Binlerce insan var etrafımda ama ben yanımda hiç kimseyi göremiyorum. Acı değil de nedir bunun adı? Milyonlarca insanın arasında kendimi arıyorum sanki. Eğer günün birinde bulursam kendimi, bir sorum olacak ona. "Kalbim, bu halin ne böyle?" diyeceğim. Cevap alamayacağımı bile bile. Kırılan bir kalp alışkındır çünkü sessizliğe... Samanlığa atılan iğne misali bir ben yalnızım gibime geliyor. Bir ben bir başımayım sanki. Nerede olduğum nasıl olduğum hakkında hiçbir fikrim yok. Yaşıyorum diyorum soranlara, hepsi bu. Kötü değilim, iyi hiç değil. Dünya ile gökyüzü arasında sıkıştım sanki, ne olur beni kurtarın...
