{Dalila.
Aangekomen bij de zaal loop ik gelijk de aparte ruimte in waar ik mij ga omkleden vandaag.
Naima, de ziana is er ookal en haalt alvast alle benodigde make-up spullen uit haar tas.
Ze haalt al mijn make-up eraf en creeërt een lichte make-up look vanwege de witte takshita.
Ik heb mijn ogen weer de heletijd gesloten gehouden en ik bevind me weer in dromenland.
Wat als Tyrone dat echt was? Wat als hij echt vreemd is gegaan, wat als wij niet meer gaan trouwen..
Van de gedachten dat ik Tyrone straks niet meer naast mij kan hebben, maakt mij verdrietig.
Ik heb alles voor hem over en dat hij mij zo erg in mijn rug steekt, doet mij pijn.
Waar heb ik dit aan verdiend? Ik ben altijd de gene die real is met iedereen.
Blijkbaar is niet iedereen real met elkaar, echt jammer de tijd van tegenwoordig.
Ik moet het nu maar eerst doen met Naoufel en dat zien te regelen.
'Klaar.'
Ik open mijn ogen zonder haar toestemming en voel mijn oogmake-up op mijn gezicht zitten.
Ze pakt een spiegel voor me en houdt de spiegel vast, zodat ik erin kan kijken.
Ik kijk bewonderend naar mezelf en ik voel me een keer weer aantrekkelijk.
'Je ziet er prachtig uit.' zegt ze alsof ze mijn gedachte kan lezen.
'Hier gaan we weer.' zucht ik.
We staan beide op en ze pakt mijn hand vast, samen lopen we naar de deur die zij open maakt.
'Denk eraan, adem diep in en uit en we lopen wanneer jij er klaar voor bent.'
Ik knik en we staan bovenaan de trap, mijn moeder heeft ons al in de gaten en begint gelijk te joelen.
Door het gejoel raak ik al mijn concentratie kwijt en adem ik te snel.
'We doen het gewoon, ik kan me niet meer concentreren.'
'We doen het samen. Adem rustig in nu en sluit je ogen.'
Ik doe wat ze zegt en wacht op haar teken tot ik mag uitblazen.
Goedkeurend kijk ik haar aan en ik voel de zenuwen door mijn lijf vliegen.
Ik zet mijn voet op de eerste trap tree en iedereen begint nog harder te joelen en te juichen.
Vol spanning en zenuwen loop ik weer de trap af naar beneden.
Wanneer ik Naoufel's hand vast wil houden maakt mijn enkel een rare beweging.
Gelukkig hield Naoufel mij net op tijd vast, anders lag ik op de grond met een gebroken hak.
'Viel het op?' fluister ik beschaamd in zijn oren.
'Nee, het viel niet op, maar wel voor mij.' lacht hij.
Ik geef hem een stiekeme speelse klap en dan lopen we weer samen naar de versierde stoelen.
Iedereen begint weer te dansen op de luide muziek en ik word op de dansvloer getrokken door Amina.
Amina pakt mijn hand vast en winkt even naar Naoufel die ons glimlachend aankijkt.
'Hij is echt super knap Dalila, wat mankeerd jou?'
'Mijn gevoelens liggen gewoon bij iemand anders Amina en dat weet jij zelf ook.'
Teleurstellend zucht ze en kijkt naar Naoufel die aan het praten is met zijn vrienden.
