Chapter 8: Fugitive
--*--
Mikay's POV
Hindi ko talaga alam paano ako hindi masestress sa nangyayari sa buhay ko. Pakiramdam ko katorse anyos ako na nabuntis ng boyfriend ko. Hindi ko alam pano ko sasabihin sa pamilya ko. Lalong hindi ko alam kung gugustuhin ko pa bang sabihin.
Maraming beses akong umiling. Gusto kong mawala muna sa isipan ko ang problema. Kahit na alam kong hindi na ito mawawala sa sinapupunan ko.
I'm no saint pero magkamatayan na hinding-hindi ako magreresort sa abortion.
Nahihirapan din akong itago sa pamilya ko. Lagi silang nagtatanong tungkol sa kalagayan ko. Though I'm pretty sure na wala silang ideya, pakiramdam ko, konti na lang malalaman na nila.
-Flashback-
"Ma, gusto ko ng mangga ha!" sigaw ko mula sa taas. "Damihan mo po Ma ha? Thank you!
ilang minutes ang nakalipas..
"Mikay, kain na. Andito na din yung mangga mo." sigaw ni kambal. Agad-agad akong bumaba at kumain ng mangga.
"Nako Mikay, nakakailang mangga ka na ngayon ha? Kaninang umaga, tanghali tapos ngayon? Ayos ka lang ba?" tanong ni mama.
"Ah hehe. Nawili po kasi akong kumain ng mangga sa Palawan. So, favorite ko na. Last na po to." tapos nagsmile na lang ako pantakip sa kaba.
"Wushu naglilihi si bruha." napatigil ako pero tumawa din agad.
"Naglilihi ka jan! Baliw! Hahaha." fake laugh.
"Haynako kambal, marinig lang kitang manghingi ng mangga ulit, ipapadoctor na kita." nagsmile na lang ako at binitawan na ung mangga kasi mahahalata na ko.
-End of Flashback-
Ngayong araw e napagpasyahan naming magkita ni Gino. He's been kind to ask me everyday about my condition. Nagpapasalamat na lang ako dahil hindi ako mag-isa sa labang 'to.
"Mikay!" Napalingon ako at nakita agad si Gino. Lumapit naman ako at agad na umupo sa tapat niya.
Ngumiti ako ng tipid sakanya.
"How are you?" Tanong niya agad.
"Okay naman ako. Sinusubukan kong wag ma stress."
"You look pale."
"Okay lang ako, promise. Pero medyo stressful sa bahay."
"Huh? Why?"
Napasimangot ako. "Kinequestion na nila ang pag kain ko ng mangga. Feeling ko nga minsan nagsususpetya na yung mga yun e. Kung hindi lang ako magaling magpalusot.."
We laughed. First to since malaman ko na buntis ako.
"I already have a plan." He announced. He took a sip of his drink.
"Ano naman yun?" Tanong ko.
"Run away"
"Run away?" Nagtataka kong tanong.
"Okay, I've been assigned at US. I will spend my time there training and knowing everything about the company. After nun, I'd be staying here in the Philippines. But training is for a really long time, so to make the long story short.." He paused for a while. "My plan is that I'll be re-assigning your workplace. Hence, you'll be working with me there."
Naubo naman ako sa sinabi niya. "U-US? Work? As in magtrabaho dun? Ayos ka lang?!"
Napakunot ang noo niya, "Was it a bad plan?"
Umiling ako. "N-no.. But it seems complicated."
"Well your condition is quite complicated."
"Sabagay, may point ka."
"So, do you agree with my plan?"
"I think so."
He sighed. "The main reason why I want you to come with me and stay there is for us to get away from issues. I don't want other people ruining your life or your peacefulness."
"Okay, okay. Sumasang-ayon na ko."
"Good. The re-assigning would probably happen next month. I'll text or call you for updates. I just want you to get ready and I'll be the one incharge of all documents needed."
Tumango lang ako bilang sagot.
"Just take care of yourself, please. I'll do all the worrying for you."
Tumango ako ulit. "So, una na ko?"
"Okay, hatid na kita." Tumayo na rin siya,
"Ayos lang. Hindi mo naman ako responsibilidad."
"Maria Mikaela Maghirang, may I just remind you. You are pregnant with my child. Technically, you are my responsibility. The both of you." Seryoso niyang sabi.
"Okay po, tay." I said to lighten the mood but all I received was a death glare.
