Tanıtım:
Gözlerini kapadı ve gelecek darbeyi bekledi. İlk önce sesi duyuyordu, dişlerini kırılana kadar sıkmaya başlıyor, acıyı bekliyordu. Ağlamak yasaktı, acıyı göstermek, karşı tarafa hissettirmek… Hayallerinde bir savaşçı olarak doğardı. Uyandığında ise fedailik eğitimine devam ederdi.
Durdu ve kendi düşüncelerine gülümsedi.
“Eğitim” mi demişti?
“Bana dön!”
Emre itaat etti. Kris’in saçını çekmesiyle eğdiği kafasını kaldırdı. Bu iyi olmuştu aslında. Bir anlığına sırtındaki acıyı unutmuş; kafasındakine odaklanmıştı.
“Kuralları biliyorsun” Dedi elindeki kırbacı sallayarak. Sinsice gülümsedi ve devam etti:
“Ahh, küçüğüm. Hep benimle kalırsın diye düşünmüştüm. Neyse… Mutlu olmalısın.”
Kris’in neden bahsettiğini anlayamadı. Bayılmamaya çalışıyordu. Şimdilik tek amacı buydu.
“Ünlü bir savaşçının fedaisi olacaksın.”
Morarmış kolunu dürtükledi.
“En azından eğlenceli olacak.”
Gözlerini devirmemek için kendini zor tuttu. Her gün farklı bir savaşa katılıp savaşçısının aldığı hasarı ödemek eğlenceyse, yeterince eğlenecekmiş gibi gözüküyordu.
Kris iç çekti ve eğilip kelepçelerini çıkardı.
“Eğer ilk günden ölmezsen bana bir kahve ısmarla.” Dedi göz kırparak. Sadece başını salladı ve Kris gitmesine izin verdiğinde kendisini odasına attı. Odaya girdiğinde çıkmak üzere olan Lay’i gördü.
“Bugün erken bitti, ha?” dedi gamzesini göstererek gülümserken.
Küçük bir tebessümle karşılık verdi ve ağrı kesicilerin bulunduğu dolaba doğru ilerledi.
“Daha kötüsü de olabilirdi.” Diye düşündü.
“Bir fedai yerine köle olarak doğabilirdim.”
Birkaç saniye sonra ilaçlar etkisini göstermişti ve kendini uykunun şefkatli kollarına bırakmıştı bile.
