My Beautiful Heartbreak

Nine

Taken

I snap when I heard my children's laughter. Nasa loob na kami ng van nila Matt paalis ng bayan. Masayang nagkwentuhan ang mga bata sa likuran ko. Masaya ako na makitang masaya sila kahit hindi kami buo ay hindi ko naman ipinaramdam sa kanila na may kulang sa amin. I gave them my everything and I think it paid off because they grow up wonderfully.

Mabilis lang lumipas ang mga araw and today is the day that were going back to our home. Kahit hindi ko gaanong naipasyal ang mga bata sa bayan ko o sa karatig bayan kita ko naman ang kasiyahan sa kanilang mga mukha thou alam kong bitin sila sa naging pagbisita nila dito sa bayan ko dahil sa mga nakaraang araw ay panay ang aya nila sa akin na mag-gala at dahil sa takot kong magcross muli ang landas namin ni Renz ay panay naman ako sa pagtanggi.

Masakit man ang nangyari sa aking buhay noon pero kailangan kung nang umusad nagawa ko na ito sa loob ng thirteen years, bakit pa ako mag papaapekto sa aming muling pagkikita? He is nothing to me but a memories of pain. A memory that should be kept in the bottom of my being to be an inspiration to go forward.

Im happy now that were leaving Boras and I hope that were not coming back. Masama bang kalimutan ang lugar kung saan ako lumagapak at na wasak? Maybe, but then kailangan ko itong gawin to prevent my children to be taken away from me.

Dahil alam ko na may hinala na siya tungkol sa mga bata and its a good thing na sa loob ng halos dalawang linggo naming stay dito mula ng magkita kami uli ay hindi na siya nagpakita pa. Baka natakot na maungkat ang kanyang baho campaign period is almost coming pa naman. He is running again so malamang iwas isyo at iscandalo siya kaya sinamantala ko rin ang pagkakataon na ito upang umalis.

Hindi na ako makapag antay na matapos ang aming bakasyon. We have to leave before he will make a move. Ngayong hindi pa siya nag pakita ng interest sa mga bata kailangan hindi na kami abot ng kanyang radar.

Nalampasan na namin ang plaza mayor ng Boras ng biglang may nag overtake na dalawang itim na sasakyan sa harap ng van na sinasakyan namin papuntang siyudad.
Kinabahan ako bigla sa nangyari mabuti na lang at mabilis na nakapagpreno ang driver nila Matt dahil kung hindi malamang nabundol na kami sa unahan.

I check on my kids imediately afraid that they may be  hurt. Mabuti naman at walang nasaktan isa man sa kanila.
They just scream.

"Shit" Matt curse infront.

Hindi pa man naalis sa sistema ko ang kaba ay mas lalo pa itong nadagdagan. Bumilis ang tibok ng puso ko na parang lalabas na ito sa dibdib ko. Nahihirapan na akong huminga dahil sa sobrang takot.

Infront were big men, stepping out of the cars. Sa tikas ng kanilang katawan at angas ng mga pagmumukha ay nakakapangilabot. They are heading toward us, in the van.
Mabilis ang kanilang kilos na hindi na nakaporma pa ang tatlo naming bodyguard na kasama.

They were all position in the right places while holding a gun. Hindi ko na alam ang gagawin if Im gonna scream or just be quite. Tiningnan ko isa isa ang mga anak ko dahil natatakot na ako hindi para sa sarili but for them. Parang isang movie ang tinatakbo ng isip ko yon nga lang naka fast forward lahat and its not good.

"Babà!"the guy with the biggest muscle ordered us. Ayaw ko man sumunod ay kailangan dahil baka kung anu pa ang gawin nito sa amin if ever magmatigas kami.

"Matt, sundin na lang natin ang gusto nila huwag ka nang gumawa pa ng bagay na ikapapahamak pa natin lalo" mababa kong saad kay Matt dahil sa kanyang pagmamatigas mabuti na lang at hindi siya sinuntok ng mga lalaki.

"Sige na Hu hawakan mo ang mga kapatid mo at bumaba na kayo huwag kayong maghihiwalay" sabi ko sa mga anak ko.

Lumingon ako sa paligid nagbabaka sakali na may makapansin sa amin hindi pa naman kami malayo sa plaza. Pero sadyang hindi sang ayon sa amin ang kapalaran walang tao ang nakatambay ngayon sa plaza may mangilan ngilan na naglalakad pero hindi kami pinapansin nag
mamadali dahil sa init ng nakatirik na araw.

A guy from behind took and drag me at the back of the van nilagyan niya ng tela ang mga kamay ko. Kinabahan ako lalo pero hindi ko maiwasan ang magtaka, coz if this is an abduction he should have handcuff me not that I want to. Nagpasalamat na lang ako na hindi ako sinaktan ng lalaki.

Pinakiramdaman ko ang paligid hindi ko masyadong marinig ang kanilang usapan dahil sa hina ng kanilang pagbigkas na para bang mga mata lang nila ang nag uusap at alam na ang gagawin pero maagap naman ang lalaki na nakahawak sa akin dahil hindi niya binitawan ang braso ko kahit nakagapos na qng dalawang kamay ko.

Kinaladkad ako ng lalaki sa isa pang sasakyan sa likod ng van na aming sinasakyan habang hila niya ako ay nakalingon parin ako sa mga anak ko na ipinapasok din sa sasakyan na humarang sa amin. Si Matt naman ay sa isa pa.
Pumalag ako at pilit hinahaklit ang braso ko sa pagkakahawak niya upang puntahan ang mga anak ko dahil ayaw kong mahiwalay sa kanila. Pero matigas ang kanyang pagkakahawak sa akin. Pilit niya rin akong ipinapasok sa loob. Sadyang malakas siya kaya wala akong magawa ng tuluyan na akong makapasok.

Hindi ko mapigilan ang mapahikbi dahil sa sobrang pag alala at takot. Pakiramdam ko ay ito na ang katapusan ko, namin.  Pero sana man lang huwag na nilang idamay ang mga anak ko at kung pera ang gusto nila magbibigay ako may ipon naman ako kahit papaano. And Matt's parents are wealthy imposible na hindi makakapagbigay ng ransom if ever this men would ask.

Umusad ang sinasakyan ko na kotse iniwan ang van sa gitna ng daan, ang tatlong bodyguard ay nakadapa sa semento habang ang dalawang sasakyan sa unahan kung saan magkahiwalay na sakay ang mga anak ko at si Matt ay mabilis na humarurot.

Fear is eating me alive. My mind is in chaos. Sari saring eksena ang pumapasok dito. Sobrang takot ang nararamdaman ko coz what of they're going to kill us or rape me even? Nangilabot ako sa aking naiisip tumayo ang mga balahibo ko sa katawan. Isa isa kong tiningnan ang mga lalaking kasama ko sa loob. They are too focus looking infront na para bang hindi nila ako kasama. Wala ni isa man sa kanila ang tumitingin sa akin ng masama I mean na may pagnanasa.
And I think its a good thing, right?

Lumiko ang sinasakyan namin sa kaliwa. A familiar road is ahead of us iyon nga lang hindi ako sigurado dahil sa tagal ng panahon na nawala ako dito ay siya namang dami ng pagbabago. Hilam parin sa luha ang aking mga mata at alam kong dinig nila ang mga hikbi ko.

Hindi ko lubos na maisip na mangyayari ito sa amin, kasi tanghaling tapat na kidnap kami! I dont even have my phone nor my bag.

Nag angat ako ng mukha ng huminto ang sinasakyan namin sa harap ng isang malaking kulay black na gate.
Pagpasok ay tumambad sa akin ang malawak na lupain sa dulo nito ay dagat na may maraming puno sa paligid ng shore line. Sa kaliwa naman ay isang malaking bahay na gawa sa kahoy its like a cabin house but the diffrence is the length at masyadong malaki ang istraktura nito.

Aside from the window and its roof everything is painted with white.

The man beside me nudge me to get out of the car. Nagtaka ako ng paglabas ko ng sasakyan ay hindi ko mahagilap ang ibang sasakyan kung saan lulan ang mga anak ko. I panic in an instant.

"Nasaan ang mga anak ko? Si Matt?" Tanong ko sa lalaking mukhang lider nilang lahat pero hindi siya nagsalita instead naglakad siya paakyat sa tatlong baitang na hagdan sa labas ng rest house. Oo, resthouse iyon ang napagtanto ko ng makita ko ang buong lugar.

"Andito na siya?" I heard a woman's voice inside the house near the door.

"Oo, nay dala ko na siya. Si boss?"

"Parating na" dinig kong usapan nila kahit hindi ko pa nakikita ang kausap ng lalaki hindi naman ito pumasok. Nakatayo lang sa labas ng pintoan na may screen.

Kasabay ng pagbukas ng screen na pintuan ay siya namang pag parada ng isang sasakyan sa tabi namin. The car looks expensive kaya imposible na pera ang sadya ng mga taong kumuha sa amin dahil sa pinagdalhan pa lang nito sa akin ay halata ang karangyaan nito.

So ibig sabihin ay iba ang sadya nito sa amin. Pero ano?
My eyes almost bulge out of their socket when a familiar built step out of the car. No, it wasnt familiar. Dahil kilala ko ang taong lumabas ng sasakyan.

Anger suddenly engulfs me.