Dünyanın evim olmadığına inanıyorum bu aralar. Pek yaşamak gelmiyor içimden. Yaşamak dediysem, öyle işte... Ne zaman balkona çıksam ay ışığı "ölmek için güzel bir gece" diye fısıldıyor sanki kulağıma. Parmaklarım sarardı, gözlerim sarardı, tırnaklarım, ruhum sarardı. Hayatımı renklendirmek için intihar süslü hayaller kuruyorum gecelerde. Uyuyamıyorum. Gerçi çok takılmıyorum artık uyku sorunuma, bi şekilde uyanmak zorundasın çünkü.Nereye gidersem gideyim mutlu olacağıma inancım kalmadı hiç. Bakın bu iki kez ölmek demek. Mutluluk denen ibneyi yakalarsam eğer bir çift küfür borcum var ona. Bilmiyorum. Kendi içimde boğuluyor gibi hissediyorum bu aralar ve inan bazı şeyleri içime atmaktan derin bi nefes bile alamıyorum artık. Ölüm değil de yaşamak öldürüyor sanki beni... Kurtarılmayı beklemiyorum.Kırılan kalplerin hesabını... Ya da neyse ya, sizi seviyorum...
