Anlatacaklarım gerçekten dikkanizi çekecektir.
Başlangıçta Tanrı yeri ve göğü yarattı. Yer boştu, yeryüzü şekilleri yoktu, engin karanlıklarla kaplıydı. Tanrı "ışık olsun" diye buyurdu ve ışık oldu. Tanrı ışığın iyi olduğunu gördü ve onu karanlıkta...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ortalığa kavurucu bir sessizlik hakimdi. Şöminede yanan odun dışında kimse ses çıkartmaya cesaret edemiyor gibiydi. Odada ki dört kişi,bir bilinmezliğe doğru yuvarlanmıştık.
Luke, sesli bir şekilde öksürdüğünde dikkatimi ona verdim. Birşey söylemek için açtığı ağzını, kafasındakileri diline dökememiş olmalıki tekrar ağzını kapattı. Şuan hepimiz aynı durumdaydık.
Aklımda tek bir soru vardı. Bu nasıl mümkin olabilir?
"Bu çok şaşırtıcı."dedi Luke. Evet, öyleydi. "Bugüne kadar Ay gücünü kimseye bahşetmemişti. Bunu gerçekten beklemiyordum Alyssa."
Bende hiç beklemiyordum. Ben daha doğru düzgün iksir yapamazken Ay'ın gücü kullanmak ne demekti. Bu bana fazlaydı. Onu hakedecek hiçbir şey yapmamıştım ben.
"Celinette." dedi Paul, odayı dolduran sesiyle. O isim bir an da ürpememe neden oldu. Celinette; Ay'dan gelen. Gücüne kimse erişemez, güzelliği hiçbir varlıkla kıyaslanamazdı. O barışın, sevginin simgesiydi. "Ay gücünü kullanan ilk varlık." diye devam etti. İlkin sonu olmalıydı. O ilkti ama görünüşe göre son değildi. Bu durum hala daha bana imkansız geliyordu.
İnanmıyordum, inanamıyordum.
"Bunu Kraliçeye bildirmeliyim Alyssa."dedi Luke. O bunun göreviydi. Yapmalıydı.
"İyi olur."dedim. Belki annem beni bu karışıklıktan kurtarırdı.
"Artık gitsem iyi olur çocuklar, uzun bir yolum var. Ayrıca yarın okulunuz var. Uzun süre devamsızlık dikkatleri üzerinize çeker." deyip soğuk havadan korunmak için üzerine ceketini giyip gitti. Bende Paul İle Diana'ya iyi geceler diyip odama çıktım.
Hala daha şaşkınlık içeridindeydim. Hala daha imkansız ötesi geliyordu. İleride, annem yerini bana devredip bir ülke yöneteceğini biliyordum fakat bunu ay gücüyle olacağını tahmin etmek zordu. Her zaman bir güneş perisi olarak düşünürdüm kendimi.
Odanın kapısını kapatıp yatağa doğru yürüdüm. Yanına, yere oturup altına sakladığım birkaç kitabı dizlerimin üstüne koyup bakmaya başladım.
Sayfalara tek tek göz atsamda, Ay'ın gücü ile ilgili hiçbirşey bulmamıştım. Sıkıntıyla iç çekip yerine geri fırlattım elimdeki kitapları.
Yoktu. Sorularıma cevap yoktu.
Sinirle ayağa kalkıp dolaptan aldığım üstüme ceketimi giydim. Yavas hareketlerle odamdan çıkıp aşağı kata indim. Solunun önünden geçerken adımlarımı daha da yavaşlatarak ilk önce başımı uzatıp bu tarafa bakmadıklarından emin olup büyük bir adımla gücümü toplayarak, kapıya doğru yürüyüp geceye daldım.
