My Beautiful Heartbreak

Ten

Talk

Hindi pa man tuluyang na isara ni Renz ang pintuan ng kanyang sasakyan ay sinugod ko na siya. Sinapak ko ang kanyang braso hindi pa ako nakuntento ay pinag-susuntok ko ang dibdib niya.

Hindi ako brutal na tao pero sa pagkakataon na ito ay gusto ko siyang saktan ng husto kung hindi lang kalabisan ay gusto kong kalmutin din ang pagmumukha niya hanggang sa maalis ang maangas nitong porma.

Tigmak na sa luha ang mga mata ko pero ang takot at galit ay hindi parin humuhupa. Hindi ko wari maisip na kaya niyang gawin ito. Hindi ba pumasok sa isip niya ang maaaring idulot nito sa mga bata? They might get traumatize! Ang where are they?!

"Bwesit ka! Nasaan ang mga anak ko!" malakas kong sigaw sa kanya but he did'nt budge ni hindi niya sinasangga ang pagsusuntok ko sa kanya he just let me.

Umupo ako sa paanan niya dahil sa panghihina habang walang tigil sa pagtulo ang mga luha ko.  Naramdaman ko ang pag-upo niya sa harapan ko inangat niya ang buhok kong nakatabing sa aking mukha and gently wipe the tears that unstoppably fall with his hankie. Inilag ko ang mukha ko sa kanyang ginagawa at sinapak ang kanyang kamay na gumagawa nun.

I heard him sigh but still continued. Dahil sa sobrang galit ko ay kinuha ko ang hawak niyang panyo at itinapon sa malayo at marahas na tumayo. Dinuro ko siya habang siya naman ang nakaupo sa paanan ko but words failed me.

Tears just keep falling that I could almost taste them. Sipon, luha, at pawis ramdam kung lumabas na nagka halo-halo dahil sa tindi ng emosyon ko. Sinipa ko ang buhangin sa aking paanan ng tumayo siya sands scattered near him how I wish it would hit his eyes and make him blind.

"Please, nasaan ang mga anak ko?! Bakit wala sila dito? Where did you take them?" Sa nanghihina kong boses.

Siguro dahil sa sobrang takot at pagod kaya ako nanghihina ramdam ko ang pagtakas ng lakas ng aking mga tuhod my head is spinning a little bit. Bago paman ako makahakbang palayo sa kanya ay nabuway na ako. He caught me by the waist and hold me tight.

Bago paman ako tuluyang mawalan ng ulirat ay pinangko niya ako at naglakad sa kung saan.

"I-uwi mo na ako kailangan ako ng mga bata" tears rolled down on cheeks. I don't care if I looked like rotten to him.

"Shhh, don't move baka mahulog ka. Everythings gonna be okay. Just rest and were gonna talk after. Okay?" Hindi ako sumagot, too damn tired to do so.

I wake up with the feeling of heaviness. Mahapdi ang mga mata ko. I panic when I remember what happened. Nagmadali akong bumangon at naglakad papuntang bintana sinilip ko ang labas. Madilim pa. Ang ilaw sa malayong poste ang siya pang nagbibigay liwanag sa kadiliman.

Madilim na hallway ang bumungad sa akin ng lumabas ako ng kwarto pero tanaw ko sa dulo ang kunting liwanag ,iyon ang sinundan ko. Dinala ako ng mga paa ko sa sala. Hindi ko mabistahan ng mabuti ang lugar but I could see a familiar figure lying on the sofa. Nakaangat ang isang paa while the other is left hanging on the floor siguro dahil sa taas niya kaya hindi siya nagkasya thou hindi naman pangkaraniwan ang laki ng upuan.

I wonder why he sleep here?! Maybe to make sure I cant escape? How about his bodyguards? Bakit kailangan pang personal niya akong bantayan? Stupid.
Lumingon-lingon ako para maghanap ng pintuan palabas ng bahay na ito. I shouldnt have sleep a while ago para nabistuhan ko ang lugar.

Dahan-dahan akong humahakbang para hindi magising ang gobernador ng bayan at upang makatakas na ako. But I stop, dahil kong gagawin ko iyon ang makatakas, how would I know where my children are?! So the only solution is to talk with him. Drat, right!

I took a deep breath bago lumapit sa pigura at umupo sa tapat nito. I was to torn between waking him up or wait for him to wake up. I chose the latter. While waiting for him to wake up I busied myself watching him.

He doesnt seem the guy I know he was a man now. Big and bulky with muscles. His face matured a bit but still a beauty. His features is now well define. Kahit nakapikit siya ay hindi mo maikakaila ang kanyang kagwapohang taglay. Him sleeping quietly in the sofa you cant guess what burden his shoulder is carrying with his political position right now.

Iniwas ko ang mga mata ko sa kanya ng makita ko ang paggalaw ng kanyang paa sunod ang ulo. But in my peripheral view unti-unti siyang dumilat. I heard him cuss before getting up quickly. Inayos niya ang kanyang sarili at umupo ng mabuti. He is holding his chest where his heart is located. Did I scare him? Thinking about it makes me want to laugh but I know it is not right.

"Why are you still awake?" His hoarse voice. He glance at the clock on the wall. I too followed. One-twenty in the morn.

"You have to ask?" I barked.

"You think I could sleep in peace knowing my children aren't with me? You must be insane!"

"How about you are you sane?! For not telling me I have children? Not just a kid? But children?!how could you!?"

His words ignite the fire within me. Ayoko man balikan ang nakaraan but the situation let me. I could feel the blood boiling in my face,the tremor on my body, the urge to hit him hard, do physical on him. But tears comes first after everything.

When he saw my tears fell he soften. Raised his hand as if to hold me but drop it when he saw me glared at it.

"Alam mo naman dapat ang sagot diyan hindi ba?" With a resign voice I asked him.

"Bakit kung ipinaalam ko ba sayo pananagutan mo? Meron bang tayo noon para sayo? Kasi ako?! oo!, asang -asa ako eh... ni hindi ko... ewan! Ni wala akong hinindian sa lahat ng gusto mo kasi mahal kita, mahal kita dati na kahit hindi dapat at bawal binigay ko lahat ng meron ako sayo. Puso ko, katawan ko ibinigay ko kasi akala ko pareho tayo ng nararamdaman. Pero ako lang pala." Hinayaan kong pumatak ang mga luha ko sa aking mga mata.

"Sa murang edad ko noon ikaw lang ang hinahangad ko, masisisi mo ba ako kung pag-layo sa iyo, sa lugar na ito ang nakikita kong paraan para makabangon? Masisisi mo ba ako gayong ikaw ang unang tumalikod?"

Hindi siya nakapagsalita, his face shocked from my sudden outburst. Hindi pa iyon lahat but I have to stop coz it hurts remembering the pain. A long silence followed.

Unti -unting lumiwanag sa labas the open window give its way. Tilaok ng manok ang salitan na maririnig sa labas. Napatda kaming pareho sa aming pagkakaupo ng biglang may bumagsak. An elderly woman stood infront of a doorway which I guess is a way leading the kitchen. Sa ibaba niya malapit sa kaliwang paa lay a broken tea cup. Its liquid contents spread on the wooden floor.

Ang gulat sa mukha ng matanda ay rehistrado. Sa kunot palang ng kanyang noo at panlalaki ng mga mata.

"Renz iho ang aga mong nagising, diyan ka ba natulog?" Her face suspicious. She glance at me with worried look.

"Oo nay" nag kamot siya ng batok.

"Anong gusto mong lutuin ko ngayon?"

Tumingin sa akin si Renz as if asking me what I want. Umismid ako and just kept my silence. He sigh.

"Kayo na bahala nay damihan niyo na lang para may pagpipilian."

Tumingala ako at humugot ng hangin. Maya-maya ay tumayo ako at hinarap siya. His attention on me.

"Dont bother feeding me hindi ako magtatagal dito. Now tell me asan na ang mga anak ko?" 

"No, I wont tell you not unless we compromise" with gritted teeth he answered. Tinaasan ko siya ng kilay. Damn him.

"Go ahead then, hide them and I will ruin you in the process let's see who surrender first" with that I left him with mouth hanging open. Hindi niya siguro napaghandaan na iyon ang sasabihin ko.

Sa aming dalawa? Wala ng mawawala sa akin, but with him? I bet he will lose everthing .

Lumabas ako ng pinto early cool breeze embrace me. I trembled with its touch on my bared skin pero hindi ko pinansin because the feeling of being away from him is more appealing.