Ya gelirsen

~11~

Evimin önüne doğru gelirken başımı oturduğumuz binanın yukarısına doğru kaldırdım.
Babam buz kütlelerinin tamamını binanın tavanından temizlemişti. Kendi adıma çok sevinmiştim. Eğer söylemeseydim komşulara veya komşu çocuklarına büyük zarar verebilirdi.
Merdivenlerdeki karların çoğu erimişti. Ama yinede çıkarken dikkat ettim. Her an görünmeyen bir buz parçasından dolayı düşüp kayabilir, sağımı solumu kırabilirdim. Böylelikle avaş yavaş merdivenlerden çıktım. Demir kapının anahtarını cebimden çıkarıp kapıyı açtım. Merdivenlerden yukarıya doğru çıkıp evin kapısını çaldım. Anam kapıya çıktı.

"Hoş geldin yavrum. Nerelerde kaldın? "                                                                                                                 "Çarşıdaki işlerimi halledip geldim." 

Aslında pek fazla geç kalmamıştım. Ana yüreği evladından ayrı kalmayı hiç istemezdi. Saat 6  civarıydı. Kış günlerinde biraz hava erken kararıyordu fakat daha hava henüz karanlığa bürünmemişti. Ayakkabılarımı çıkardım. Direkt sobanın olduğu odaya doğru yöneldim. Hava bugün her ne kadar güneşli olsada kış mevsimindeydik. 

Üşümüştüm. Anam "Oğlum, o poşettekilerde nedir? " dedi.
"Ana poşettekiler ayna ve kendime yeni bir voltmen aldım." 
"Aynayı ne kadara aldın oğlum? " 
"Ana dolmuşçu Mustafa abi evini yaptırırken fazladan kalmış.
O da bizim evden alırsın demişti. Bende onların evinden aldım." 

Anam Mustafa abinin bu hareketine çok sevinmişti. "Oğlum, bir dahakine çok selam söyle Mustafa abine. Birde çok teşekkür ettiğimi de ayriyeten söyleyiver." dedi.
"Tamam anam söylerim." dedim.
Babamsa sobanın diğer tarafında derin derin uyuyordu. Belli ki bugün çok yorulmuştu.         "Oğlum voltmen nedir? "                                                                                                                                                 "Radyo demek ana."                                                                                                                                                          "Tamam oğlum şimdi anladım." dedi. 

Anam yemekleri hazırlamış, sobanın üzerinde sofraya koymadan son bir kez daha ısıtıyordu. Mutfaktan masayı getirip yavaş yavaş sofrayı kuruyordu. Bende bu zamanı değerlendirip getirdiğim aynayı lavabodaki duvarın oraya yerleştirebileceğimi düşündüm ve aynayı takmaya koyuldum.

Artık yüzümü aynada rahat rahat görebilir, yüzümüzü rahat rahat yıkayabilirdik.
Ellerimi ve ayaklarımı güzel bir şekilde yıkadım. Anam yıkamadığımı görse kesin bir şey söyler, kavga çıkarırdı.