"اون فقط یه سیستم عامل بود ؛ اون سیبیلوی احمق باید جلوی خودش رو میگرفت و عاشقش نمیشد!" اون با عصبانیت گفت.
"اون درک و هوش داشت." من با عصبانیت گفتم.
"تو نمیتونی از یه سیستم عامل بیشتر از کد هاش انتظار داشته باشی...شاید درک سامانتا هم برنامه ریزی شده بود!" اون با عصبانیت گفت.
"اون خلاقیت داشت! ببین خلاقیت با یه سری عدد به دست نمیاد که اون رندوم جایگزینش کنه! میفهمی؟ این سامانتا رو تبدیل به یه عوضیه خاص میکنه! پس این آپشن عاشق شدن رو در اون ایجاد میکنه" من با عصبانیت گفتم.
"ولی اون احمق میتونست انتخاب کنه عاشق کی بشه ، هممون میتونیم انتخاب کنیم عاشق کی بشیم! علاوه بر اون ،خودش ادعا میکرد عاشق زن قبلیشه! عاشق سامانتا شدن، فقط به خاطر هورموناش بود! اون آرزو میکرد سامانتا رو ببینه،لمسش کنه،نگاهش کنه ! کاملا مشخصه که اون توی توهم زندگی میکرد. " اون با عصبانیت گفت.
ما کلی با عصبانیت در مورد یه فیلم که مغزمونو به فاک داده بود بحث کردیم و الان ما اینجاییم، در حال تند تند نفس کشیدن و ولو شده روی تخت من در حالی که به سقف خیره شدیم.
من به نیمرخش نگاه کردم و به موهای کوتاه مشکی و آبیش ؛ که همیشه جلوی چشماش بودن و نمیزاشتن هیچ وقت چشماشو ببینم.
"میدونی...کراش های ما هم یه جورایی هورمونی ان! مثل تفسیر خودت درباره دلیل عشق تئو به سامانتا!" من با شک گفتم.
" من فکر میکنم کراشای ما برای ارضا کردن ذهنمونه! تا به چیزای بزرگ تر فکر نکنیم! تا یه چیز راحت برای فکر کردن توی اون مغز لعنتی باشه! ذهن یه وقتایی یه تنبل بی خاصیته که همیشه میخواد آسون ترین راه رو انتخاب کنه تا مجبور نشه به عمق فاجعه فکر کنه!" اون گفت.
حرفش وارد مغزم گفت و مغز تنبلم بهم گفت اونو دور بندازم چون حالشو نداره این حرفو تحلیل کنه و بهتره در مورد اون پسر جدیده توی مدرسه حرف بزنم.
اما من به مغزم گفتم خفه شه. فکر کردم به این که چقدر این ذهن لعنتیم سریع قسمت عوضیشو بهم نشون داد و تو همین حین خوابم برد.
وقتی از خواب بیدار شدم یه پتو روم بود با كاغذ كه روش چسبيده بود :
