DESTINY? <3

Chapter 17

>Sophie's POV<

Andito ako ngayon sa room na kinuha ni issa para kay Anthony..

Di parin sya nagigising..

Di parin mawala sakin ang pag-aalala at takot sa pwedeng mangyari kay Anthony, bestfriend ko sya at ayokong mawala sya..

"Sophie, umuwi ka muna para makapagpahinga ka.." -issa

Pinunasan ko ang mata ko "No... I'll stay here.."

"okay" Umupo sya sa tabi ko

"Ems" Iniabot sakin ni JM ang dala-dala nyang caffe latte at kay issa.

"thanks jm." 

"Hmmm.. JM, I think you should go now, you have to rest. Alam kong pag......." 

Di na nya pinatapos ang sasabihin ko. "Don't worry, I'm okay. Sasamahan kita dito." Sagot nya

Ngumiti lang ako sakanya at nag thank you.

Napansin ko naman na biglang gumala ang kamay ni Anthony kaya dali-dali ko syang nilapitan.

"Anthony... can you hear me?" Tanong ko sakanya habang hawak ang kamay.

Minulat nya ang mata nya "S-sophie.." Ngumiti sya.

"Babe......." Inakap ko sya "I'm glad you're okay"

My tears are starting to fall again..

"h-heyy... S-ssshh.. Don't cry. p-please..." Nauutal nyang sabi.

"Nag-alala kasi ako sayo eh..."

"Hmmmm.. Excuse me, sophie, anthony.. I will just buy something, maiwan ko muna kayo dito." paalam ni marissa

tumayo naman si JM at nagpa-alam na lalabas muna sya, nag nod nalang ako sakanilang dalawa as a response.

Tumingin ako ulit kay Anthony...

He is smiling like nothing is wrong.

He smile like he's a child who got a chocolate from his mom..

He smile like everything will be fine..

He smile like he used to...

"Anthony... Why?" 

"why??" Nakangiti nyang tanung.

"Bakit hindi mo agad sinabi sakin?:

hinawakan nya ang kamay ko "Kasi ayokong makitang kang malungkot at ayoko mag-alala ka sakin tulad ngayon.."

"But we're bestfriends, right?" 

"Ofcourse" Hinaplos nya ang muka ko habang nakangiti.

"then you should've told me.. para nasamahan kita, para nasasabihan kitang kaya mo yan wag kang susuko...para napapasaya at napapangiti kita pagkakatapos ng chemotheraphy mo.."

"Babe..C'mon! You always make me happy and you are the reason why I can smile.. Yes ang hirap mapalayo sayo but I had to, ayokong nakikita mo ako with this situation. Lumaban ako sa sakit ko for you, gusto kong mas humaba pa ang buhay para mas matagal kitang makasama. But I guess, hanggang dito nalang talaga ako at tanggap ko na yun Sophie.."

Mas lalo ako napaiyak sa sinabi nya...

"Don't say that... Please..... You're not gonna die, okay?"

"Sophie... Tanggap ko na."

"Babe! Ikaw tanggap mo pero ako hindi! Kaya please, lumaban ka... Please wag mo akong iiwan.."

Nagsisimula nadin syang umiyak..

"Kayanin mo Sophie.. Hindi porket mamatay na ako at hindi mo na ako makikita eh iiwan kita, andyan lang ako palagi sa tabi mo at palagi parin kitang babantayan.."

"Hindi... Ayoko! Gusto ko dito kalang yung nakikita kita, nayayakap pag natatakot at may problema ako, napapagsabahan ng mga secret, nakakasama sa lahat ng pinupuntahan ko at nasasakyan lahat ng trip ko.." Hinigpitan ko ang paghawak sa kamay nya. "Kung mawawala ka, sino nalang yung gagawa sakin nun? Sino magtatangol sakin pag may nanakit sakin? Sino magsasabi na (alam kong mahirap. kaya mo yan andito lang ako) sino ang tutulong sakin? Ikaw yung palaging andyan para tulungan ako, wag mo naman akong iwan oh"

"Sophie... Hindi lang ako ang makakagawa nun sayo, madami kang kaibigan, pamilya at nagmamahal sayo.." Pinunasan nya ang luha ko "Sophie, mahal ka nya at alam kong mahal mo din sya.. Alam kong mas higit pa dun ang kaya nyang gawin para sayo. P-protektahan ka nya at aalagaan. Masaya ako at nakilala ko ang taong alam kong pedeng pagkatiwalaan sayo.."

"Hindi kita maintindihan...."

"Si Jeph Marloue"