Vazgeçilmezim

47.Bölüm

  ‘’Gölyazı’’

Zeynep,

‘’Babam mı?’’ diye sordum emin olmak istercesine.

Babamın rızasını almaktan mı bahsetmişti o? Benim babamdan? Ama nasıl? Benim babam… O yoktu ki. Çoktan beni bırakıp gitmişti.

‘’Kerem… Babam yani o…’’

Ne diyebilirdim ki? O öldü nasıl derdim? Kolay mıydı babam öldü demek? Hayır,değildi. Hem de hiç kolay değildi.

‘’Biliyorum,’’ dedi elini yanağıma koyarak. ‘’Biliyorum bebeğim ama unutma ki o bizi duyar.’’

‘’Evet,’’ diyerek onayladım ama sanki konuşan ben değildim. Kendi sesimi tanıyamıyordum.

‘’Hadi o zaman evden birkaç eşya alarak yola çıkalım.’’

‘’Tamam, Gölyazı’daki evde kalırız.’’

Bana gülümseyerek tekrar yürümeye başladık. Ben üzerimeki şoku hala atamamıştım tabi o ayrı bir mesele. Sadece biraz şaşkındım o kadar. Yani sonuçta Kerem’den böyle bir şey beklemiyordum.

Arabanın yanına geldiğimiz de Kerem durdu ve bana döndü. Düşünceli bir ifadeyle bana bakıyordu. Ne olduğunu anlamayarak ona baktım.

‘’Zeynep... Şey ben böyle birden bire gidelim dedim ama seni üzmedim değil mi güzelim?’’

Gözlerine baktığım da hüzün ve pişmanlık gördüm. Beni üzdüğünü düşünüyordu ama aksine mutlu olmuştum. Çok mutlu olmuştum.

‘’Hayır Kerem, aksine beni çok mutlu ettin.’’

Onu rahatlatmak istercesine gülümsedim. Onunda gerginliği söylediğimle birlikte kaybolmuştu sanki gözlerinin içi gülüyordu.

‘’Pekala,hadi o zaman eve gidip toparlanalım.’’

Eve gidene kadar ne ben,ne de Kerem konuşmamıştık. Aslında bir heyecanlıydım. Sonuçta uzun bir süreden sonra Gölyazı’ya dönecektim. Doğduğum topraklara. Bu yüzden mutluydum. Ve oldukça heyecanlı.

Birlikte arabandan inerek eve girdik. Zaten eve girer girmez ikimizde odalarımıza çıkmak üzere ayrılmıştık. Odama girer girmez küçük bir çanta bularak içine birkaç parça eşya doldurdum.

Üzerimi değiştirdikten sonra spor ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Sonuçta uzun bir yolculuk bizi bekiyordu bu yüzden üzerime rahat bir şeyler giymiştim.

Salona indiğimde Kerem’in çoktan hazır olduğunu ve çocuklarla konuştuğunu gördüm.

‘’Ev size emanet,eşyalar yarın gelecek siz ilgilenirsiniz.’’

‘’Merak etme kardeşim,biz ilgileniriz.’’ Dedi Barış.

Beni gördüklerin de Yağmur ve Melis gelip bana sarıldılar. Ben de onlara sarıldım. Birkaç gün ayrı kalacaktık sadece ama yine de onlar özleyecektim.

‘’ Hadi ama kızlar,’’ diye sitem etti Kerem. ‘’Şunun şurasın da 2,3 gün ayrı kalacaksınız.’’

‘’Sen ne anlarsın be?’’ diyerek Kerem’e dil çıkardı Yağmur.

‘’Senin o dilini kopartırım cadı!’’

‘’Tamam,tamam sakin.’’ Diyerek araya girdim. ‘’Ben hazırım hadi çıkalım.’’