ZURIAT BY ELLY LY

Part 13

" Clare..jangan kau macam ni!! Kasi kuat tu hati kau bah, ko nda kesian sama anak kau kah?!!''

Anty Lucy pujuk sy..

" Bukan anak sy tu anty..."

Kasar sy jawab..

" Clare... ko dengar sini!! Ko terimalah hakikat...ko buat begini siapa yang ketawa clare? Tu nah Suzan yang ketawa tinggu hidup kau merana??

" Jangan sebut nama perempuan gila tu anty, benci sy dengar..."

" kau cakap dia gila? Jadi ko apa? Kalau ko bilang kau perempuan waras kenapa kau layan tu anak ko begitu?Tu anak kau Clare...darah daging kau!! Ko nda kesian dia kah Clare...?"

Sy nda dapat balas balik kata-kata yang keluar dari mulut Anty Lucy...sy cuma dapat menangis. Tapi hati sy masih lagi keras...

" Ok lah kalau ko masih belum boleh terima tu anak kau, nda apa anty faham..tapi sekurang-kurangnya kau tinggulah dia sekali, ko renunglah dia sekali?''

Anty Lucy keluar, dia kasi tinggal sy. Sy hanya mampu menangis dan menangis.. Sejak Brain buang sy, macam berbesen2 sudah airmata sy keluar. Sy nda pernah tengok muka sendiri di cermin lagi.

Badan sy yang dulu ada isi sekarang tinggal poh tulang.

Nda lama anty Lucy masuk, dia bawa anak sy...

" Clare... " panggil anty Lucy.

Sy diam tapi sy kasi biar saja apa yang anty Lucy buat. Sy tinggu mama sana siring pintu nangis dia tengok kami.

" Clare...ko dukung dulu sekali anak kau ni? Kau tinggu dulu dia Clare..."

Anty Lucy kasi ampai tu anak di riba sy.

Ini kah anak yang sy tunggu selama ni? anak yang sepatutnya lahir dalam keluarga yang sempurna.

Tapi kenapa kau datang masa bapa kau nda mahu kita lagi?

Kenapa kau datang dalam keadaan begini?

Meraung sy tengok anak sy sendiri...

" Anty ambil dia, sy nda sanggup tinggu dia anty!!"

Tapi anty Lucy tetap kasi biar tu anak di riba sy..

" Clare..ko suka atau nda itu anak kau? Ko buatlah apa ko suka sama tu anak...itu tangungjawab kau, tapi ingat satu saja Clare... jangan ulang kesilapan ko yang lalu! Ingat sama Tuhan Clare.."

Bilang anty Lucy, terus dia keluar, lepas tu mama lagi masuk dia peluk sy, kasi tenang sy

" Clare...jangan kau peduli lagi tu hal-hal lama tu, buanglah semua tu Clare...kita mula hidup baru, kau ada anak Clare, ko percyalah cakap mama Clare...ni anak satu-satunya harta yang ko ada sekarang. Ni anak harta paling berharga untuk kau Clare"

Sayu hati sy tengok mama...jauh di sudut hati sy terfikir, kenapalah sy ni budu.

Tapi dalam otak sy masih lagi berlegar-legar tu memory yang menyakitkan hati sy, sy masih nampak lagi cara Brain layan sy, cara Brain usir sy..di hari sy sepatutnya di layan macam permaisuri bertukar sekelip mata.

Setiap hari begitulah mama, bapa sama anty Lucy buat..pujuk sy pelan-pelan kadang-kadang anty Lucy nda dapat kawal emosi dia sebab sy nda bagi respon.

Ada satu kali tu dia tampar sy , sebab sy nda peduli anak sy menangis.

Tengah-tengah malam anak sy menangis lapar minta susu.

Tapi sy nda peduli...kejamnya sama zuriat sendiri.

Sampai anty Lucy bilang dia mao kasi sama Brian tu anak..sebab sy nda mahu bertanggungjawab.

Lepas tu anty Lucy pula yang bergaduh sama mama hanya sebab anty Lucy ugut mahu kasitau Brain pasal tu anak,nasiblah nda berlanjutan dorang bergaduh.

Tapi hati sy masih begitu,

kadang-kadang bila sy nampak tu anak sy benci betul tengok dia, sampai sy rasa sy mahu bunuh saja dia.

Kadang-kadang tu sy sayang dia..betul-betul sayang sampai sy nda mahu kasi lepas dia dari pangkuan sy.

Kesabaran mama, bapa sama anty Lucy sepanjang jaga sy yang kadang-kadang otak nda betul buat sy berubah.

Mama nda putus-putus bawa sy berdoa setiap hari, kalau sy nda layan dia sendiri yang sembanyang di sebelah sy.

Sedikit demi sedikit perasaan sama jiwa sy rasa tenang.

Sy boleh sudah kasi nenen badan anak sy tanpa ragu-ragu

Bila sy selalu buat begitu, hati sy mula berubah.

Anak sy yang dorg mama kasi nama Carlene pun sebulan sudah.

Bilang mama dorg kasi nama tu sebab nama tu dekat-dekat nama sy.

Bapa lah yang urus pendaftaran surat beranak Carelene.

Anty Lucy sama uncle Robert jadi mama sama bapa angkat Carelene.

Sejak Carelene lahir, rumah anty Lucy selalu ja jadi tumpuan.

Kawan-kawan anty Lucy semua baik-baik.

Bukan macam orang kampung kami, semua mulut macam jahanam.

Bila sy berdua sama carelene atau masa-masa sy kasi nenen dia..

Sy pandai menangis sendiri, sy menangis sebab sy takut fikir pasal masa depan Carelene

Sy takut juga bila carelene besar nanti,dia mesti tanya dady dia...

Lepas tu sy fikir lagi, Carelene adalah anak Brain...

Dan Brain nda tahu pun kewujudan Carelene...

Kalau dia tahu pasal Carelene..dia mao ambil carelene kah??

Nda, sampai mati pun sy mahu kasih anak sy sama dia...

Sy nda mahu juga Carelene tahu dady dia Brain...

Brain nda layak jadi dady Carelene...

Sy mula bisik- bisik di telinga Carelene, sy ajar dia benci dady dia sendiri

" Anak mumy baik kan...anak mumy cuma ada mumy, papa Robert, mama lucy..atuk sama popo saja dalam dunia...jangan percaya orang lain arr bila besar nanti..."