A strange world

Hoofdstuk 16.

Hello peeps! Ik ben heel erg druk met school, vandaar elke keer mijn late uploads. Ik probeer vanaf nu al wat hoofdstukken vooruit te werken. Ik heb een heel idee in mijn hoofd, maar om daar te komen moet ik nog flink wat schrijven en ik zit op het moment nogal vast. 

Maar goed, ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vinden. Het is niet zo lang als normaal, maar veel leesplezier.

Vergeet alsjeblieft niet een van deze drie te doen: COMMENT. VOTE. FOLLOW <3

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 16.

POV Sallie:

Ik werd de volgende ochtend langzaam wakker en ik rekte me uit en keek om me heen, ik zag Jace nog naast me liggen slapen en ik glimlachte lief bij het aanzicht van zijn slapende gezicht. Ik wist wat me vandaag te wachten stond en erg keek ik er natuurlijk niet naar uit.

Ik zuchtte en krabbelde overeind. Ik liep naar een beekje naast onze tent en begon mijn gezicht te wassen. Ik keek naar de weerspiegeling in het water, mijn gezicht had nog gelige plekken van waar Jace me in het begin had geslagen, veder zag ik er wel goed uit, hoogstens wat dunner dan dat ik eerst was.

Ik waste mezelf veder en schrok toen ik uit het niets opeens twee handen op mijn schouders voelde neerkomen. ‘’Ik ben het maar Sallie.’’ Zei Jace die grijnsde en naast me hurkte, waarna hij zichzelf ook grondig waste. Ik keek hem aan en beet op mijn lip, ik was erg bang voor wat er komen ging. Straks ging het niet goedkomen en moet ik alsnog met zijn broer trouwen. Erger nog, ik zou zijn kinderen moeten gaan baren.

‘’Waar denk je aan liefste?’’ vroeg Jace terwijl hij met zijn wijsvinger zachtjes het rimpeltje tussen mijn wenkbrauwen weg wreef, omdat ik weer is te diep zat na te denken. ‘’Gewoon, ik ben bang. Ik wil met jou zijn, niet bij je broer achtergelaten worden.’’ Zei ik zacht en beet harder op mijn lip. ‘’Het komt goed echt waar, ik bescherm je met mijn leven.’’ Zei hij. Ik knikte en kwam toen overeind waarna ik voor de tent op een boomstronk plofte.

Het was laat in de middag toen we arriveerde bij het grote landhuis, ook al had het meer de oppervlakte van een kasteel. Ik slikte en keek met grote ogen naar Jace die zachtjes trok aan het touw dat hij vasthield. Zo’n vijf kilometer verderop had hij mijn polsen weer gebonden in de touwen en moest ik weer gaan spelen als gevangen. Niet dat hij me sloeg of fysiek pijn deed, maar alsnog zat ik het liefste op mijn paard en kon ik gewoon mijn liefde uiten naar Jace.

Eenmaal dichterbij het landhuis gekomen zag ik verschillende mannen helemaal in het zwart rondlopen en ik zag gelijk dat het leden van de Saluria waren. Ik kromp wat ineen onder dat aanzicht en ik liep stilletjes veder achter Jace aan. Hij sprong van zijn paard toen we voor de grote dubbelen deuren stonden. Daar kwam een man naar buiten gelopen samen met een jongen die duidelijk zijn zoon was, Marc. Ik richtte mijn blik toen op de grond, durfde niemand in de ogen te kijken. Ik wist dat ze me aan het keuren waren, ik vond het doodeng. ‘’Spreek, kind.’’ Zei de man tegen me. ‘’Wat is je naam?’’ vroeg hij en ik durfde mijn hoofd nog steeds niet op te tillen. ‘’S-Sallie.’’ Zei ik zacht, mijn stem trilde van angst. ‘’Kijk me aan als je tegen me praat.’’ Zei zijn vader afkeurend. Ik kon het niet opbrengen om hem aan te kijken, hij zou mijn hele leven vanaf nu af aan bepalen, ze moesten niet denken dat ze makkelijk de baas over me konden spelen.

Pats! Ik had een klap te pakken recht in mijn gezicht. Ik voelde Jace naast me verstijven en tranen prikte in mijn ogen, maar ik beet hard op mijn lip om ze tegen te houden. ‘’Ik zei, kijk me aan als je tegen me praat.’’ Zei hij. Ik keek hem toen aan en zijn gezicht stond nors. Hij was een man, van ik gok zo rond de vijftig en zijn ogen stonden scherp. Zijn lichaam was vroeger ooit sterk geweest, nu begon het langzaam te verouderen en liet de pondjes op zijn buik langzaam komen. Zijn slapen waren grijs en de rest van zijn haar was hoogblond, zijn ogen ooit helder blauw, stonden nu dof en boos. ‘’Kan je het zien!?’’ snauwde hij naar me. Ik slikte en sloeg gelijk mijn ogen weer naar de grond. ‘’Geef antwoord als ik je wat vraag.’’ Zei hij boos. ‘’Ja, meneer.’’ Zei ik terwijl ik hem dit keer recht in de ogen keek.

‘’Marc, breng die slet van je naar de kerker. Daar gaat ze haar eerste nacht doorbrengen, zodat ze morgen weet in wat voor goede familie terecht is gekomen en ze ons aanbid.’’ Zei zijn vader. Ik keek bang naar Marc en kon niks uitbrengen, hij zag eruit zoals Jace alleen dan met de blonde haren van zijn vader.

Ik keek hulpzoekend naar Jace die expres mijn blik ontweek, hij kon met toch niet helpen op dit moment en dat wisten we allebei. Ik liep toen bang achter Marc aan die mijn touwen in zijn handen had. ‘’Het spijt me dat ik je in de kerker moet stoppen, maar morgen wordt het beter. Dat beloof ik je.’’ Zei Marc toen hij de touwen om mijn polsen losmaakten. Ik keek hem aan en knikte alleen maar eventjes.

Hij deed het celdeur voor me open en ik liep na enige aarzeling naar binnen, als ik nu tegen zou werken zou ik in elkaar geslagen worden door de bewakers en daar zat ik niet op te wachten. Ik zuchtte en ging zitten op het stro dat in een hoekje lag. ‘’Je krijgt morgen pas weer eten, slaaplekker.’’ Zei Marc.

Nadat hij weg was, was de stilte drukkend, ik voelde me beroerd en verlangde naar de sterke en vertrouwde armen van Jace om me heen. Ik kroop weg in een hoekje en trok mijn knieën tegen mijn borsten aan. Zo bleef ik vele uren zitten, stilletjes voor me uitstarend. Ergens hoopte ik de hele tijd dat Jace me zou komen halen, na die paar uur besefte ik dat hij niet kwam en begon zachtjes te huilen. Die nacht had ik het koud, had honger, was bang en huilde alleen maar. Pas toen de vogels buiten weer begonnen te fluiten dommelde ik weg, tranen rolde nog steeds over mijn wangen, ik wou naar huis.