Chapter 7: I'm.. WHAT!?
--*--
Gino's POV
I opened the car's door for Mikay. Pero bago pa man siya makapasok,
"Gino.." Sambit niya bago siya mahimatay. Mabuti ay nasalo ko siya agad.
I carried her and place her at the back seat. I have a bad feeling about this. Tsk.
Mabilis akong nagdrive papuntang ospital. I don't know what happened to her but I have a hunch. I hope my hunch is wrong.
I immediately ask for a nurse's help.
"Doc." I approached the Doctor. "What happened to her?"
"We'll conduct some tests and I'll inform you as soon as possible, Mr. Dela Rosa." The doctor assure me. Napabuntong hininga na lang ako.
I waited for about two hours. Nasa tabi lang ako ni Mikay the whole time. I feel guilty of what happened to her. Masyado ko yata siyang napagod.
Napayuko ako sa gilid ng kama niya at hindi ko na namalayan at nakatulog na ako.
Napabalikwas ako ng maramdaman ko ang pag galaw ni Mikay. "M-mikay?!" Napatayo ako at nakita ang pagbukas ng mata niya, "Okay ka na ba? Teka, tatawag ako ng doctor." Akmang aalis ako ng hawakan niya ang kamay ko.
"Salamat." Bulong niya.
I smiled at her at pinisil ang kamay niya, "No worries. I'll be back. Tatawag lang ako ng doctor."
Tumango siya kaya madali akong nagtawag ng doctor.
Nakangiting pumasok ang doctor. "Mister, your wife experienced fatigue. But rest assured she's fine."
"Um, she's not-"
"And I bear good news, Mr and Mrs Dela Rosa."
"Um, doc, she's not-"
Bumaling sakin ang doctor. "She's pregnant. 2 months pregnant. Congratulations!" Nakangiting sabi nito.
Kung siya nakangiti, kami ni Mikay, parang pinagbagsakan ng langit at lupa. Para kaming teenagers.
"Kaya Mister, wag hayaang mastress si Misis. I'll give you a list of what and whatnots." Sabi nito bago lumabas ng kwarto.
A moment of silence.
Pakiramdam ko isa akong 16 year old na nakabuntis ng girlfriend. Ang masama lang, hindi ko siya girlfriend.
Na estatwa ako. Hindi ko alam kung anong irereact ko. Kung tatakbo ba ko o ano.
"D-did.." Nauutal kong sabi. "D-did she just say y-you're p-pregnant?"
I blinked a lot of times. Pero mukhang hindi yata ako nananaginip.
"I-I'm.. WHAT?!"
"What the hell."
Natulala ako. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. But hell, I know what's the right thing to do. Kailangan kong panagutan si Mikay.
Natauhan ako ng marinig ko ang paghikbi niya. "No.. Hindi pwede.." She said in between her tears. Nakita kong napayuko siya habang umiiyak. "Hindi pwede.." She looked at me and I know for sure what to do. "Gino.. Paano 'to?" Tanong niya habang umiiyak.
Kung ibang tao siguro ang nasa kalagayan ko, marahil ay tinakbuhan nila ang responsibilidad nila. But seeing her cry like this, parang tinutusok din ang puso ko.
Lumapit ako sakanya at niyakap siya. I gently stroke her hair. "It'll be okay.."
"Hindi ko alam pano ko 'to sasabihin kay Mama." Bulong niya habang patuloy sa pag-iyak.
"I'm sorry.." Bulong ko din. "I know, it's my fault. Papanagutan ko kayo"
Umiling-iling siya, "Dapat sinisisi kita, pero hindi ko magawa. Aminin ko man o hindi, may kasalanan din ako."
"Whoever's fault it is, I'm still sorry. But just so you know, I'll be here, okay?" I kissed her forehead. "Rest first, when you wake up we'll work this out."
Tumango siya at humiga. I just stayed by her side. Nakatalikod siya sakin at rinig na rinig ko ang paghikbi niya. And all I can do is sigh.
Maya-maya, narinig ko na ang mabigat niyang paghinga, sign ma nakatulog na siya.
--*--
Mikay's POV
Hinatid ako ni Gino pauwi.
Nakita kong naka-abang si Mama, Kambal at Lukaret.
"Ah, Ma, kambal, lukaret, si Gino." Pakilala ko. "Um, anak ho ng boss ko."
"Magandang gabi ho." Nakangiting bati ni Gino.
"Gino, si Andrea, bestfriend ko. Si Kiko, kapatid ko. And, si Mama."
"Ah, sige ho. Una na ho ako. Hinatid ko lang ho si Mikay."
Tumango naman sila. Hinatid ko naman si Gino sa may gate.
"Wag ka mastress, please.
"I'll try not to."
