mutluydum..
veremden kurtulmuş gibi mutlu
acılara son vermiş gibi huzurlu
sanki bahçeli bir evim vardı artık
ve ben çiçeklerin arasında
ve ben hayata yeniden doğmuş
ve ben acıyı unutmuş gibi
ölümden kurtulmuşcasına mutlu..
insan veremi özler mi?
düşünceler beynimi kemirirken yine
ve kapımı çalmayı bırakmışken ellerin
bana bakmayı kesmiş gözlerin
nefes yerine kokumu çekmeyi
unutmuştu ciğerlerin
varlığın varlığımdan habersizken
ve yaşadığım herşeyi
tek bir söze sığdırmışken
teslim olmuşken sensizliğe
umutlar tükenmiş bir sancıyken
gidemediğin benden
geçemediğim senden
senin kokundan mahrumken
bana hergün verem.
şimdi acıya hasretken yüreğim
bir tek sen, sen derim.
