickey,' zeg ik nog over hem gebogen. 'Dit is niet het Levi-probleem.' Ik laat zijn stoel los en friemel een beetje ongemakkelijk met mijn vingers. 'Misschien heeft het er indirect wel mee te maken.'

'Ik begin me zorgen te maken, Dani. Wat is er?' Hij gaat rechtop zitten in zijn stoel. Ik haal zijn andere bureaustoel erbij om erop te zitten.

'Ik en Jake gingen vandaag naar een homobar,' begin ik voor mijn gedachtes afdwalen naar eerder deze avond.

'We zijn er!' riep Arwen zodra we voor mijn huis stonden. Hij remde hard en liet net als de heenweg iedereen schoot naar voren. Weston begon al klagend te schreeuwen.

Ik stapte uit en tot mijn verbazing deed Jake hetzelfde. 'Even de mooie dame escorteren,' glimlachte hij waarna hij zijn arm in de mijne haakt. Net alsof hij me heel officieel wilde begeleiden. Ik lachte om zijn stommiteit en duwde hem een beetje verlegen weg. Sukkel dat hij was.