Her Sarp'la konuşurken,kalbimde kötü bir hiss vardı.Belki yalnış kişi,belki her zamankı gibi yalnış hayaller kurup,kendimi kandırıyorum.Her şeyi var saymayalımda,benim kalbime sızan olaylar,ve benim duygularım bana her zaman doğruları söyler.Yani,kısacası dokunamadığın,gözlerine bakamadığın,hatta aynı adımları paylaşmadığın birisini sevmek kolay diyil.Aşıkmıyım,hoşlanıyormuyum,yoksa,kendimimi kandırıyorum.Anlamıyorum onu neden bu kadar düşünüp önemsiyorum.Yani,kendi etrafımı,herkesi terk edip sanki,sarp'a sığınmışım.Bu kişide ne var böyle.Ne var?!
Ekrandan,ekrana aşık olmak.Kalbindeki sözleri,resmine söyleyerek hafiflemek.Beni üzüyor aslında.Beklentilerle,"belkilerle" yaşamak.Yani nasıl söylesemki acaba?
Istiyorum hem arasın,hem aramasın beni artık.Artık bu kadar önemli olmasın benim için.Belkide,şehirin en büyük manyağı,belkide bir kaç ay sonra ölücek hastalığı var,belkide hiç bir zaman onun yakınında olmayacağım.Ama aynı şehirin gökyüzünü paylaşmak,beni birazcıkta olsa mutlu ediyor.Her gittiğim yerde,"onu görücem" umuduyla etrafı sezmek..çok güzel duygu aslında.Yalnış kişi olsa bile,seviyorum galiba...
