Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 1]

Κεφάλαιο 44

"Που πάμε;" Τον ρωτάω.
"Πουθενά συγκεκριμένα" μου απαντάει.
"Όπου μας βγάλει ο δρόμος δηλαδή" του λέω
"Κάπως έτσι" μου λέει.
"Έτσι όπως το πας εσύ θα χαθούμε... Ελα μαζί μου" του λέω και με ακολουθεί. Θα τον πάω σε ένα μέρος που έχω χρόνια να πάω. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα.
"Που θα μας πας;" Με ρωτάει.
"Θα δεις" του απαντάω και συνεχίζουμε να περπατάμε. Μετά από πέντε λεπτά βρεθήκαμε έξω από ένα παλιό σπίτι στο οποίο δεν μείνει κανείς εδώ και χρόνια.
"Τι είναι εδώ;" Με ρωτάει ο Άρης.
"Πολυκατοικία.. ήταν" του απαντάω και προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα.
"Ακόλουθα με" του λέω αφού καταφέρνω να ανοίξω την πόρτα.
Είχε τουλάχιστον 5 ορόφους και πάνω πάνω ήταν η ταράτσα. Είναι είναι καλύτερα να πας βράδυ εκεί βέβαια αλλά και τώρα καλά είναι. Βασικά βλέπεις πολύ καλά την πόλη από ψηλά. Η θέα δεν είναι τρομερή.. μόνο σπίτια και πολυκατοικίες φαίνονται από πάνω αλλά είναι ήσυχο μέρος.
"Ελα " του λέω και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω.
"Εδώ είμαστε" του λέω και ανοίγω την πόρτα της ταράτσας.
"Τρομερό" λέει ο Άρης όταν βγαίνουμε στην ταράτσα.
"Ωραία δεν είναι;;.... Βέβαια η θέα δεν είναι τέλεια αλλά είναι πολύ ήσυχο μέρος" του λέω και καθόμαστε στις καρέκλες που υπάρχουν εκεί πάνω​.
"Είναι πολύ ωραία" μου λέει.
" Με έφερνε η μαμά μου εδώ όταν ήμουν μικρή.. έχω πολλά χρόνια να έρθω" του λέω.
Εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε ένιωσα τα πάντα γύρω μου να γυρίζουν. Όχι πάλι αυτές οι εικόνες. Νόμιζα πως θα σταματούσαν αφού πλεον η πληγή στο κεφάλι μου έχει κλείσει. Όμως αποκλείεται να είναι από το χτύπημα. Μάλλον το χτύπημα με βοηθάει να θυμηθώ κάτι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι μιας και οι εικόνες που γυρίζουν στο κεφάλι μου είναι θολές και δεν μπορώ να καταλάβω με το έχουν σχέση.
"Είσαι καλά;" Με ρωτάει ο Άρης.
"Ναι" του απαντάω.
"Σίγουρα;" Με ρωτάει.
"Ναι σίγουρα" του λέω.
Δεν ξέρω τι θα κάνω.. θα τρελαθώ αν δεν καταλάβω γιατί γυρίζουν αυτές οι εικόνες στο κεφάλι μου.
Εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε έβλεπα τον Άρη που με πλησίαζε όλο και περισσότερο μέχρι που ήμασταν σε απόσταση αναπνοής αλλά εκείνη την στιγμή χτυπάει το κινητό μου και ο Άρης απομακρύνεται.
"Ναι" λέω όταν το σηκώνω.
"Ελα που είσαι;" Ακούω την φωνή της Εύας αλλά δεν ακούγεται και πολύ καλά.
"Έχω βγει βόλτα... Τι έγινε;; Δεν σε ακούω καλά" της λέω.
"Δεν είμαι... Θέλω να σε δω ..έχω να σου πω" μου λέει
"Καλά ... Πήγαινε από το σπίτι είναι ο Νίκος εκεί.. και εγώ σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί" της λέω.
"Εντάξει" μου λέει και κλείνουμε.
"Τι έγινε;" Με ρωτάει ο Άρης.
"Η Εύα....με πήρε τηλέφωνο... Δεν είναι πολύ καλά..πρέπει να πάω από το σπίτι" του απαντάω.
"Εεε πάμε πίσω" μου λέει και φεύγουμε για το σπίτι. Ήμασταν με τα πόδια όμως για αυτό αργήσαμε λίγο να φτάσουμε. Ανησυχώ πολύ για την Εύα την άκουσα πολύ στεναχωρημένη. Δεν την έχω ξανά ακούσει έτσι. Ελπίζω μόνο να μην έχει γίνει κάτι σοβαρό.

—————————————————————
Χευ.

Να και το επόμενο κεφάλαιο.

Δεν άργησε και πολύ.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο

Φιλάκια 😘😘😘😘